ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ ΧΡΙΣΤῼ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ

«Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά

- «Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα».

- «Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό».

(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

- «Είθε νά σού στείλει ο Θεός κάθε αγαθό»!

- «Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό»!

(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)

- «Τί συμβαίνει μέ σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία».

- «Μά ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζώ σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού. Γιά τό ζυγό πού μού έδωσε ο Θεός ποτέ δέν δυσανασχέτησα καί είμαι πάντοτε ευχαριστημένος».

- «Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ»;

- «Από τόν Θεό».

- «Καί πού Τόν βρήκες»;

«Εκεί πού Τόν άφησα στήν αγαθή θέληση».

- «Ποιός είσαι, γέροντα, καί σέ ποιά τάξη ανήκεις»;

- «Οποιος κι άν είμαι, είμαι ικανοποιημένος μέ τήν κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά καί διευθύνει τόν εαυτό του».

Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος γιά τόν Ουρανό, δηλ. η τελεία παράδοση στό θέλημα τού Θεού»[1].

-Τί σημαίνει πιστεύω στόν Χριστό;

-Ἐμπιστεύομαι τόν Χριστό δηλ. τά λόγια Του, τίς ὑποσχέσεις Του καί τά τηρῶ. Τηρῶ τίς ἐντολές Του πού εἶναι συνταγές ζωῆς, εἶναι οἱ προδιαγραφές μας, οἱ προδιαγραφές τοῦ κατασκευαστῆ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος πού μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Χριστοῦ ὅρισε καί τούς κανόνες καλῆς λειτουργίας ἀλλά καί ἀνέλιξης στήν τελειότητα:ἀπό τό λίαν καλῶς στό ἄριστα πού εἶναι ἡ Θέωση (=ἡ ὁμοίωση μας μέ τόν Θεό).

-Ποιές εἶναι οἱ κύριες ἐντολές;

-Μία εἶναι ἡ κύρια ἐντολη καί ἔχει δύο σκέλη: Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο. « ) Αὐτήν τήν ἀπάντηση ἔδωσε ὁ Κύριος στόν πλούσιο νεανίσκο ὅταν ἐρωτήθηκε γιά τό ποιά εἶναι ἡ πρώτη καί μεγαλύτερη ἐντολή.

-Ἡ τήρηση τῆς πρώτης ἐντολῆς συνδέεται μέ τήν προτροπή τοῦ λειτουργοῦ: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»;

-Βεβαιότατα. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε νά μήν ἔχουμε κανένα ἄγχος καί καμμία μέριμνα, δηλ. καμμία ἀγωνιώδη φροντίδα γιά τίποτε Ἐδῶ θεμελιώνεται ἡ λειτουργική προτροπή τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους καί ὅλη μας τή ζωή νά τά ἀφήσουμε στόν Χριστό.

-Πρακτικά πῶς θά γίνει αὐτό τό ἄφημα, αὐτή ἡ παράθεσις ὅλης τῆς ζωῆς μας στόν Χριστό; Πῶς θά ἀφήσουμε ὅλους καί ὅλα στό Χριστό;

-Μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, τό ἀδιάλειπτο κοίταγμα πρός τόν Χριστό, τήν σταθερά προσανατολισμένη ἀγάπη μας στόν Χριστό. Τίποτε νά μή μᾶς ἀποσπᾶ, τίποτα νά μήν μᾶς ταράζει, τίποτα νά μή μᾶς κάνει νά ἀγωνιοῦμε. Ἔχουμε Κύριο πού μᾶς νιάζεται, μᾶς ἀγαπάει ἄπειρα, μᾶς φροντίζει στοργικά, μᾶς ἀγκαλιάζει πατρικά. Ἔχουμε Πατέρα Πανάγαθο καί Πάνσοφο καί Παντοδύναμο. Αὐτός μᾶς ὑποσχέθηκε ὅτι «Ἐγώ θά σᾶς τά τακτοποιήσω ὅλα, ὅλες τίς ἀνάγκες σας τίς πραγματικές. Ἐσεῖς μόνο μία ἔννοια νά ἔχετε: Νά ζητᾶτε Ἐμένα, τήν Βασιλεία μου, τήν ἀρετή ,τό ἀγαθόν πού εἶμαι Ἐγώ. Αὐτή εἶναι ἡ προδιαγραφή σας. Ἔτσι θά ζήσετε εἰς τόν αἰῶνα.

