Διήγηση ενός Ρώσου φοιτητή της Θεολογικής Σχολής της Λαύρας του Αγ. Σεργίου

 Διήγηση  ενός Ρώσου φοιτητή της Θεολογικής Σχολής της Λαύρας του Αγ. Σεργίου

Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα, αγαπητά μου αδέλφια.

Σήμερα διαβάσθηκε περικοπή της Γεννέσεως Ιησού Χριστού, Υιού Δαυίδ, γιού Αβραάμ:
Ἀβραὰμ ἐγέννησεν τὸν Ἰσαάκ Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰακώβ Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ. (Μθ 1)

Όταν ακούω αυτά τα λόγια, θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια και εικόνες απ’ το παρελθόν, όταν λειτουργούσε ο Αρχιμανδρίτης Θεόγνωστος στο Ναό της Τραπεζαρίας της Λαύρας και ο πατήρ πρωτοδιάκονος Βλαδίμηρος, όπως μπορούσε μόνο αυτός να λειτουργεί και να διαβάζει εκτενέστατη λίστα των κατά σάρκα προγόνων του Κυρίου.

Καθόμουν μετ’ υπομονής και έλεγα, πότε θα τελειώσει αυτή η απαρίθμηση των ονομάτων και θ’ αρχίσει η διήγηση της Γεννέσεως του Χριστού. Ἰούδας δὲ ἐγέννησεν τὸν Φάρες καὶ τὸν Ζάρα ἐκ τῆς Θαμάρ Φάρες δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἑσρώμ Ἑσρὼμ δὲ ἐγέννησεν τὸν Ἀράμ...

Όταν διάβασα το Ευαγγέλιο προσωπικά και επαναλάμβανα το πρώτο κεφάλαιο του Ματθαίου, ήθελα να τρέξω με τα μάτια πάνω στα ονόματα ή να τα αφήσω εντελώς, τι σημαίνουν για μένα; Ο Ματθαίος τα έγραψε για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης. Είναι δικιά τους Ιστορία – σκέφτηκα.

Αλλά μια φορά συνέβη κάτι που άλλαξε την αντίληψή μου περί ονομάτων αυτών. 

Ήταν αρχή της φοίτησής μου. Ήταν πρόβα χορωδίας στο ναό του Καμπαναριού της Λαύρας. Όποιος έψελνε με τον π. Ματθαίο – ξέρει, πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα. Κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να διακόψει την αυστηρή πορεία της πρόβας. Και ξαφνικά σκόνταψε το πάτωμα κοντά στην είσοδο. Ήταν μια γριά καθαρίστρια της πτέρυγας της Αγ. Βαρβάρας της Λαύρας, έφερε κάποια πράγματα και ήθελε να μην την δει κανένας, επειδή ήξερε την αυστηρότητα που ακολουθεί ο π. Ματθαίος, αλλά προδόθηκε απ’ τον ήχο. Η πρόβα σταμάτησε. 

«Άσ’ τα πράγματα εκεί» – της είπε ο π. Ματθαίος. Και μετά την κάλεσε να έρθει κοντά του και της είπε: «Ελάτε Ξένια Μιχάιλοβνα, πείτε μας την γενεαλογία του Ιησού Χριστού». Έκανε το σταυρό της και άρχισε να πει: «βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ υἱοῦ Δαυὶδ υἱοῦ Ἀβραάμ...» - ήταν σαν μια επιμελής μαθήτρια, και ήταν αγράμματη. Έλεγε τα ονόματα με τρόπο σαν να ήταν συγγενείς πρόσωπα: ο πατέρας της, ο αδελφός, ο παππούς, προπάππος... Είπε απ’ έξω όλη την γενεαλογία, την διήγηση της Γεννέσεως του Σωτήρος, τέλειωσε το δεύτερο κεφάλαιο που την σταμάτησε ο π. Ματθαίος...

Εν αρχή ήν ο Λόγος – την διέκοψε... Και συνέχυσε αυτή στην αρχαία γλώσσα να τα πει απ’ έξω προφορικά το Ευαγγέλιο κατά τον Ιωάννη... Ο π. Ματθαίος την σταμάτησε κάπου στο τρίτο κεφάλαιο: «Εντάξει, να πας στο καλό...» Και χωρίς άλλη λέξη συνέχισε την πρόβα.

Μου έχει κάνει εντύπωση όχι τόσο που ήξερε απ’ έξω το Ευαγγέλιο, αλλά ο τρόπος που έλεγε για τον Χριστό και τους κατά σάρκα προγόνους του. Φάνηκε να ήταν οι πιο κοντινοί άνθρωποί της. 

Ήταν το καλύτερο μάθημα της Καινής Διαθήκης στην ζωή μου. Μάθημα πίστεως και αγάπης. Ήταν γνωριμία του Θεού και των ανθρώπων εκείνων εκ των οποίων γεννήθηκε κατά σάρκα.