Το παιδί της φωτογραφίας από πέντε ετών είχε την ίδια τύχη όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Μιας και η παιδεία δεν είναι προσβάσιμη σε όλους έβοσκε τα λιγοστά βόδια της οικογένειας του για να μπορέσει να προσφέρει στην καθημερινή επιβίωση. Σε κάποιον από τους χωματόδρομους που διέσχιζε ένα διερχόμενο όχημα του αφαίρεσε το ένα του πόδι και μαζί κάθε ελπίδα. Δέκα χρόνια τώρα και το μόνο που του επιτρέπεται να κάνει είναι να βόσκει ακόμα τα λιγοστά βόδια στα δάση της Μαδαγασκάρης με μοναδική βοήθεια τις δύο πατερίτσες. Όπως μας εξέφερε βουρκωμενος "δεν μου αξίζει να κάνω κάτι άλλο". Το κοινωνικό στίγμα στις τοπικες απέναντι στην αναπηρία είναι αβάσταχτο.
Από κάποιους άκουσε ότι υπάρχει μια Εκκλησία, αυτή των ορθοδόξων κοντά στο χωριό του. Αποφάσισε τιουτοτρόπως να διανύσει δύο και πλέον ώρες πεζός ούτως ώστε να μας συναντήσει. Και η συνάντηση αυτή γέννησε ένα "αμήχανο δώρο", γέννησε την ελπίδα. Μας ζήτησε μόνο ένα ξύλινο πόδι. Ένα κομμάτι ξύλο που θα επανέφερε τα όνειρα του. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να το προσφέρουμε. Και ήταν μια πράξη η οποία γέννησε την ελπίδα σ' όλους μας. Να εύχεστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.