Η συγκινητική θεία λειτουργία στη Μάνη για παιδιά ΑΜεΑ

Η συγκινητική θεία λειτουργία στη Μάνη για παιδιά ΑΜεΑ

Η Μαρία Κασαμπαλάκου περιγράφει την ιδιαίτερη εμπειρία που βίωσε μαζί με τον γιο της Άγγελο, ο οποίος ζει στο φάσμα του αυτισμού, στο Ιερό Κάθισμα Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μάνης.

Μια Θεία Λειτουργία αφιερωμένη σε κάποια άλλα παιδιά…

Την Μαρία Κασαμπαλάκου και τον γιο της Άγγελο τους γνώρισα πριν από λίγα χρόνια. Ο Άγγελος είναι ό,τι λέει το όνομά του και δευτερευόντως μαθαίνει κάποιος ότι ζει στο φάσμα του αυτισμού. Μετά την πρώτη συνάντηση με την Μαρία, μου αποκαλύφθηκε περίτρανα ότι μπορεί στ’ αλήθεια να βλέπει ένας άνθρωπος την οδύνη ως χαρά, έτσι όπως μεγάλοι ασκητάδες προσπαθούν με χρόνια προσευχής να πετύχουν. Η προσευχή της Μαρίας ήταν ο Άγγελος ο γιος της, ενώ οι εδαφιαίες μετάνοιες και η σκληρή νηστεία εξαντλούνται στα μερόνυχτα που έφερε και θα φέρει το σώμα και την καρδιά του Άγγελου στους ώμους της. Αφορμή να ξαναμιλήσουμε στάθηκε μια θεία λειτουργία στην οποία μετείχαν παιδιά ΑΜεΑ με τους γονείς τους αλλά και ανυποψίαστοι πιστοί. Οι δεύτεροι βίωσαν συγκλονιστικές στιγμές που αφύπνισαν νυσταγμένες καρδιές. Έστω κι αν δεν γνώρισαν στη δική τους ζωή τέτοιου είδους οδύνη ενστερνίστηκαν τον καημό και τα βάσανα των συνανθρώπων τους που έπασχαν. Κι όλα αυτά διαδραματίστηκαν στο Ιερό κάθισμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Μεσσηνιακή Μάνη. Εκεί εκκλησιάστηκαν νέοι με νοητική υστέρηση και ελαφρά αναπηρία από τον «Κήπο της Λυσούς».

Μαθαίνουν μεθόδους βιολογικής καλλιέργειας

Ο «ΚΗΠΟΣ της Λυσούς» είναι ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης στη βιολογική καλλιέργεια που δημιουργήθηκε εθελοντικά πριν δυο χρόνια από τη Γερμανίδα δημοσιογράφο Βαλτράουτ Σπέρλιχ και την Εύα-Μαρία Λανγκ, με κύρια χρηματοδότηση από το Ίδρυμα Ηρακλής, που εδρεύει στο Λιχτενστάιν. Το πρόγραμμα αφορά στην επαγγελματική εκπαίδευση νέων με νοητική υστέρηση, στη βιολογική καλλιέργεια, υπό την καθοδήγηση γεωπόνων, κηπουρών και κοινωνικού λειτουργού. Γι’ αυτό το σκοπό υπάρχουν δύο εκπαιδευτικά φυτώρια σε Καλαμάτα και Μάνη, στα οποία 15 νέοι ηλικίας από 18 έως και 42 ετών μαθαίνουν να καλλιεργούν με τις μεθόδους της βιολογικής γεωργίας. Με την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής τους, θα μπορούν να απασχοληθούν σε φυτώρια και σε άλλες κηπουρικές εργασίες. Μαζί με τα παιδιά αυτά ήρθε από την Αθήνα η Μαρία με τον γιο της Άγγελο και περιγράφοντας την ημέρα εκείνη μας άνοιξε την καρδιά της:

«Υπάρχουν στιγμές που θες να μην μιλάς. Όχι από θυμό, στενοχώρια, ασθένεια, ή τάση απομόνωσης. Μα γιατί σε πνίγει η συγκίνηση και αδυνατείς να βρεις τα κατάλληλα λόγια που θα αποδώσουν συναίσθημα και πεπραγμένα. Που βλέπεις ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσες να εκστομίσεις να στέκει ανυπόστατο μπροστά στο μεγαλείο των στιγμών.

Κι όταν οι στιγμές συνθέτουν μια ημέρα σαν εκείνη την Κυριακή… τότε αισθάνεσαι την μικρότητά σου σε όλο της το μεγαλείο. Παραταύτα, επειδή η Αγάπη όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται και ο πόνος διαιρείται, θα προσπαθήσω…να σου περιγράψω. Ήταν μια Ανοιξιάτικη Κυριακή που συναντηθήκαμε μεταξύ δυο κήπων, τον κήπο της μονής εις τον οποίον όλοι εισερχόμεθα, αφήνοντας τις ψυχές μας στα χέρια του Θεού και των γερόντων για να καλλιεργηθούν, και τον “Κήπο Της Λυσούς” με τα λουλούδια του: Τα παιδιά ΑΜεΑ που κατέκλυσαν το μοναστήρι πραγματοποιώντας και συνθέτοντας το όνειρο του Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου. Η ομάδα ολόκληρη, οι μανούλες μα και οι μουσικοί, που με την ευλογία και την Αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, πέρσι συνθέσαμε την εσπερίδα: «Αυτισμός Παιδιά Του Θεού μας» ανεβήκαμε φέτος στο μοναστήρι στους άνω Δολούς

Την θεία λειτουργία για τον Αυτισμό και τις αναπηρίες την εμπνεύστηκε ο Μάνης κ. Χρυσόστομος. Σίγουρα γιατί θρέφει έντονη ευαισθησία μα, ας μου επιτραπεί, να διακρίνω μια ιδιαίτερη σχέση, μια αγάπη ανάμεσα σ’ αυτόν και στον μικρό με αυτισμό Νικόλα Ζαννιδάκη. Ο Νικόλας ανακάλυψε με χαρά ότι μπορεί να παίξει βιολί και μάλιστα οι γύρω του τολμούν να εκφράσουν την πεποίθηση ότι παίζει σαν επαγγελματίας. Και με τον Γέροντα Γαβριήλ Κοβιλιάτη έχει ιδιαίτερη σχέση το παιδί. Κι όταν κοιτάζονται, βυθίζονται τόσο πολύ ο ένας στα μάτια του άλλου που αν είσαι κοντά αισθάνεσαι καθαρά ότι περισσεύει.»

Ρώτησα πώς έγινε η αρχή και πώς συντονίστηκαν οι προσπάθειες για να στηθεί αυτό το πανηγύρι. Η Μαρία Κασαμπαλάκου με τον έμφυτο ενθουσιασμό της μου περιγράφει: «Κάποιο βράδυ, αρχές Φλεβάρη, μας κάλεσε ο Σεβασμιότατος και εξέφρασε την επιθυμία του να πραγματοποιηθεί μια θεία λειτουργία για αυτά τα παιδιά του ίδιου Θεού. Η επιθυμία αυτή ήταν και δική μας. Έτσι κι έγινε.

«Κάθε φορά που επιτρέπει ο Θεός να εισέρχομαι σε αυτόν τον χώρο, πάντα δακρύζω. Παιδιά ΑμεΑ κατέκλυσαν τον χώρο. Και ράγισαν οι καρδιές των ανθρώπων που πριν δεν ήξεραν»

Εκείνο το πρωί φτάσαμε πολύ νωρίς. Ψιλόβρεχε και ο Σταυρός που στέκει αριστερά στην είσοδο της Μονής στεκόταν υπομονετικά στην θέση του με φόντο τα σύννεφα. Κάθε φορά που επιτρέπει ο Θεός να εισέρχομαι σε αυτόν τον χώρο σταματώ. Και για λίγο υπάρχω μόνο εγώ, ο Σταυρός και ο ορίζοντας. Πάντα δακρύζω. Γιατί πονά η ανθρώπινη φύση όταν βλέπει τον Παράδεισό της και ξέρει ότι επιλεκτικά, από μόνη της πρέπει να τον αφήσει. Ξέρεις πόσες φορές μπαίνοντας αναρωτήθηκα κοιτάζοντας αυτόν τον Σταυρό:

“Θεέ μου, με έφερες στον Παράδεισο. Πώς θα με πάρεις πίσω;”

Η Λειτουργία είχε αρχίσει από νωρίς, κι ήρθαν δύο ψάλτες από την Σπάρτη. Με την Μαρία την Λευτάκη, υποδεχόμασταν τον κόσμο, ειδικά εκείνους που δεν γνώριζαν τι θα συμβεί, και με λεπτότητα τους εξηγούσαμε περίπου τι θα επέλθει. Ο Σεβασμιότατος έφτασε και με τιμές τον υποδέχτηκαν οι μοναχοί. Χαρούμενες καμπάνες, αντιλάλησαν και τα πουλιά λάλησαν και αυτά με όλο τους τον εαρινό οίστρο. Κι ας έβρεχε!

