Το ζήτημα του θανάτου στην Αφρική πόρρω από την εμπειρία του υπόλοιπου πλανήτη.

Παιδικά οξύμωρα.

Το ζήτημα του θανάτου στην Αφρική πόρρω από την εμπειρία του υπόλοιπου πλανήτη. Ίσως η συχνότητα του, η πανταχού σχεδόν παρουσία τον κάνει εξαιρετικά οικείο. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα ταφικά έθιμα ανά περιοχή επιτάσσουν την ταφή του εκλιπόντος εντός του οικογενειακού οίκου. Το γεγονός αυτό πάντοτε μου προκαλούσε αμηχανία και πάντοτε επιθυμούσα να το ερμηνεύω ορθοδοξως. Το σώμα είναι ότι πιο κοντινό και ότι πιο απτό έχουμε από τη ζωή. Η ζωή ταυτίζεται με τη λειτουργία του. Η ψυχή είναι μια πραγματικότητα και συνάμα κάτι του οποίου αν και όλοι έχουμε εμπειρία δεν αποτελεί αντικείμενο των αισθήσεων μας. Ίσως γι αυτό, ακόμα και το λείψανο, το απομεινάρι του νεκρού αποτελεί το τελευταίο ίχνος ζωής του προσώπου που δεν κοινωνούμε πλέον. Κάπως έτσι ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή και η απουσία σε παρουσία δι αυτού. Και κάπως έτσι οι παραστάσεις του Μοναχικού Σχήματος, οι οποίες φέρουν το μήνυμα του ζωηφορου θανάτου δια του Τιμίου Σταυρού, δύνανται να έλκουν τα παιδιά, τα παιδιά αυτά που μέσα στο συλλογικό τους ασυνείδητο ο θάνατος είναι παρουσία και όχι διακοπή κοινωνίας, και εν προκειμένω ο θάνατος σημαίνει παρουσία Χριστού.

Επισκόπου Τολιάρας και Ν. Μαδαγασκάρης Προδρόμου