Η ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κοινωνήσεις κατά τη γνώμη μου είναι η ασπλαχνία και η κατάκριση των άλλων (όπως βέβαια δεν Κοινωνούμε χωρίς εξομολόγηση και την άδεια του πνευματικού).
Μπορεί να νηστεύεις και να εκκλησιάζεσαι. Να τηρείς τους κανόνες της Εκκλησίας και να κάνεις πολλά που μυρίζουν λιβάνι. Κάνεις πολλά. Να το πούμε αυτό. Εύγε. Μα αν δεν τηρείς και την πρώτη εντολή της αγάπης πως θα ενωθείς με αυτόν πού είναι η αγάπη;
Αν δεν μπορείς να χωνέψεις την πεθερά σου, να μιλήσεις στα παιδιά σου, να συγχωρέσεις τη μάνα σου, να κατανοήσεις τον πατέρα σου, να ενωθείς με την σύζυγό σου, να τηλεφωνήσεις στον αδερφό σου για να πεις μία κουβέντα γλυκιά τι να τα κάνω όλα τ' άλλα, όπως π.χ πρόσφορα, κόλλυβα, λάδια, θυμιάματα, αρτοκλασίες και αλάδωτες νηστείες; 
Ομιλίες και κηρύγματα που μένουν μόνο λόγια, λόγια, λόγια...
Όλα κούφια.
Ονόματα γραμμένα στα χαρτιά "υπέρ υγείας" και ξεγραμμένα απ' την καρδιά μετ' ασπλαχνίας. Πάρ' το απόφαση και κατάλαβέ το. Δεν είναι πίστη αυτό που έχεις.
Και άμα άθελα σε πόνεσα συγχώρα με! Δεν ήθελα να σε πονέσω, αλλά να βγεί από μέσα σου το πύον που περνάς για αγιασμό...
Καλή Ανάσταση σε όλους!
πάτερ Α. Σ.