«Κήπος της Λυσούς»

Τα παιδιά του αυτισμού, όσα είχαν καταφτάσει, έκλεισαν τα αυτάκια τους κι ορισμένα έβγαλαν κραυγούλες συντονισμού. Η λειτουργία άρχισε με λαμπρότητα και κατέφθασε και “Ο κήπος της Λυσούς”. Παιδιά ΑΜεΑ κατέκλυσαν τον χώρο… Παιδιά ενήλικα. Με δικαίωμα στην ζωή, στο σήμερα, στην συναναστροφή. Στην θεία Μετάληψη. Στον Εκκλησιασμό.

Και ράγισαν οι καρδιές των ανθρώπων που πριν δεν ήξεραν.

Είδα δυο τρεις να τρέχουν στην βρύση έξω στην αυλή και να γυρνούν με ..πλυμένα πρόσωπα κι άλλους να δακρύζουν δημοσίως και να κοιτούν το πάτωμα ταπεινωμένοι για όσα κουβαλούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή ως παράπονο. “Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη”.

Αυτή είναι η δύναμη της επαφής με τον πόνο. Αν η χαρά και η αγάπη είναι το αλάτι της ψυχικής τροφής, ο πόνος επίτρεψέ μου να πω ότι είναι το πιπέρι. Που αν και καίει, νοστιμίζει το πιάτο που λέγεται πνευματική εξέλιξη. Γιατί κακά τα ψέματα αν αγαπήσεις τον πόνο θα τον μαλακώσεις. Κι αν τον κάνεις να σου χαμογελάσει... ω, τότε κερδίσατε κι οι δύο.

“Τα Σα εκ Των Σων Σοι προσφέρομεν...” έψαλλαν στο εσωτερικό Της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία ήταν κατάμεστη από ψυχές. Παραδομένες στον Θεό. Ελεύθερες. Όλοι μαζί. Ούτε ψίθυρος δυσαρέσκειας, ούτε κάποιο περίεργο βλέμμα. Όλα στην θέση τους, όπως ο Πατέρας μας τα τοποθέτησε. Με συνειδητή ταπείνωση. Ελάτε πάμε να κοινωνήσουμε! Σήμερα γίναμε πιο καλοί άνθρωποι! Αυτό είναι από μόνο του υπέροχο.»

«Ένας ξένος με πλησίασε, με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε: ”Έτσι πονάτε εσείς όλη μέρα;” Κι άρχισε να κλαίει»

Μετά απ’ όσα μου περιέγραψε τόλμησα να ρωτήσω την Μαρία πώς ασκείται στη ζωή της ν’ αντιμετωπίζει τον πόνο, κάτω από το πρίσμα ενός αμφίβολου για τους πολλούς δώρου. Κι εκείνη αφηγήθηκε μια μικρή ιστορία που της συνέβη στον αυλόγυρο της μονής μετά την θεία λειτουργία και αφού είχε ειπωθεί το δι’ ευχών:

«Για να καταλάβεις, με πλησίασε κάποιος κύριος, άγνωστός μου, μέχρι αυτή την μέρα, όταν μας είδε αρκετή ώρα γονείς και παιδιά, και μου είπε πως είχε φουσκώσει το στήθος του από την συγκίνηση και πως δεν του είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο… Είχε δει πολλές φορές στην τηλεόραση ή στο δρόμο ένα δυο τέτοια άτομα ΑΜεΑ, απομονωμένα. Αλλά αυτό τον ξεπερνούσε και κοιτώντας με στα μάτια με ρώτησε: “Έτσι πονάτε εσείς όλη μέρα;”

Ο ξένος αυτός τότε άρχισε να κλαίει. Του έπιασα τα χέρια και του είπα:

-         Εγώ δεν πονώ για μένα. Είμαι ευτυχής. Δεν θα άλλαζα τον αυτισμό του παιδιού μου. Πονώ όμως για τους άλλους. Τώρα συμπονάτε κι εσείς. Γι’ αυτό ήρθαμε όλοι σήμερα εδώ. Για να συμπονέσουμε. Γιατί αν δεν δεις το ναδίρ δεν θα εκτιμήσεις το ζενίθ.»

