Ἡ Μαρία-Μαγδαληνή ἀσκήτεψε ὁλομόναχη στήν ἔρημο τοῦ Σινᾶ.

Τό πνεῦμα τοῦ ἁγίου Πορφυρίου

Πνεῦμα Χριστοῦ.

Μιά μέρα μπῆκε στό κελί του μιά Γαλλίδα. Καί ἡ ἴδια καί ἡ οἰκογένειά της εἶχαν ζήσει ὡς ἄθεοι. Ἄκουσε ἀπό κασέτες ὁμιλίες γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ἄρχισε ἡ ἀναζήτηση μέσα στήν καρδιά της. Ἔτσι βρέθηκε στό κελί τοῦ Ἁγίου. «Συνομίλησαν.» Πῶς, ἐκεῖνοι ξέρουν. Στό τέλος τῆς φίλησε τό χέρι. «Γιά τότε πού θά γίνεις ἁγία», τῆς εἶπε.

Ἡ Μαρία-Μαγδαληνή ἀσκήτεψε ὁλομόναχη στήν ἔρημο τοῦ Σινᾶ, στό ἴδιο μέρος πού εἶχε ἀσκητέψει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας, σέ μιά σπηλιά. Κάθε Κυριακή πήγαινε στό μοναστήρι τῆς Ἁγίας Αικατερίνης νά ἐκκλησιαστεῖ καί νά κοινωνήσει. Ἐκεῖ ἦταν καί ὁ πνευματικός της, πού μιά μέρα τῆς ἐμπιστεύθηκε ἕνα χελιδονάκι νεοσσό μέ τήν ἐντολή νά τό μεγαλώσει. Ἦταν συμπαραστάτης της κατά τίς νυχτερινές ὧρες πού ἔκανε τόν «κανόνα» της, καί στή συνέχεια δέν τήν ἄφηνε νά κοιμηθεῖ, καθώς φώλιαζε δίπλα στό αὐτί της. Ἡ ζωή της ἐκεῖ δέν πέρασε χωρίς περιπέτειες. 

Ἕνας βεδουίνος πῆγε νά τήν ἀπαγάγει, ἀλλά ἀνέλαβε ἡ ἀγαπημένη του καμήλα νά τόν τιμωρήσει. Τόν δάγκωσε ἄσχημα στόν ὦμο κι ἔφυγε τρομαγμένος. Στή σπηλιά ἔβγαιναν τεράστιοι σκορπιοί πού δέν τήν πείραξαν ποτέ. Οἱ βεδουίνοι τῆς περιοχῆς, πού τούς γιάτρευε τίς πληγές, τή σεβάστηκαν τελικά καί ἀφοῦ ὁ γυναικεῖος μοναχισμός εἶναι ἄγνωστος στούς μουσουλμάνους τήν φώναζαν Ἀμπούνα Μαρία, δηλαδή Γέροντα–Μαρία!............................................................

(απόσπασμα από το βιβλίο "Η δύναμη της μετανοίας", εκδ. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι)