Συντροφιά με τους Αγγέλους… Γερόντισσα Γαβριηλία

Συντροφιά με τους Αγγέλους… Γερόντισσα Γαβριηλία

Αρκετά χρόνια πριν, ένα απόγευμα είχαμε επισκεφθεί την γερόντισσα Γαβριηλία, τότε που μόναζε κάπου κοντά στην μονή του Αγίου Νεκταρίου, στην Αίγινα. Ήμασταν μια μεγαλούτσικη παρέα, καθίσαμε γύρω της και κουβεντιάσαμε μαζί της αρκετή ώρα. Μιλούσαμε για τους Αγγέλους, στους οποίους αναφερόταν τόσο συχνά. Μας αφηγούνταν το πώς οι άγγελοι είναι κοντά μας και πως όταν τους εμπιστευόμαστε μας προσέχουν και οδηγούν. Είχαμε ρωτήσει διάφορα και μας είχε απαντήσει. Θυμάμαι, μια φίλη είχε ρωτήσει πως γίνεται αισθητή η παρουσία τους και πως συνομιλεί μαζί τους και της είχε πει πως πρόκειται για έναν άρρητο τρόπο συνομιλίας που δεν μπορεί να τον καταλάβει κάποιος αν δεν του έχει αποκαλυφθεί Θεόθεν. Το κλίμα της ομήγυρης ήταν πολύ ζεστό και η κουβέντα άκρως ενδιαφέρουσα. Είχε αρχίσει και νύχτωνε όμως και έπρεπε να φύγουμε, να προλάβουμε το τελευταίο πλοίο για Πειραιά. Σηκωθήκαμε, πήραμε την ευχή της και βγήκαμε στον δρόμο. Έξω είχε σκοτεινιάσει και δεν ξέραμε πως θα φτάναμε στο λιμάνι απ’την ερημιά που βρισκόμασταν. Ήμασταν και πολλά άτομα, και ταξί να περνούσε (πράγμα απίθανο μεσ’ τα βουνά της Αίγινας, τέτοια ώρα) δεν θα μας χωρούσε όλους… και φυσικά λεωφορείο εκείνη την ώρα δεν υπήρχε.

Ενώ περιμέναμε αρκετή ώρα και είχε μείνει μόλις κανένα μισάωρο για την αναχώρηση του τελευταίου πλοίου, εμφανίζεται από το πουθενά ένα τεράστιο ταξί… ήταν ένα από τα παλιά εκείνα μοντέλα αμαξιών με πολύ μεγάλη ευρυχωρία. Χωρέσαμε όλοι (κάπου έξι άτομα θα πρέπει να’ μασταν απ’ότι θυμάμαι), έστω και κάπως στριμωχτά. Ο ταξιτζής ένας πολύ χαμογελαστός και πρόσχαρος νεαρός, πιάσαμε κουβέντα και φτάσαμε στο λιμάνι μόλις λίγο πριν φύγει το πλοίο. Καθόμουν μπροστά και βγήκα τελευταίος πληρώνοντας τον ταξιτζή. Βγαίνοντας ακούω να του λέει κάποιος απ’έξω ‘ρε Μιχάλη που χάθηκες;’ και απαντάει ο ταξιτζής ‘εδώ είμαι ρε Γαβρίλη, εσύ που είσαι’. Αφού βγαίνω και αρχίζω να απομακρύνομαι από το ταξί συνειδητοποιώ τι είχα ακούσει. Γυρνάω να δω που βρίσκεται το ταξί. Είχε φύγει…

Πρόκειται για γεγονός που το έχω ζήσει ο ίδιος. Ξέρω, οι σκεπτικιστές θα πουν ‘σύμπτωση’. Οι Γιουγκγιανοί θα πουν ‘συγχρονικότητα’. Οι δύσπιστοι θα πουν ‘παραίσθηση’. Οι θρήσκοι θα πουν ‘θαύμα’.

Η δική μου γνώμη, πάντως, είναι να ρωτήσουμε τους Αγγέλους, δεν χάνουμε τίποτα (παρά μόνο την ψωροσοβαρότητά μας)… αν υπάρχουν θα απαντήσουν, σίγουρα…

(Σήμερα ημέρα της αναστήλωσης των εικόνων και χθες ημέρα των γυναικών: ένα αριστουργηματικό έργο, λοιπόν, από έναν μεγάλο εικαστικό, τον Θεοφάνη τον Έλληνα, αλλά και μια αφήγηση για μια γυναίκα, από αυτές που η παρουσία τους έχει 'ποτίσει' με θεία ευλογία το έδαφος της ανθρώπινης ιστορίας, την γερόντισσα Γαβριηλία. Χρόνια πολλά και ευλογημένα… με πνευματικότητα γνήσια, τέτοια που να διαποτίζει, να εξαγιάζει και να ‘ανασταίνει’ και τον υλικό κόσμο…).

Δημήτρης Λαλούσης