«Θνητός άνθρωπος, φοβάστε αυτόν που είναι πάνω σας.
Δεν θα ξεφύγεις από αυτόν που είναι πίσω σου.
Μην βασίζεστε σε αυτό που είναι μπροστά σας.
Μην παραβλέπετε αυτό που είναι από κάτω σας. "
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020
Ο άγιος Πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης - Θαυμαστή εμφάνιση του αγίου Πατρός!
Ο άγιος Πατήρ ημών Ιωάννης Καλαΐδης -
Θαυμαστή εμφάνιση του αγίου Πατρός!
Πριν από αρκετά χρόνια και όσο ήταν ο π.
Ιωάννης ακόμα στη ζωή, η πνευματική μου αδερφή Θεοδώρα Καλαΐδου, κόρη του αγίου
Πατρός, μου διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός: " Ήταν 1 Φεβρουαρίου
του 2008 και ο πατέρας ήταν στην Θεσ/νίκη, στο σπίτι μου. Χρειαζόταν δύο άτομα
για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί και να κάνει κάποια βήματα! Ήταν δηλαδή ανήμπορος! Όμως κάποια φίλη μου που έχουμε το ίδιο όνομα
και είναι οδηγός ταξί στο χωριό (Νεοχώρι), μου είπε ότι χάρηκε πολύ που είδε
τον π. Ιωάννη να πηγαίνει στην Ροδόπολη και να κάνει παραγγελία μια μεγάλη
βασιλόπιτα, στο ζαχαροπλαστείο " Μίλτος ", για την αγρυπνία που θα
γινόταν στον Ιερό Ναό του αγίου Ραφαήλ, την Παρασκευή στις 4 Φεβρουαρίου !!!
Η βασιλόπιτα έγραφε, "
Ευλογημένο το 2008 "!
Την ευχή του αγίου Πατρός Ιωάννη να έχουμε
πάντοτε! Αμήν!
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός
( Στην φωτογραφία ο π. Ιωάννης και η
πρεσβυτέρα του Πολυξένη, στο προσκύνημα της Μυτιλήνης, το 2001 )
Yet to a Christian, even a weak faith in a great God has power and potency.
The strength or weakness of ones’ faith is a small matter compared to the object of that faith. In other words, someone can have a strong faith in something false, which is not only wrong, but will ultimately prove ruinous to their soul. Yet to a Christian, even a weak faith in a great God has power and potency. Therefore, never underestimate what you can accomplish in the Name of the Lord!
Fr. John
Fr. John. Today’s Sermon in a Nutshell
Today’s
Sermon in a Nutshell
At one time
or another, most of us have probably had an encounter with someone famous; a
so-called, “brush with fame.” Personally, I’ve had a number of such events.
When I was younger, I used to see the musician Prince quite frequently in clubs
in Minneapolis prior to his catapult to stardom with the movie Purple Rain. I
literally bumped into Vice Presidential hopeful, Geraldine Ferraro, in
LaGuardia Airport during her campaign run with Walter Mondale, before the
Secret Service pushed me aside. I saw Billy Idol and Lee Ving at a club in New
York City, and I met Steve Perry, lead singer for Journey, as he was walking
around Minneapolis prior to a concert. I even had John Kennedy, Jr. hold the
door open for me as I entered a restaurant in Wisconsin!
One time,
Travis Fryman of the Cleveland Indians, attended our Holy Friday evening
service and I was introduced to him afterwards. As I was answering some of his
questions about that service, I suddenly stopped and said, “You know, I think
there is a baseball player that has your same name,” not realizing that was him
I was talking to!
I’ve met
numerous famous religious leaders (Patriarchs, Metropolitans, Bishops, and
theologians), Politicians, Russian aristocracy, News Castors, Television
personalities. Yet my most memorable chance encounter occurred during High
School, while walking the halls between classes, when I saw my cousin sitting
by her locker with her best friend next to her. When I stopped to talk, she
introduced me to the girl who would become my wife!
In today’s
gospel we read of chance encounter between a fisherman and The Fisher of Men;
an encounter that was not only divine, but ended up being a life-changing event
as well.
As the crowds
gathered and pressed upon Christ, He was being backed against the shore of the
Sea of Galilee. Seeing the fishermen tending their nets, Jesus asks Peter if He
can burrow his boat to use as a pulpit and Peter obliges… putting out just
offshore. Then, after our Lord finished His teaching, Jesus offers Peter a
reward. Having spent the whole night without catching any fish, Jesus tells
them to let down their nets and causes Peter and his crew to have such a catch
of fish that their nets started to break!
The point is
clear: we encounter Christ each day in myriad of ways. He is in the scriptures
we read; the prayers we say as a family or in private; the hymns we chant at
home or in church. He is there in the people we love; the people we hate; the
people we help; or the people we ignore; those who are our friends; those who
are our enemies. Yet if we remain aware of His presence and do all we can to
invite Him into our “boat,” we will not only reap the benefits of His
teachings, but receive an abundance of grace as well; the graces needed to
maintain our faith, bear our cross, and stay the course towards our salvation!
Fr. John
Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (+1959): ''...χωρίς το θέλημα του Κυρίου μήτε ασθενούμεν μήτε αποθνήσκομεν...
Σε
καιρούς δύσκολους...σε καιρούς μικροβιο-φοβίας, σε καιρούς υπάρξεως επιδημίας
μικρής ή μεγάλης, σε καιρούς τρομοκρατήσεως υπό ανόμων... πολιτικών,
δημοσιολογούντων ή άλλων τινών η Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει -από την ιερά των
Αγίων Πατέρων παρακαταθήκη και διδασκαλία- τις απαντήσεις. Απαντήσεις που μάς
παρέδωσαν οι Άγιοί της αφού καθάρθηκαν, φωτίσθηκαν και θεώθηκαν, ακολουθώντας
την ασκητική-ησυχαστική και Μυστηριακή πορεία που παραγγέλνει το Άγιο Ευαγγέλιο
και η διδασκαλία των Πατέρων. Αυτούς ακούμε, σε αυτούς πειθώμεθα, αυτούς
εμπιστευόμαστε. Τι χρείαν λοιπόν έχουμε των λοιπών φλυαριών εκκλησιαστικών και
μη προσώπων;
Ο
Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1898-1959), ο άτλας της νοεράς προσευχής μάς το γράφει
ξεκάθαρα: ''χωρίς το θέλημα του Κυρίου μήτε ασθενούμεν μήτε αποθνήσκομεν''.
α.α.κ.
***
Λ'
(30η) επιστολή*
Φόβος
Κυρίου αρχής της σοφίας, ομιλεί ο σοφός Σολομών, και συμφωνούν οι Πατέρες. Καγώ
δε λέγω υμίν· «μακάριος και τρισμακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον».
Εξ
αυτού του θείου φόβου γεννάται η πίστις προς τον Θεόν. Και πιστεύει ο άνθρωπος
ολοψύχως ότι, αφού αφιερωθή εις τον Θεόν, έχει και ο Θεός όλην την πρόνοιαν δι’
αυτόν. Και εκτός τροφής και σκεπάσματος –όπου πάλιν Αυτός τον παρακινεί να
φροντίζη- άλλην φροντίδα δεν έχει. Αλλά με όλην την απλότητα εις το θέλημα του
Κυρίου ακολουθών υποτάσσεται.
Οπότε,
όταν ριζώση η πίστις αυτή καταργείται τελείως η γνώσις εκείνη όπου γεννά την
αμφιβολίαν εις όλα και σμικρύνει την πίστιν, και πολλάκις την αφαιρεί· διότι
έχει ισχύν φύσεως, καθότι με αυτήν ανετράφημεν.
Άγιος
Ιωσήφ ο Ησυχαστής (+1959)
Αφού
όμως νικήση η πίστις κατόπιν πολλών δοκιμασιών, τότε στρέφεται και γεννά, η
μάλλον της δίδεται δώρον γνώσις πνευματική, όπου δεν αντίκειται εις την πίστιν,
αλλά με τας πτερύγας της πετά και εξερευνά τα βάθη των μυστηρίων· και είναι
πλέον αυτές αι δύο, πίστις και γνώσις –γνώσις και πίστις, αχώριστες αδελφές.
Ας
εξετάσωμεν λοιπόν τώρα εμείς, όπου αφιερώθημεν τω Θεώ, αν είναι η πίστις αυτή
εις ημάς ή κυριεύη η γνώσις. Και, εάν μεν αφήνης τα πάντα εις τον Θεόν, ιδού
όπου έχεις καταλάβει την πίστιν, και ασφαλώς χωρίς καμμίαν αμφιβολίαν θα εύρης
Αυτόν βοηθόν. Οπότε καν μυριάκις δοκιμασθής και σε πειράξη ο Σατανάς, ίνα σου
αμβλύνη την πίστιν, εσύ προτίμησε μυριάκις τον θάνατον και μη υπακούσης την
γνώσιν. Και ούτως θα ανοίγη η θύρα των μυστηρίων. Και θα θαυμάσης ότι ήσουν πρότερον
δεμένος με αλύσεις της γνώσεως. Και τώρα πετάς με πτερύγας θεϊκάς επάνω από την
γην. Και αναπνέεις άλλον αέρα ελευθερίας, όπου οι άλλοι τον υστερούνται.