Ἡ ἀγάπη πρός Ἐμένα εἶναι ἡ προδιαγράφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἡ ἱκανή καί ἀναγκαία συνθήκη γιά νά ζήσετε πραγματικά».Ὅταν δέν ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας, τόν λογισμό μας, τίς δυνάμεις μας, τήν ἐξυπνάδα μας, τήν ἐνεργητικότητά μας, ἀλλά τά ἀναθέτουμε τά παραθέτουμε ὅλα τά ζητήματά μας στόν Χριστό τότε τηροῦμε τήν λειτουργική προτροπή: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ὅταν δέν σκεφτόμαστε μέ τήν ἀνθρώπινη κοσμική λογική καί δέν ἀντιμετωπίζουμε μέ τίς φτωχές καί οὐσιαστικά ἀνύπαρκτες ἀνθρώπινες δυνάμεις τό κάθε μας πρόβλημα ἀλλά προσευχόμαστε, ἀνοιγόμαστε ἀγαπητικά στόν Θεό τότε ἐπίσης γινόμαστε ὑπάκουοι στόν Χριστό. Ἀκόμη καί ὅταν δέν ἔχουμε κάποιο συγκεκριμένο, ἄμεσο καί πιεστικό πρόβλημα πάλι δέν  πρέπει νά ξεχνοῦμε τήν πρώτη ἐντολή τῆς «ἐξ ὅλης καρδίας καί διανοίας καί δυνάμεως καί ψυχῆς καί ἰσχύος ἀγάπης πρός τόν Θεόν» ἀλλά νά ἐμμένουμε στήν προσευχή, στήν ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο. Χωρίς αὐτήν τήν ἄμετρη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, στήν Θεία Πρόνοια, στήν Θεία Ἀγάπη δέν μποροῦμε νά βροῦμε εἰρήνη καί ἀνάπαυση στήν ψυχή μας. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι

Ὁ ἄνθρωπος πού προσεύχεται μιμεῖται τόν ταπεινό Χριστό ὁ ὁποῖος καί ὡς ἄνθρωπος προσηύχετο ἀδιάλειπτα καί κοινωνοῦσε μέ τόν ἐν Οὐρανοῖς Πατέρα Του γιά νά μᾶς διδάξει πρότυπο ζωῆς. Μᾶς δίδαξε ἐπίσης τήν παραβολή «τῆς χήρας καί τοῦ ἄδικου κριτοῦ» γιά νά μήν ἀποκάμνουμε στήν προσευχή. Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή εἶναι ἕνας ἀπό τούς τρεῖς δρόμους πού μᾶς ὁδηγοῦν στήν ταπείνωση ἡ ὁποία φέρνει τήν ἀνάπαυση στήν ψυχή μας. (Οἱ ἄλλοι δύο δρόμοι πού ὁδηγοῦν στήν ταπείνωση εἶναι νά ἀγαπήσουμε τόν σωματικό κόπο καί νά βάζουμε τόν ἑαυτό μας κάτω ἀπό ὅλους). Ὁ ἄνθρωπος πού προσεύχεται σωστα ,«κρέμεται» ἀπό τόν Θεό. Ἀφήνει τελείως τό θέλημά του καί λέγει: «Κύριε ἐσύ τακτοποίησέ τα ὅλα. Ἐγώ τίποτα δέν μπορῶ νά τακτοποιήσω. Ἄν εἶναι θέλημα Σου νά γίνουν ἔτσι τά πράγματα ἄς γίνουν· ἄν δέν εἶναι θέλημά Σου ἄς μήν γίνουν. Ἐγώ θά εἶμαι τό ἴδιο χαρούμενος ἄν γίνουν ὅπως τά σκέπτομαι καί ἄν δέν γίνουν, διότι θά ξέρω ὅτι αὐτό εἶναι τό θέλημά Σου, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον». Βέβαια ἡ ἀσφάλεια εἶναι ὁ πνευματικός μας ὁδηγός τόν ὁποῖο πρέπει πάντα νά συμβουλευόμαστε.

 Αὐτό εἶναι πιό ταπεινό καί ἀπολύτως ἀσφαλές διά νά διακριβώνουμε σέ κάθε περίσταση τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θά πρέπει νά τόν ρωτᾶμε ἔχοντας ἀρνηθεῖ τελείως τό δικό μας θέλημα. Πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἀκούσουμε τά πάντα καί νά ὑπακούσουμε μέ χαρά. Ὁ Πνευματικός μας εἶναι κατά τούς ἁγίους Πατέρες «Θεός μετά Θεόν». Εἶναι ἡ μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Εἶναι τό ὄργανο τοῦ Θεοῦ στήν προσωπική μας πορεία πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριος ἐκεῖνος πού σάν τόν Ἀββᾶ Ποιμένα δέν λογαριάζει κόπους γιά νά πάει νά βρεῖ τόν πνευματικό του πατέρα καί νά τόν ἐρωτήσει ἀποκαλύπτοντας πλήρως ὅλους τούς λογισμούς του. Ὁ Ἀββᾶς Ποιμένας κάποτε ξέχασε νά πεῖ ἕναν λογισμό στόν Γέροντά του. Τόν θυμήθηκε βάζοντας τό κλειδί στήν πόρτα τοῦ κελλιοῦ του ποῦ ἀπεῖχε ἀρκετές ὧρες ἀπό τό κελλί τοῦ πνευματικοῦ του. Ἀμέσως γύρισε πίσω κάνοντας τόν ἴδιο πολύωρο δρόμο γιά νά ρωτήσει περί τοῦ λογισμοῦ πού εἶχε λησμονήσει. Τότε ὁ πνευματικός του θαύμασε γιά τήν ἐπιμέλειά του, τόν μακάρισε καί προέβλεψε ὅτι θά γίνει πράγματι μέγας στύλος τῆς ἐρήμου καί διακριτικότατος πνευματικός δάσκαλος. Ἔτσι γίνονται οἱ ἅγιοι.

 Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀρνήθηκαν τόν ἑαυτό τους, ἔκοψαν τό θέλημά τους, ἀρνήθηκαν κάθε προσωπική τους ἐπιθυμία καί ὑπάκουσαν στόν Χριστό ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει.Γιά νά τά κατορθώσουμε ὅμως ὅλα αὐτά πρέπει νά ἐνταχθοῦμε πραγματικά μέσα στήν ἐκκλησία καί νά διατηρήσουμε αὐτήν τήν ἔνταξη μέ τήν ἀδιάλειπτη μετάνοια. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἀφηνόμαστε καί ἀφήνουμε τά πάντα στόν Χριστό. Εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού καλούμαστε νά τήν ζητᾶμε καί νά τήν ἔχουμε ἐνεργό μέσα μας προσωπικά ὁ καθένας. Ζώντας ἐντός Της πραγματώνουμε τήν θεραπεία τῆς ἀλλοτριωμένης ὕπαρξής μας καί ζοῦμε τή σωτηρία καί τόν Παράδεισο «ἐδῶ καί τώρα». Ἡ ἔνταξή μας ἔγινε διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἡ διατήρηση καί διαφύλαξη αὐτῆς τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ εἶναι δικό μας προσωπικό θέμα καί ἐγκειται στήν τήρηση τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης ἡ ὁποία συνεπάγεται τήν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν.: Ἑπομένως ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ψυχοσωματικῆς μας ὕπαρξης διά τῆς ὑπακοῆς στήν Ἐκκλησία.

Ἡ λειτουργική προτροπή «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους...» συγκεφαλαιώνει ὅλες τίς ἐντολές ἀφοῦ συνεπάγεται μιά ζωντανή πίστη, μιά ὁλοκληρωτική ἀφοσίωση καί ἕνα ὁλοκληρωτικό ἄφημα στόν Παντοδύναμο Θεό τῆς Ἀγάπης.