ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΖΕΙΣ Μ` ΕΝΑ ΑΓΙΟ.

Σκέφτεται, καθώς γράφει πως είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει τώρα μετά την αγία κοίμησή του. Είναι σα ν’ ακούει τον επόμενο διάλογο, λες και επιστρέφουν από το ταξίδι τους στο διάστημα τα ηχητικά κύματα:

-Να μιλάς στην ψυχή σου.

-Και πώς να της μιλώ Γέροντα;

-Με την προσευχή! Απευθυνόμαστε στο Θεό, αλλά τα λόγια ξαναγυρίζουν στην ψυχή μας και επιδρούν πάνω της. Ο Θεός ξέρει τι σκεφτόμαστε. Εμείς έχουμε ανάγκη να το μάθουμε.

«Προσπαθούσες Γέροντα να μου μάθεις την τέχνη της πνευματικής ζωής». Σκέφτεται με συγκίνηση.

Ζούσαν και κυκλοφορούσαν κοντά του ή μακριά του σωματικά, δεν είχε και μεγάλη σημασία. «Δεν υπάρχουν αποστάσεις για τους χριστιανούς», όπως έλεγε εκείνος.. Παρακολουθούσε όλα τα πνευματικοπαίδια του, ακόμα κι όταν ήταν επικίνδυνα άρρωστος, και τα σκέπαζε με την προσευχή του, εκτός κι αν «του το απαγόρευαν». Φοβερό πράγμα η προσωπική ελευθερία του ανθρώπου. Ό,τι και να έκαναν όμως όσοι τον είχαν γνωρίσει ήταν αδύνατον πλέον να αγνοήσουν την πραγματικότητά του. Κυλούσαν οι ζωές στο ποτάμι της καθημερινότητας.

 Η δύναμη της ευχής του όμως δεν τους εγκατέλειπε. Κάποια δύσκολη στιγμή έπεφταν πάνω της, κι αυτή τους έστρεφε πάλι προς το φως. Συχνά άλλα απαντούσε, όταν τον ρωτούσαν, κι άλλα καταλάβαιναν εκείνοι Άλλα τους έλεγε να κάνουν και άλλα αυτοί εκτελούσαν ή μισοέκαναν. «Δύσκολο να ζεις κοντά σ’ έναν άγιο», σκέφτηκε. «Έτσι όμως και σου δοθεί το δώρο να τον γνωρίσεις στέκεται πάντα στη ζωή σου σαν στήλη φωτός, που φέγγει και δείχνει κάποια οδό, την οδό της ζωής».