«Ποτέ δεν γυρνώ η ίδια όχι μόνο από τη σύναξη, αλλά από κάθε δρόμο στον οποίο βαδίζω»

Μετά την θεία λειτουργία ακολούθησε όμορφη γιορτή στην αυλή του Ιερού καθίσματος, όπου μαζί με το κέρασμα προσφέρθηκαν ακούσματα που χόρτασαν μικρούς και μεγάλους. Η Μαρία Κασαμπαλάκου θα διηγηθεί για τους αναγνώστες μας την συνέχεια:

«Μέχρι και ο καιρός συνέργησε! Κι εκεί που έβρεχε καταρρακτωδώς, έκανε ένα μεγάλο άνοιγμα πάνω από τον ναό και ο κυρ-ήλιος βιάστηκε να στεγνώσει τα τοιχάκια για να καθίσουμε.

Όλα στην ώρα τους. Μετρημένα κατά το πρέπον και οικονομημένα από το χέρι Του Θεού. Τίποτε δεν περίσσεψε και τίποτε δεν έλειψε.

Η Αθηνά η Χιώτη που ο Θεός την προίκισε εκτός από όλα τα άλλα και με φωνή από αηδόνι ήταν εκεί και μας ταξίδεψε με όμορφους ύμνους, ο Χρήστος Παλαμίδης απήγγειλε μοναδικά και ο Όθωνας Μπικάκης γλύκανε τα αυτιά μας με την λύρα του.

Κι όταν στάθηκα απέναντι από την Εκκλησιά να μιλήσω με την σειρά μου και τους είδα όλους σε έναν κύκλο, τότε συνειδητοποίησα την ομορφιά του ονόματος του συλλόγου μας “Η Αγία Σκέπη”. Και ότι τα λόγια που διάβαζα ήταν σαν να μην τα είχα γράψει δύο βράδια πριν μα σαν να τα έλεγα αυθόρμητα εκείνη την στιγμή τα οποία στην ουσία ήταν μια δημόσια ομολογία Πίστεως. Τέλος πλησίασα τον πολυαγαπημένο μου γέροντα Γαβριήλ και τον ρώτησα:

- Γέροντα, μου επιτρέπετε να πω ότι αυτό σήμερα είναι μια μεγάλη συνάντηση;

- Με όλη μου την καρδιά! μου αποκρίθηκε.»

Πώς αντιλαμβάνεται το μέλλον η Μαρία με τον γιο της τον Άγγελο; Την ρωτώ και η απάντησή της δεν απέχει από το ενθουσιαστικό πνεύμα όλης της συνομιλίας μας:

«Ποτέ δεν γυρνώ η ίδια που πήγα, όχι μόνο από την σύναξη στο μοναστήρι αλλά και από κάθε δρόμο και προορισμό στον οποίο βαδίζω. Όπως και πάντα πριν πάω αναρωτιέμαι..:

-         Τι μου επιφυλάσσει αυτήν τη φορά άραγε ο Θεός; Τι θα μου διδάξει πάλι;

Δεν το σκέπτομαι με αγωνία, μην νομίζεις! Το περιμένω! Με την διάθεση μικρού παιδιού που θα συμμετάσχει σε καινούργιο παιχνίδι με τους αγαπημένους του φίλους. Και τίποτε δεν αλλάζει, μα και τίποτε δεν μένει πια το ίδιο...»

Η στάση της Μαρίας απέναντι στη θλίψη και τον πόνο αλλά και των περισσοτέρων γονιών των παιδιών μοιάζει να προέρχεται από μια βαθιά γνώση ενός λόγου του αγίου Ισαάκ του Σύρου, κι ας μην τον έχουν ενδεχομένως ακούσει ή διαβάσει: “Αν όμως την ώρα που κάποιο γεγονός σε θλίβει, εσύ κοιτάς μόνο την εξωτερική όψη του και δεν εξετάζεις τις κρυφές σου πληγές που το έθεσαν σε κίνηση, όσο περισσότερο παραπονείσαι, τόσο θα γίνεται καταθλιπτικότερη η συμφορά σου ”.

__________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ 15.05.2019

https://www.youtube.com/watch?v=n5efk9iu9Wc&feature=youtu.be