Σεβαστέ άγιε πατέρα Καλλίνικε.............

Aθήνα 8-5-2018

Σεβαστέ άγιε πατέρα Καλλίνικε,

Ευχαριστώ τον ουράνιο πατέρα και παντοδύναμο Θεό διότι με αξίωσε να γεννηθώ από ευσεβής και χριστιανούς γονείς , εξ απαλών ονύχων, μου φυτέψανε μέσα στην ψυχή μου τον Θεό.  

Ιλιγγιά  ο νους μου. Ποιο εγκώμιο να σου πλέξω; Τα μάτια μου βουρκώνουν. Το χέρι μου τρέμει. Πολύφωτο αστέρι της Αιτωλοακαρνανίας ! Ευλογημένη γη που σε γέννησε ! που εσύ την όργωσες, την έσπειρες, την εφύτεψες, την καλλιέργησες με τον θείο λόγο , με τις προσευχές σου. Όταν λειτουργούσες κατέβαζες τον ουρανό στη γη. Επίγειε άγγελε!  

Ευχαριστώ τον παντοδύναμο Θεό Πατέρα που σε γνώρισα από νήπιο, πέντε ετών. Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τα όσα διδάχθηκα κοντά σου. 

Ερχόσουν και επισκεπτόσουν τον πατέρα μου διότι ήταν ασθενής. Καθόμουν στο τζάκι δίπλα και παρακολουθούσα το τι συζητούσατε με τον πατέρα μου. Με σταύρωνες και με ρωτούσες: «τι θα γίνεις μικρούλα μου εσύ;» και απαντούσα : «Θείε Δημήτρη θα γίνω ή Θεολόγα ή νοσοκόμα!»

Σε ηλικία οχτώ ετών και τρία ο αδερφός μου, πέθανε ο πατέρας μου και μείναμε ορφανά. Ο πατήρ Γεώργιος Ναούμης ήταν διάκος από τον αείμνηστο πατέρα Βενέδικτο. Μόλις έμαθε για το θάνατο του πατέρα μου είπε στον πατέρα Καλλίνικο ότι τα παιδιά έμειναν ορφανά. «τα παιδιά δε μείναν ορφανά μη το ξαναπείς ποτέ αυτό! έχουν τον Θεό !» του απάντησες. 

Σε γνώρισα ως λαϊκό θεολόγο. Γύριζες με ένα μεγάφωνο σε όλα τα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας και κήρυττες το θείο λόγο. Με τα κηρύγματά σου μιλούσε το Άγιο Πνεύμα δια του στόματός σου. Ακούραστος ερχόσουν στον Παντοκράτορα, στο μοναστήρι στο Αγγελόκαστρο. Από την Παλαιομάνινα διασχίζαμε τον Αχελώο πέντε ώρες με τα πόδια για έρθουμε στο μοναστήρι. Σε ευχαριστούμε γιατί έχτισες στις ψυχές μας γερά θεμέλια και περάσαμε δοκιμασίες πολλές στη ζωή μας και δεν ταρακουνηθήκαμε ούτε με δεκαπέντε ρίχτερ, απεναντίας στερεωθήκαμε περισσότερο. Διδαχθήκαμε από την πραότητά σου, από τα φλογερά κηρύγματά σου. Ήσουν νηστευτής. Όταν επρόκειτο να λειτουργήσεις έμενες νηστικός με ένα χαμομήλι. Ακούραστος στις αγρυπνίες. Είχες γλώσσα χρυσοστομική! 

Θυμάμαι, άρχιζες την ομιλία με το «λούσασθε και καθαροί γίνεσθε..» 

Μας έμαθες να αγαπάμε τον πλησίον, να συγχωράμε τον εχθρό μας, να έχουμε αγάπη γιατί ο φθόνος είναι φθίσης φυματίωσης  ψυχικής, όπως μας έλεγες.  «Όταν ασπάζεσθε τις εικόνες να μη γυρίζετε την πλάτη όπισθεν, αυτό με δίδαξε η βάβα μου όταν ήμουν μικρός!»  μας έμαθες να κάνουμε σωστά τον σταυρό μας. Να σφίγγουμε τα τρία δάχτυλά μας στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Πρώτα να αρχίζουμε από το μέτωπο,  από ψηλά κατέβηκε ο Κύριος στην ευλογημένη κοιλιά της Παναγίας. Μας έλεγες να μην κόβουμε τα μαλλιά αλλά να κάνουμε πλεξίδες στο όνομα της Αγίας Τριάδος.  

Ιερέα κουρεμένο δε δεχόσουν στη Μητρόπολη. Έλεγες : «όταν βλέπετε ιερέα να τρέχετε να του φιλάτε το χέρι γιατί ο Θεός το μυστήριο το έδωσε στους ιερείς και όχι στους αγγέλους».

Με την ευχή σου πατέρα Καλλίνικε, έγινα νοσηλεύτρια. Πληροφορήθηκα ότι νοσηλεύτηκες στο νοσοκομείο των ιερέων. Σε επισκέφτηκα να πάρω την ευχή σου. Δίπλα σου ήταν φύλακας άγγελος ο σεβαστός πατήρ Ιερόθεος νυν μητροπολίτης Ναυπάκτου. Πήρα την ευχή σου. 

Μετά από μια εβδομάδα εφημέρευα στα επείγοντα του Ευαγγελισμού. Με παίρνει τηλέφωνο η Βασιλική Πανολή και μου λέει : «Κατερίνα πέθανε ο πατήρ Καλλίνικος.» Βούρκωσαν τα μάτια μου και έκλαιγα ασταμάτητα. Το έμαθαν στο γραφείο διευθυνούσης και μου δώσανε άδεια για να ταξιδέψω στην νεκρώσιμη ακολουθία, στην Έδεσσα. Στη μονή Πετράκη ήταν η ανιψιά του πατρός Χαραλάμπους Βασιλοπούλου , η Σπυριδούλα. Κανονίσαμε να ταξιδέψουμε μαζί. Φύγαμε το απόγευμα από τον Κηφισό με το λεωφορείο της Εδέσσης. Ξημερώνοντας φθάσαμε στην Έδεσσα. Έκλαιγα ασταμάτητα, ήμουν νηστικιά και είχα φρικτό πονοκέφαλο.



 Δε μπορούσα να περπατήσω.  Αντί να πάω στην Μητρόπολη, κάποια φωνή μέσα μου, με οδήγησε να αλλάξω δρόμο. Περπατώντας με την Σπυριδούλα κοντοσταθήκαμε σε μια πέτρα για ξεκουραστώ και να συνέλθω. Μου λέει η Σπυριδούλα : «Έχεις χλωμιάσει». Τα πόδια μου ήταν κομμένα. Τότε ακούω να με φωνάζει από το μπαλκόνι ενός σπιτιού μια κυρία άγνωστη για μένα. Αυτή με γνώριζε από τον Ευαγγελισμό  που εργάζονταν οι δύο αδερφές της Ανυσία και Πιπίνα Παπαδοπούλου. Με πήρε πάνω στο σπίτι. Μου πρόσφερε τσάι και ένα ντεπόν για τον πονοκέφαλο. Ξάπλωσα λίγο για να συνέλθω. Αφού συνήλθα λιγάκι, με πήρε η Σπυριδούλα να πάμε στην νεκρώσιμη ακολουθία. Έκλαιγα γοερώς. Με ρωτάει η Σπυριδούλα : «Κατερίνα πώς είσαι;» και λέω : «ας πεθάνω και γω μαζί με τον πατέρα Καλλίνικο»

Μέσα στην εκκλησία ήταν η οικογένεια του πατρός Καλλινίκου. Η κυρία Θωμαϊδα η αδερφή του πατρός Καλλινίκου με είχε συνέχεια δίπλα της. Για μένα ήταν Μεγάλη Παρασκευή η μετάσταση προς Κύριον του πατρός Καλλινίκου.

Άρχισε η νεκρώσιμη ακολουθία. Μίλησε ο Θεόκλητος, ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας. Στο τέλος όταν πήγα να ασπασθώ το σκήνωμα, έκανα τον σταυρό μου. Τα χέρια του ήταν ζεστά. Ασπάσθηκα το μέτωπό του, στην πληγή που είχε από την ανίατη αρρώστια.

Αμέσως συνήλθα. Ένοιωσα τις δυνάμεις μου!

Εσύ πατέρα άγιε, κατευθύνθηκες προς το νεκροταφείο μαζί με το ποίμνιό σου, όπως ήθελες.

Άγιε πατέρα Καλλίνικε, προσευχήσου για μας διότι ξεφύγαμε από τον πατέρα Θεό, όπως μας έλεγες κάποτε ότι ξεφύγαμε όπως το τρένο από τις γραμμές του.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών !

Με αγάπη Χριστού,

Αικατερίνα Κωσταρέλλου