Ένας γέροντας, πεσμένος στο κρεβάτι τού θανάτου, έλεγε σε μερικούς φίλους του, πού είχαν έρθει να τον δουν:

«Ένας γέροντας, πεσμένος στο κρεβάτι τού θανάτου, έλεγε σε μερικούς φίλους του, πού είχαν έρθει να τον δουν:

Σήμερα με επισκέφτηκαν τρεις επισκέπτες.

Πρώτη με επισκέφθηκε ή πίστη.

“Έρχομαι, μου είπε, να σε αποχαιρετήσω, δεν με έχεις πια ανάγκη. Στή ζωή σου εδώ στή γη σε βοήθησα να άκολουθήσης τον Κύριό σου και να μείνεις πιστός σε Αυτόν. Τώρα θά Τον δής "πρόσωπον πρός πρόσωπον"(Α' Κορ. 13, 12), και ή πίστη σου θά μεταβληθή σε όψι.

Δεύτερη, με έπισκέφθηκε ή ελπίδα.

"Εως τώρα, μου είπε, ήμουν ό πιό καλός σύντροφός σου. Σε ενθάρρυνα στις δυσκολίες σου, σε παρηγορούσα στις θλίψεις σου, σε χαροποιούσα στή σκέψη ότι μια μέρα θά συνάντησης τον Κύριό σου. Ή υπηρεσία μου έληξε. Στον κόσμο στον όποιο πηγαίνεις δεν υπάρχουν πόνοι και θλίψεις, αλλά φως και χαρά.

Τελευταία, με επισκέφτηκε ή άγάπη.

Εμείς δεν θά αποχωριστούμε ποτέ, μου είπε. Στή ζωή αύτή, σου αποκάλυπτα το χαρακτήρα τού Κυρίου σου και τήν Αγάπη Του γιά σένα, σου έδινα τη δύναμι να Τον άγαπάς και σε ένέπνεα σε υπηρεσία πρός τούς συνανθρώπους σου. Όσο ό καιρός περνούσε, συνδεόμασταν όλο και πιότερο. Όλα αύτά, όμως, δεν ήταν παρά ό πρόλογος. Εκεί πάνω θά είμαστε πάντα μαζί. Εγώ θά σου κινώ τήν καρδιά σε αίνο και δοξολογία αιώνια πρός τον Κύριό σου.

Θά είμαι το άρμα, πάνω στο όποιο θά ταξιδεύεις σε ολόκληρη τήν αιωνιότητα.

"Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, Αγάπη, τά τρία ταύτα· μείζων δεν τούτων ή Αγάπη"(Α' Κορ 13, I 3)».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΚΑΛΟΙ ΛΙΜΕΝΕΣ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΩΦ.