Εραστές της απλότητας - σκέψεις καλοκαιρινές

Τις Κυριακές του Καλοκαιριού οι εκκλησιές των χωριών ζωντανεύουν, βγαίνουν απ' τη χειμερία νάρκη , που αναγκαστικά έχει επιβάλλει εδώ και πολλές δεκαετίες η αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας, όσον αφορά την ερήμωση της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ελληνικής υπαίθρου.

Ο Αστισμός νίκησε.

Η αναγκαστική εγκατάλειψη των χωριών είναι δυστυχώς γεγονός εδώ και πολλά χρόνια.

Κι όμως κάποια χωριά αντιστέκονται, ως άλλα Γαλατικά χωριά του Αστερίξ.

Επίκεντρο αυτής της αντίστασης οι Παπάδες , που επιμένουν να λειτουργούν τις εκκλησιές, με τις Παπαδιαμαντικές γιαγιάδες και παππούδες να προσμένουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να γεμίσουν τις πλατείες και τις εκκλησιές τους.

Να τις αναστήσουν έστω και για λίγους μήνες.

Η προσμονή της Ανάστασης είναι που κάνει ελαφρύτερο το σταυρό.

Μια τέτοια Κυριακή Καλοκαιριού βρεθήκαμε με τον Γ. να λειτουργούμαστε σ ένα χωριό της ευρύτερης περιοχής του Βόλου.

Ο πατέρας Στ. νέος στην ηλικία, με λιτές κι απέριττες κινήσεις, χωρίς μακρόσυρτες και φανφαρόνικες εκφωνήσεις, σου μετέδιδε μια ήρεμη ΑΠΛΌΤΗΤΑ.

Με σκυφτό πρόσωπο και μάτια που δεν έκοβαν βόλτες στο ναό, έμοιαζαν να έχουν γίνει ένα με το νου και την καρδιά, παραδομένα στο μέγα μυστήριο της θείας ευχαριστίας.

"Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τώ Θεώ παραθώμεθα"

Στην προέκταση της Θείας Ευχαριστίας, που είναι η κοινωνία προσώπων στην πλατεία του χωριού, μετά από δύο τρεις αποτυχημένες προσπάθειες μελών της παρέας να κεράσουν τους καφέδες, διαπιστώσαμε ότι κάποιος άλλος μας είχε προλάβει.

Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι η πολυπλοκότητα ημών των παρεπιδημούντων στις πόλεις έρχεται αντιμέτωπη με την απλότητα του χωριού και μας προκαλεί.

Άραγε, θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε κι εμείς, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ ;