Γάμος στην εποχή μας.





Ο γάμος στις ημέρες μας έχει περάσει σε μια άλλη "φάση". Δεν έχει σχέση με το γάμο της εποχής των πατέρων μας και των παππούδων μας. Πράγματα που γίνονται σήμερα, ήταν αδιανόητα για την εποχή τους. Και πράγματα της εποχής τους, είναι αδιανόητα για την εποχή μας.

Θα το δούμε στο παρόν βιβλίο. Μακάρι να γίνει αφορμή για "αναβάπτιση" του γάμου.

Άγιος Παΐσιος - Η ευλογία της "ευχής" !




Άγιος Παΐσιος - Η ευλογία της "ευχής" !


Όταν ο άγιος Παΐσιος αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Παναγούδα, το κελί είχε αρκετά προβλήματα και χρειαζόταν επισκευές! Ένας μοναχός τότε του πρότεινε να ρθει για να τον βοηθήσει ένα συγγενικό του πρόσωπο, που και ο άγιος Παΐσιος το εκτιμούσε! Κατά την διάρκεια των επισκευών, ο Άγιος παρακάλεσε τον άνθρωπο αυτόν να σκάψει κοντά στο κελί, σε μια πλαγιά για να βρουν νερό, γιατί στην Παναγούδα νερό δεν υπήρχε και το κατέβαζαν με λάστιχο από τις Καρυές!
Ήταν ζεστή ημέρα και ενώ έσκαβε ο Α..., έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του! Τον πλησίασε τότε ο άγιος Παΐσιος και του είπε: " Σκάψε Α...και όσο θα σκάβεις να λες την "ευχή", για να αγιασθεί η εργασία σου και να αγιάζονται και όσοι θα πίνουν από το νερό αυτό"!
Ας έχουμε λοιπόν την " ευχή του Ιησού" στο στόμα μας και στην καρδιά μας, την ώρα που εργαζόμαστε την τίμια εργασία μας, για να αγιαζόμαστε κι εμείς, αλλά και όλοι όσοι θα γευθούν τους καρπούς αυτής της προσπάθειάς μας, σύμφωνα με την παρακαταθήκη αυτή του αγίου Παϊσίου!
Η αγία ευχή του να μας σκεπάζει πάντοτε!


Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός

ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ.






ΒΙΚΕΛΑΣ • ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ • ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ • ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ • ΣΚΟΤ ΠΕΚ • ΤΟΛΣΤΟΪ • ΤΣΕΧΩΦ • ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
 
9 σημαντικοί συγγραφείς μοιράζονται τη δική τους αχτίδα φωτός
ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ
Μία συλλογή διηγημάτων που αξίζει να μας συντροφεύσουν αυτό το καλοκαίρι.
Επιμέλεια Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως π. Αθηναγόρας Δικαιάκος



Πλήθυνε ο κόσμος μας σε πόνο, στέρηση, αφόρητη συναισθηματική συναλλαγή και εκκωφαντικά σπαταλημένη αγιότητα. Και οι άνθρωποι αλλόφρονες να τρέχουμε πίσω από μορφές αμφιλεγόμενες κοινωνικών ή θρησκευτικών αναμορφωτών ή στους χώρους άσκησης κάποιων γερόντων, σείοντας σημαίες-σήματα εγκλωβισμού σε ατελέσφορα όνειρα. Ψάχνοντας φορτικά και εναγώνια απάντηση και συμβουλή για τις μικρές λεπτομέρειες, που σηματοδοτούν την αβάστακτη καθημερινότητα της ασήμαντης ζωής μας.
Και να μπροστά μας κάποια διηγήματα που οι ήρωές τους χωρίς να διεκδικούν το ρόλο του «σωτήρα», παλεύουν ανεπίγνωστα να κατακτήσουν τα δυο υποστατικά ιδιώματα του Θεού: την ελευθερία και την αγάπη! Την ελευθερία από κάθε αναγκαιότητα. Ακόμη και από την κάθε μορφής «σωτηρία». Και την αγάπη προς κάθε συν-πτωτικό συνάνθρωπο, που πολλές φορές φαίνεται πως πηγάζει μέσα από το βάρος της βίωσης της δικιάς τους αμφιβολίας και αμφισβήτησης. Μια διαχρονική κατάθεση εναγώνιας κραυγής και αφυπνιστικού λόγου.


Παρακλήσεις στην Παναγία και στην Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρα





Στην Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου  Μάνδρας - Αττικής, οι Ιερές Παρακλήσεις εις την Παναγία ( 1 - 14 Αυγούστου ) αρχίζουν στις 19:00.

Την Τετάρτη  5 Αυγούστου στις 20:30  ξεκινά η  Ιερά Αγρυπνία προς τιμή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Στην Ιερά Μονή αποθησαυρίζεται και η Θαυματουργή Ιερά Εικόνα της Παναγίας της  Γοργοεπηκόου.

Τηλέφωνο Ιεράς Μονής: 2105550777

Κείμενο - Φωτογραφίες : Σπύρος  Θεοδ.  Κουτσοχρήστος


Ο πρώτος Γέροντάς μου ήταν ο Πατήρ Θεοφύλακτος, ιερομόναχος στη μονή Πεντέλης.

  Ο πρώτος Γέροντάς μου ήταν ο Πατήρ Θεοφύλακτος, ιερομόναχος στη μονή Πεντέλης. Ήμουν τότε μόλις 11 ετών. Αγαπούσα την πίστη μας, πήγαινα τακτικά στην Εκκλησία και στο μοναστήρι, αλλά ήθελα να δω και ένα θαύμα, για να μην έχω καμιάν αμφιβολία για τη δύναμη των Αγίων. Ήταν πολύς ο κόσμος που υπέφερε, και θάθελα να δω το θαύμα που θα καταργούσε, έστω σε μια οικογένεια ή έναν άνθρωπο το βασανιστήριο. Μια μέρα, τον ρώτησα πότε λοιπόν θα δω κι εγώ με τα μάτια μου ένα θαύμα.
      Ο γέροντας μου χάϊδεψε το κεφαλάκι και μου απάντησε: «Δεν θα δεις ποτέ θαύμα, διότι ο Κύριος δεν κάνει θαύματα για να  εντυπωσιάσει. Το θαύμα δεν είναι ένα συμβάν. Δεν το βλέπεις να συμβαίνει στους γύρω σου. Το θαύμα το νιώθει η ψυχούλα σου». Μου είπε κι άλλα, που δεν τα καλοθυμάμαι, και δεν μπορώ να τα μεταφέρω. 
Πέρασαν δεκαετίες, και αποφασίσαμε με τον φίλτατο Παναγιώτη Νέλλα,  λαμπρόν θεολόγο και άνθρωπο, να πάμε στο Άγιον Όρος. Ο Νέλλας είχε πρόβλημα, διότι ήθελε να διεκδικήσει πανεπιστημιακή έδρα, αλλά δεν το επέτρεπε στον εαυτό του επειδή θα ήταν υποχρεωμένος να συγκρουσθεί και να χτυπήσει τον αντίπαλο του. Έτσι, πήγαμε στον γέροντα Παίσιο να του δώσει ευλογία. Καθήσαμε έξω  από το κελάκι του, κάτω από ένα δεντράκι. Η συζήτηση είχε αρχίσει, ο γέροντας σχολίαζε το βιβλίο του Νέλλα «Ζώον θεούμενον» όταν μας διέκοψαν έντονες φωνές ενός παιδιού και του πατέρα του. «Νάτος, νάτος» φώναζε  το παιδί, «αυτός είναι!» Ο πατέρας του προσπαθούσε να το καθησυχάσει. Ο Νέλλας ζήτησε συγγνώμην, ρώτησε τι συμβαίνει. Ο γέροντας μας εξήγησε ότι εν τάξει, περαστικοί είναι, μην ενοχλούμαστε. Ο Παναγιώτης επέμεινε γιατί χτυπιέται ο νεαρός! Οπότε ο πατέρας μάς εξήγησε γρήγορα ότι προ μηνός περίπου διέσχιζε το παιδί τρέχοντας την Τσιμισκή, οπότε βλέπει να ορμάει πάνω του με μεγάλη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο. Εκείνη όμως τη στιγμή ένας παπάς ή καλόγερος εμφανίζεται και σηκώνει στον αέρα το παιδί, γλυτώνοντάς το από το θάνατο. Ο πατέρας αποφάσισε να φέρει το παιδί στο Άγιον Όρος να προσκυνήσουν. Δεν ήξεραν ότι θα έβλεπαν εδώ τον παππούλη, είπε.
           Μου έκανε εντύπωση, και παρακολουθούσα τον Παΐσιο. Εκείνος κοιτούσε χωρίς να δείχνει κάτι ιδιαίτερο. Ο μικρός φώναζε, ήθελε να πλησιάσει να τον φιλήσει ευχαριστώντας τον. Ο Παΐσιος μου έριξε μια ματιά απολογητική, έπειτα ρώτησε ήσυχα τον νεαρό τι ώρα συνέβη. Κατά τις 12, απάντησε το παιδί. Ο γέροντας, με κοίταξε με απολογητικό ύφος σαν να ζητούσε συγγνώμην για την ενόχληση, και με φωνή που ήθελε να μειώσει το γεγονός, μου εξήγησε: «Είναι η ώρα περίπου που προσεύχομαι για τα παιδιά» είπε. Χαιρέτησε με ένα νεύμα πατέρα και γιό και συνέχισε την κριτική του βιβλίου μιλώντας στον Νέλλα. Δεν έδειξε ούτε να εντυπωσιάζεται, ούτε ήθελε να μιλήσουμε για το θαύμα.
           Ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος, με τη λαμπρή τριλογία του «Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία», «Το Πιστεύω ως γνώσις και βίωμα» και «Η ευχή μέσα στον κόσμο» [εννοεί η Νοερά προσευχή], προσφέρει ακριβώς αυτή τη διδασκαλία. Το θαύμα είναι καθημερινό γεγονός, αλλά όχι ένα γεγονός για να το μαθαίνεις και να χάσκεις. Ο πιστός ζει μέσα στο θαύμα, είναι το κλίμα στο οποίο αναπτύσσεται η ψυχή του.
           Είναι μεγάλη η πνευματική ωφέλεια όταν ο πιστός νιώθει το θαύμα ως το σημείο παρουσίας του Κυρίου που δεν θέλει καθόλου να καταπλήξει αλλά να μας επιτρέψει να νιώσουμε ποια πρέπει να είναι η καθημερινότητά μας. Ο Πρωτοπρεσβύτερος συγγραφέας προσφέρει εμπειρίες θαυμάτων με τρόπο που μας δείχνει ποια είναι η αναπνοή του πιστού.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΩΚΟΥΝ ΖΩΗ Ο θάνατος και η υπέρβασή του στο έργο του Ν. Γ. Πεντζίκη




Γιά νά ἀπεγκλωβιστεῖ κάποιος ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀπό τό ἄτομό του, χρειάζεται νά κενωθεῖ, νά ταπεινωθεῖ. Ν’ ἀκούσει βαθιά, στό ἐσώτερο εἶναι του τό «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι». Κατέβα, ταπεινώσου, νά ἔρθω νά μείνω στό σπίτι σου. Μέ ἄλλα λόγια, μάθε νά ζεῖς, ἀφοῦ μετακομίσεις ἀπό τόν ἐξώστη τῆς διάνοιας στό ὑπόγειο τῆς καρδιᾶς. Ἔτσι, βγαίνει κανείς ἀπό τόν ἑαυτό του, ἐκκλησιοποιεῖται. Σκεπτόμενος τόν Κύριο καί ὄχι τόν ἑαυτό του, βγαίνει ἐκτός ἑαυτοῦ καί οἰκειώνεται τούς ἄλλους. Ἀγκαλιάζει τούς πάντες μέ μία αἴσθηση πλατυτέρας μητρότητας, στοργικά, σάμπως καί τούς κρυσταλλώσει ὁ παγετός τοῦ κόσμου. Ἀνήκει σέ ὅλους, χωρίς νά ἀπαιτεῖ τίποτα ἀπό κανέναν. 

Αὐτή τήν κάθοδο τοῦ ταπεινωμένου νοῦ στήν καρδιά, ὁ Πεντζίκης τή δίνει πολύ ὡραῖα: «Τό γεγονός τῆς ἑνώσεως» λέει, «ὅλων τῶν πλασμάτων σέ ἕνα σῶμα μέ τόν Οὐρανό, στόν χῶρο τῆς ζωικῆς λειτουργίας τῆς καρδιᾶς, δέν κατανοεῖται, ἄν ὁ νοῦς ὅλων μας τῶν πεποιθήσεων δέν ταπεινωθεῖ καί κατεβεῖ χαμηλότερα ἀπό τό ὕψος τῆς κεφαλῆς ὅπου ἑδρεύει».



Τά Λακτίσματα σέ Καρφιά ἀποτελοῦν μιά συγκομιδή ἔντονης μοναστικῆς καί ἀσκητικῆς βιωτῆς, μεγάλης ἱεραποστολικῆς ἐμπειρίας, ἔμπονης ποιμαντικῆς ἐργασίας καί ἔμφλογης ἐνσυναίσθησης, στή διάρκεια μιᾶς μακρᾶς περιόδου πλέον τῶν ἑξήντα χρόνων.
Μέ ἀμετακίνητο κέντρο τους τόν Ζωηφόρο Σταυρό τοῦ Κυρίου, στρέφονται μέ ὁλόψυχο ἐνδιαφέρον πρός τό πληγωμένο ἀνθρώπινο πρόσωπο ἐν κοινωνίᾳ, ἐν χρόνῳ καί κυρίως στήν αἰώνια προοπτική του.
Ἡ κρίσιμη τροπή τῆς ζωῆς τοῦ Σαούλ σέ Σταυροαναστάσιμη ζωή τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν ἁγίου Παύλου, φαίνεται πώς σφράγισε ὡς πυρακτωμένη σφραγίς δωρεᾶς τήν πορεία τοῦ Γέροντος Ἀντωνίου, προσδίδοντας στόν στοχασμό του τήν αἴσθηση τοῦ κατεπείγοντος ἀναφορικά μέ τόν (ἐπαν)εὐαγγελισμό τοῦ κόσμου – τόν ἐπανευαγγελισμό τοῦ «χριστιανικοῦ» βίου.

“I’m sorry mister, but you’re gonna have to drink that here.”




A man was driving by a corner where a couple of boys had a small table, wooden bench, and a sign that read “Kool-Aid 25 cents” written in crayon. Remembering his own youthful ventures, the man smiled, pulled over, and purchased a glass to the delight of the boys. However, as he turned to leave and get in his car, one of the boys said, “I’m sorry mister, but you’re gonna have to drink that here.”

The man asked why, and the other boy responded, “Because we only have one cup and we need it for the next sale.”

In today’s epistle lesson, Paul wrote, “You cannot drink the cup of the Lord and the cup of demons” (1st Corinthians 10:21). As Christians, we too, must be mindful to only drink from “one cup” – the Cup of Life and not the cup of the world. For by drinking from two distinct cups, we delve back into serving two masters (Matthew 6:24), try and drink pure and brackish water from the same spring (James 3:11) or bless and curse from the same mouth (James 3:10). We can only be and act one way. Therefore, chose wisely the cup you wish to drink, for that cup will not only define you but confirm your relationship with Christ.

Fr. John

Κεμαλισμος.




Η τόση λατρεία που έχουν πολλοί δυτικότροποι πολίτες της Τουρκίας προς το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ (του ‘Ατατούρκ’ κατ’αυτούς) δεν οφείλεται στις σφαγές που έχει διατάξει -ή που έχει συναινέσει- εναντίον των Χριστιανών και των Κούρδων της Μικράς Ασίας. Οφείλεται στο ότι έχει εγκαθιδρύσει το κοσμικό-λαϊκό κράτος. 

Αυτός είναι ο λόγος που τον έχουν σε τόσο περίοπτη θέση στην συλλογική τους αντίληψη. Και βέβαια τώρα τελευταία, με την τόση απόκτηση ισχύος εκ μέρους των Ισλαμιστών στα κυβερνητικά πόστα της χώρας, αποτελεί το σύμβολο της αντίστασης των δυτικότροπων. 

Οι περισσότεροι πολίτες της Τουρκίας έχουν άγνοια για το τι έχει γίνει με τους ντόπιους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας επί Κεμάλ. Πρόκειται για πληροφορίες που έχουν αποκρυβεί από τις νεώτερες γενιές. Οι γενιές αυτές δεν έχουν μεγαλώσει διδασκόμενες ιστορία αλλά υποβαλλόμενες σε προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου.(1) Τώρα τελευταία -και ιδίως με την ανάπτυξη του Διαδικτύου- έχουν αρχίσει και μαθαίνουν το τι έχει συμβεί. Μαθαίνουν με δυσκολία μεγάλη βέβαια, διότι μην ξεχνάμε πως υπάρχουν οι πολύ ισχυρές ψυχολογικές αντιστάσεις απέναντι στην αποδοχή των δυσάρεστων αληθειών που οδηγούν σε καταρρεύσεις ολόκληρα ‘αυτονόητα’ ζωής (αδυναμία πανανθρώπινη).

Με άλλα λόγια, έχει μια βαθιά τραγικότητα ο λαός της σημερινής Τουρκίας. Και αυτό διότι όλη του η ανάγνωση ζωής έχει δομηθεί με ιδεολογία και όχι με την γνώση της πραγματικότητας. Και τώρα καλούνται να απογυμνωθούν απ’όλη αυτή την ανάγνωση έτσι ώστε να δουν την πραγματικότητα. Δεν είναι διόλου εύκολο.(2) Είναι διαδικασία πολύ επώδυνη. Διότι εκτός του ότι αντιστρατεύεται ένα αυτο-είδωλο οικοδομημένο επί έναν αιώνα περίπου δημιουργεί και μεγάλη ανασφάλεια με το ότι δεν υπάρχει μια γερά συντεταγμένη εναλλακτική θέαση ζωής, ένας καινούργιος χάρτης πορείας. 

Αυτό που έπραξε ο Κεμάλ στην Τουρκία με την εγκαθίδρυση κοσμικού-λαϊκού κράτους ήταν, αν το καλοπροσέξει κανείς,  εγκαθίδρυση μιας χριστιανικών κοσμοαντιληπτικών καταβολών πολιτισμικής δομής. Προσπάθησε να θεμελιώσει, δηλαδή, ένα χριστιανικής ηθικής πολιτισμικό περιβάλλον χωρίς να το τιτλοφορήσει ως τέτοιο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε κατά πόσο το έκανε συνειδητά, πάντως αυτό ήταν που έπραξε.

Η παράμετρος αυτή είναι μια παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται, εκ μέρους μας, πάντα υπ’όψιν όταν συνομιλούμε με τους σύγχρονους πολίτες της γειτονικής χώρας. Επείγει το να εξασκηθούμε στο να μπορούμε να βάζουμε τους εαυτούς μας στην θέση τους και να βλέπουμε, κατά το δυνατόν, τα πράγματα και μέσα από το δικό τους οπτικό πρίσμα.

Τι θα κάναμε, αλήθεια, εμείς αν μαθαίναμε πως τα όσα είχαμε ως ‘αυτονόητα’ μέχρι τώρα ήταν ένα ψέμα; Πως το όλο ταυτοτικό αφήγημα στο οποίο είχαμε επενδύσει το είναι μας, ολόκληρος ένας πληθυσμός πολλών εκατομμυρίων, ήταν μια ιδεολογική κατασκευή; Θα’ταν εύκολο να το αποδεχτούμε; Και με τι θα το αντικαθιστούσαμε, ακόμη και αν βρίσκαμε το κουράγιο να το αποδεχτούμε;

Αυτά όλα πρέπει να τα σκεφτούμε πολύ καλά. Πρέπει να προβληματιστούμε σε βάθος. Να κάνουμε τον καϋμό του άλλου και δικό μας καϋμό (κατά το αποστολικό εκείνο ‘αλλήλων τα βάρη βαστάζετε’ πρ. Γαλ.6.2). Διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανοίξουμε έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον διπλανό λαό. Δίαυλο που είναι άκρως αναγκαίος για να γαληνεύσει κάποτε η γεωγραφική μας περιοχή.

...   ...   ...

1. Πρόκειται για πραγματικότητα που την ξέρουμε εξ’ιδίας εμπειρίας, όλοι όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Τουρκία. 

2. Ομολογουμένως κάτι τέτοια δεν είναι εύκολα για κανέναν μας. Όλος ο βαλκανικός χώρος είναι γεμάτος από διάφορα ‘ταμπού’ στις ανά χώρα ιστοριογραφίες του. Πρόκειται για χώρο όπου ο εθνοφυλετισμός συνεχίζει να είναι ισχυρός πολύ. Αλλά, βέβαια, η περίπτωση της Τουρκίας είναι κατά πολύ βαρύτερη διότι πρόκειται για κράτος απευθείας κληρονόμο μιας πολυφυλετικής-πολυγλωσσικής αλλά και πολυθρησκευτικής αυτοκρατορίας (και που έχει ως πληθυσμιακά κυρίαρχη θρησκεία το Ισλάμ). Η ‘εν μια νυκτί’ μετατροπή του σε έθνος-κράτος δεν θα μπορούσε παρά να επιτευχθεί με την τεχνούργηση ιδιαίτερα σαθρών εθνο-συγκροτητικών αφηγημάτων (τον οποίων η σαθρότητα θα οδηγούσε, σαφώς, και σε μια βαριά καταδυναστευτική των ελευθεριών προσπάθεια προστασίας τους).

Δημήτριος ΛΑΛΟΥΣΗΣ. 

Πιστεύουμε.



Πιστεύουμε. Και ανάλογα με τη δύναμη της πίστης μας, νιώθουμε ότι ο θάνατος παύει να είναι θάνατος και γίνεται γέννηση στην αιωνιότητα και ότι τα επίγεια βάσανα μας γίνονται πόνοι γέννας. Υπάρχουν φορές που έχουμε τόσο έντονη συνείδηση ότι πλησιάζει η ώρα αυτής της κατά χάριν γέννησης, που είμαστε έτοιμοι να πούμε στον πόνο μας, γίνε πιο δυνατός, σύντριψε με, γίνε ανυπόφορος, χωρίς οίκτο και γρήγορος, γιατί το πνευματικό μου σώμα θέλει να ανατείλει, γιατί θέλω να γεννηθώ στην αιωνιότητα, γιατί νιώθω κιόλας δέσμιος αυτής της αθάνατης μήτρας, γιατί θέλω να πάω στον οίκο του πατρός μου και είμαι έτοιμος να αφήσω τα πάντα και να πληρώσω με όσο πόνο χρειαστεί, προκειμένου να μπω στο πατρικό μου και αιώνιο σπίτι,, προκειμένου να γίνω αθάνατος ειμαι έτοιμος να πληρώσω με όσο πόνο χρειαστεί...

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα
             Η
δια Χριστόν σαλή


31 Ιουλίου. Ιερομάρτυρος Φρειδερίκου, επισκόπου Ουτρέχτης.


Ο ιερομάρτυς Φρειδερίκος μαθήτευσε στην ευσέβεια και στα ιερά γράμματα μεταξύ των κληρικών της Εκκλησίας της Ουτρέχτης. Καθώς χειροτονήθηκε ιερέας, ανέλαβε από τον Επίσκοπο Ricfried τη φροντίδα της διδασκαλίας των μεταναστών, και περίπου το 825 εκλέχθηκε επίσκοπος της Ουτρέχτης. Ο νέος επίσκοπος άρχισε αμέσως να καθιερώνει τάξη παντού, και έστειλε τον Άγιο Οβάλφ και άλλους ζηλωτές και ενάρετους εργάτες στα βόρεια μέρη για να διαλύσει τον παγανισμό που εξακολουθούσε να υπάρχει εκεί.
Σύμφωνα με την παράδοση, ο άγιος Φρειδερίκος ασχολήθηκε με τις δυσκολίες μεταξύ των γιων του αυτοκράτορα, του Λούις του Ντεμπονίρ, και του πατέρα και της μητέρας τους. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταραχών το κόμμα των νέων πρίγκιπων κατηγόρησε την αυτοκράτειρα Ιουδήθ με πολλές ανήθικες συμπεριφορές. Όποια κι αν ήταν η αλήθεια αυτών των ιστοριών, ο άγιος Φρειδερίκος φέρεται να την προειδοποίησε, με φιλανθρωπία, αλλά με αποτέλεσμα να αντλήσει από τον θυμό και τη δυσαρέσκεια της αυτοκράτειρας. 
Οι κάτοικοι του Walcheren ήταν βάρβαροι και αντίθετοι στο Ευαγγέλιο. Ο άγιος Φρειδερίκος ανέλαβε την προσπάθεια του ευαγγελισμού τους ο ίδιος, αφού κάθε προσπάθεια μέχριμτότε είχε αποτύχει.  
Στις 31 Ιουλίου 838, αφού ο άγιος Φρειδερίκος τελούσε την Θεία Λειτουργία και επρόκειτο να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων, μαχαιρώθηκε από δύο δολοφόνους. Πέθανε σε λίγα λεπτά, απαγγέλλοντας αυτόν τον στίχο του Ψαλμού 144, «Θα επαινέσω τον Κύριο στη γη των ζωντανών». Αρχικά πίστεψαν όλοι πως η δολοφονία έγινε με την καθοδήγηση της βασίλισσας Ιουδήθ αλλά στην συνέχεια αντιλήφθηκαν ότι οι δολοφόνοι ήταν φανατικοί παγανιστές και σκότωσαν τον άγιο Φρειδερίκο εξαιτίας των προσπαθειών του για να τους διδάξει το Ευαγγέλιο και να του βαπτίσει. 
Ο άγιος Φρειδερίκοςσυνέθεσε μια προσευχή προς την Ευλογημένη Τριάδα η οποία για πολλές γενιές χρησιμοποιήθηκε στην Ολλανδία. Η φήμη της ιερότητάς του εμφανίζεται από ένα ποίημα του Ραβάνου Μαύρου, του σύγχρονου, που επαινεί τις αρετές του.

The Eucharist


The Eucharist is both, the sum and summary of our faith. Our way of thinking must be attuned to the Eucharist, and the Eucharist in turn confirms our way of thought. 

Fr. John

Απόσπασμα από το βιβλίο "Θα 'μαστε μαζί!" Συντροφιά με τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη του Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκταρίου




"Οι άνθρωποι συνήθως έχουν την τάση να μην αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να τις ρίχνουν αλλού, ό,τι έκαναν οι πρωτόπλαστοι. Έχουμε εύκολες τις δικαιολογίες. Μας έλεγε ο Γέροντας.
- Στη διδαχή του Χριστού η δικαιολογία δεν υπάρχει γραμμένη Στην Επί του όρους ομιλίας υπάρχει η δικαιολογία; Όχι. Αν σε αγγαρεύει ένας μίλιον εν, πήγαινε εσύ δύο. Αν σου ζητάνε το ράσο, δώσ' του και το ζωστικό. Τότε μόνο θα βρεις ειρήνη. Αν κάνεις τα αντίθετα, ειρήνη δεν θα βρεις."


Εκδόσεις ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020

Άγιον Όρος - Το αγιορείτικο ήθος!


Άγιον Όρος - Το αγιορείτικο ήθος!

Το 1995, μαζί με κάποιον φίλο μου, πήγαμε για προσκύνημα στο Άγιον Όρος και επισκεφθήκαμε το κελί του πατρός. Π..., μαθητού του αγίου Παϊσίου. Από τότε πήγαινα συχνά στο κελί του γέροντα γιατί ένιωθα αναπαυμένος κοντά του! Μία φορά μου πρότεινα να διανυκτερεύσω στο κελί του και το δέχθηκα γιατί ήταν μεγάλη ευλογία για μένα!  Σε κάποια στιγμή μου έδειξε πού να κοιμηθώ και δείχνοντάς μου τις κουβέρτες ( γιατί ήταν χειμώνας ), μου υπέδειξε με ποια ακριβώς να σκεπαστώ!  Δεν το έδωσα σημασία και πιστεύω εξαιτίας της θείας πρόνοιας, σε λίγη ώρα τον ρώτησα: " Πάτερ όταν ερχόταν και έμενε στο κελί σας ο άγιος Παΐσιος , ποιο κρεβάτι χρησιμοποιούσε;  Και ο γέροντας μου απάντησε:
" Κοιμόταν στο κρεβάτι που θα κοιμηθείς και σκεπαζόταν με την κουβέρτα που θα σκεπαστείς"!!! Έμεινα έκπληκτος! Δεν θα μου το έλεγε αν δεν το ρωτούσα! Του αρκούσε να πάρω την ευλογία του αγίου Παϊσίου! Μακριά από κάθε πνεύμα επίδειξης και ματαιοδοξίας! Αυτό είναι το πνεύμα και το ήθος των αγωνιζόμενων πατέρων του Αγίου Όρους! 
 Να έχουμε την τίμια ευχή τους!

Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός

( Στην φωτογραφία ο άγιος Παΐσιος με τον π. Π... στον αύλειο χώρο της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου )

Τήν Πόλιν...

Ο Την Πόλιν,
τας πόλεις,
τας κώμας,
τας νήσους, 
τα χωρία και
τας Μονάς λύτρωσε 
από κάθε κίνδυνο,
 εσύ Στρατηγέ των 
μικρών και των
 μεγάλων και των
 μοναδικών μας νικών,
 εσύ Θεοτόκε Μαρία!