ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Αυτό το θαύμα με οδήγησε στο Θεό.

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ. 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. 
Αυτό το θαύμα με οδήγησε στο Θεό. 

«Αυτό συνέβη πριν από δύο χρόνια. Η διάρκεια του ταξιδιού μου ερχόταν στο τέλος, και εγώ έπρεπε να αναχωρήσω για το σπίτι. Με την αγορά ενός εισιτηρίου, αποφάσισα να περιπλανηθω γύρω από την πόλη, από τότε που έφυγα είχα ακόμα τρεις ώρες. Στον δρόμο μια γυναίκα με πλησίασε, την οποία αναγνώρισα αμέσως. Ήταν η πρώην σύζυγός μου, την οποία χωρισα πριν από 12 χρόνια. 

Η Zina δεν άλλαξε καθόλου, εκτός ότι το πρόσωπο της είχε έγινε πολύ χλωμό. Προφανώς, αυτή η συνάντηση έδειξε ενθουσιασμό καθώς  το ίδιο και εγώ. Την είχα αγαπηση πάρα πολύ,  και αισθανόμουν οδυνηρά, εξαιτίας αυτού του χωρισμού. . Ήμουν ζηλότυπος για τη γυναίκα μου σε όλους, ακόμα και στη μητέρα της. Μόλις αργουσε λίγο ή καρδιά μου κοντευε να σπάσει. .

Στο τέλος, η Zina με άφησε, ανίκανη να σηκώσει τις καθημερινές μου ανακρίσεις: πού ήταν, με ποιον και γιατί. Μόλις ήρθα σπίτι από τη δουλειά μου είχα ένα μικρό κουτάβι στην αγκαλιά μου, ήθελα να κάνω τη γυναίκα μου ευτυχισμένη με ένα διασκεδαστικό δώρο, αλλά δεν υπήρχε κανένας στο δωμάτιο και υπήρχε μια σημείωση στο τραπέζι. Η  σημείωση έγραφε ότι , η γυναίκα μου  έφυγε, παρόλο που με αγαπούσε πάρα πολύ. Οι υποψίες μου τη έκαναν και αποφάσισε να φύγει. Η Ζίνα  ζήτησε συγχώρεση και ζήτησε να μην την ψάξω ...

Και τώρα, μετά από 12 χρόνια χωρισμού , συναντήθηκαμε κατά λάθος στην πόλη, όπου βρισκόμουν σε επίσημη εργασία . Μιλήσαμε μαζί της για πολύ ώρα , και θυμήθηκα ότι θα καθυστερούσα για το υπεραστικό λεωφορείο. Τέλος, αποφάσισα να πω: - Συγγνώμη, αλλά πρέπει να πάω, έχω ήδη καθυστερήσει για την πτήση μου. Και τότε η Ζήνα είπε: - Σάσα, σε παρακαλώ να μου κάνει μια χάρη. Καταλαβαίνω ότι βρίσκεστε σε βιασύνη, αλλά για χάρη του καλού ανάμεσα σε εμάς, μην μου αρνηθείς το αίτημά μου. Ας πάμε σε ένα γραφείο, για μένα είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν μπορώ να πάω μόνοι.

Φυσικά, συμφώνησα, αλλά είπα : "Μόνο γρήγορα!" Μπήκαμε σε ένα μεγάλο κτίριο και πήγαμε από μια πτέρυγα σε μια άλλη για πολύ ώρα . Αναρριχήθηκαμε και κατέβηκε  σκάλες και μετά μου φάνηκε ότι δεν χρειάστηκαν περισσότερα από 15 λεπτά. Οι άνθρωποι πέρασαν από εμάς, όλοι τους ήταν διαφορετικής ηλικίας: από τα παιδιά μέχρι τους πολύ ηλικιωμένους. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι στο διοικητικό κτίριο. Όλες οι σκέψεις μου συνδέθηκαν με τη Ζίνα. Σε ένα σημείο, μπήκε σε μια πόρτα και την έκλεισε πίσω της. Πριν κλείσει την πόρτα, με κοίταξε σαν να λέει αντίο, λέγοντας: «Πόσο παράξενο, τελικά, δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί σου ». Στάθηκα στην πόρτα και περίμενε να βγει. Ήθελα να την ρωτήσω τι εννοούσε λέγοντας την τελευταία φράση. Αλλά δεν επέστρεψε. Και τότε ήρθα στον εαυτό μου. Έχω ξεκαθαρίσει σαφώς ότι έπρεπε να πάω και έμεινα εδώ και καθυστέρησα για το λεωφορείο μου! Κοιτάζοντας γύρω, φοβόμουν. Το κτίριο στο οποίο βρισκόμουν ήταν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Αντί για τα ανοίγματα των παραθύρων υπήρχαν τρύπες. Δεν υπήρχαν καθόλου σκάλες. Τοποθετησα  τις σανίδες με μεγάλη δυσκολία και κατόπιν κατέβηκα.

Ήταν αργά για μια ολόκληρη ώρα στο λεωφορείο και έπρεπε να αγοράσω ένα νέο εισιτήριο για την επόμενη πτήση. Όταν πήρα το εισιτήριο, είπαν ότι το λεωφορείο  το  οποίο  ειχα καθυστέρηση να πάρω είχε μετατραπεί και έπεσε στον ποταμό. Κανένας από τους επιβάτες δεν διέφυγε όλοι σκοτώθηκαν . 

Δύο εβδομάδες αργότερα βρισκόμουν στην πόρτα της πρώην πεθεράς μου, την οποία αναζητησα μέσω του γραφείου διευθύνσεων. Η Alevtina Markovna με πληροφόρησε ότι η Zina πέθανε πριν από 11 χρόνια, ένα χρόνο μετά το διαζύγιό μας. Δεν την πίστευα, αφού αποφάσισα ότι η μητέρα της Ζίνα φοβόταν ότι θα ζήσω και πάλι με την κόρη της με τη ζήλια μου. Κατόπιν αιτήματος μου να μου δείξει τον τάφο της πρώην συζύγου μου, η πεθερά μου, προς μεγάλη μου έκπληξη, συμφώνησε. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμουν στο μνημείο, από το οποίο μια γυναίκα χαμογέλασε σε μένα, τον οποίο αγαπούσα όλη μου τη ζωή και που με έβγαλε ανεξήγητα.

Αυτό το γεγονός άλλαξε τα πάντα μέσα μου, στην ψυχή μου. Το ερώτημα ήταν τι υπάρχει , πέρα ​​από το φέρετρο και το θάνατο . Ως ζήτημα της σωτηρίας δύναμης της αγάπης. Όποιος ο Θεός ενώνει μία φορά, κανείς δεν θα χωρίσει. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο ναό. Άρχισε το ταξίδι μου στο Θεό. 

Φροντίστε με την αγάπη σας , τους ανθρώπους!