Ει
δε και βλέπεις την γνώσιν να βασιλεύη, και εις ένα παραμικρόν κίνδυνον τα
χάνεις και απελπίζεσαι, γίνωσκε ότι εισέτι υστερείσαι της πίστεως· και επομένως
δεν έχεις ακόμη όλην σου την ελπίδα εις τον Θεόν, ότι δύναται να σε σώση από
κάθε κακόν. Φρόντισε να διορθωθής εδώ καθώς λέγομεν δια να μη υστερηθής ένα
τόσον μέγα καλόν.
Και
νυν πρόσεχε εις το λεγόμενον·
Ήλθε
κάποιος μίαν φοράν εις ημάς, από χρόνια πολλά μοναχός, όπου ήτο στην Ελβετίαν.
Διότι είχεν τρεις μεγάλας και φοβεράς αλλά και ανιάτους ασθενείας. Και εξώδευε
πλούτον στα φάρμακα. Διότι ήτον πλούσιος άνθρωπος. Και επειδή κάποιος τον
εσύστησεν εις εμένα να έλθη, να ειπή τον λογισμόν του, τον ελυπήθην πολύ.
Λοιπόν τον είπα ότι γίνεται αμέσως καλά, μόνον να πιστεύση ότι δύναται ο Θεός
να τον θεραπεύση. Τέλος, εάν σας γράψω όλην την ιστορίαν, το πόσον υπέφερα να
τον πείσω, πρέπει να γράψω τέσσαρες κόλλες. Διότι, μήτε με άφηνε και να φύγη
μήτε ήθελε να πιστεύση. Μέχρις ότου συνήργησεν ο Θεός και ήκουσε μίαν φωνήν
αισθητώς·
-Διατί
δεν ακούεις, να γίνης καλά;
Και
έτσι ελυτρώθη. Διότι η αίτησις, όπου τον εζήτησα ήτον να φάγη τα αντίθετα –όπου
έλεγεν ότι εάν φάγη θα αποθάνη- και να αφήση όλην την ελπίδα εις τον Θεόν, και
αφήσας την γνώσιν να ακολουθήση την πίστιν. Και αντί δέκα φοράς όπου έτρωγε την
ημέραν, μίαν να τρώγη. Μόνον τρεις ημέρας αρκέσθη ο Θεός να τον δοκιμάση. Και
εγώ εκτενώς δι’ αυτόν προσηυχόμην. Και την νύκτα είδα καθ’ ύπνον δύο όρνεα
φοβερά, που τον είχον αρπάσει δια να τον φάγουν. Και όφις τον είχε τυλίξει
σφικτά εις τον λαιμόν. Και με εφώναζε με αγρίας φωνάς να τον σώσω. Οπότε
παλαίσας εγώ με όλα αυτά τα εθανάτωσα και εξύπνησα. Έρχεται λοιπόν και μου
λέγει·
-Έγινα
τελείως καλά, όπως εγεννήθην!
Και
όντως αποκατεστάθη η σάρξ του ως παιδίου μικρού. Είχε λοιπόν φάρμακα και δύο
κάσσες ενέσεις. Και τον είπα και τα έρριξεν όλα τον κατήφορον εις τα βράχια.
Και πλέον έζησεν υγιής, άπαξ της ημέρας εσθίων.
Βλέπετε
λοιπόν η πίστις τι ενεργεί; Μη νομίσετε ότι εγώ το ενήργησα. Όχι. Δεν έχω
τοιαύτην κατάστασιν. Η πίστις είναι, όπου έχει την δύναμιν να κάμνη τοιαύτα.
Ακούσατε
πάλιν.
Μια
μοναχή μού έγραψε ότι πάσχει και αν δεν κάμει εγχείρησιν αποθνήσκει. Εγώ γράφω,
λέγων τελείως αντίθετα. Εκείνη πάλιν γράφει ότι της είπεν ο ιατρός εις τόσας
ημέρας, αν δεν κάμει εγχείρησιν, θα γίνει διάτρησις και τέλος ο θάνατος.
Επαναλαμβάνω εγώ: -Έχε πίστιν, άφησέ τα όλα εις τον Θεόν, προτίμησε θάνατον.
Μου στέλνει απάντησιν, ότι εστράφη οπίσω.
Βλέπετε;
Μυρίας φοράς εδοκίμασα το τοιούτον. Όταν βάλεις εμπρός σου τον θάνατον και τον
περιμένεις εις κάθε στιγμήν, φεύγει μακράν από σου. Όταν φοβήσαι τον θάνατον,
διαρκώς σε καταδιώκει. Τρεις φθισικούς έθαψα τρέφων ελπίδα ότι θα κολλήσω και
εγώ. Το ρούχο του εφόρεσα, όταν εξέδυσα αποθνήσκοντα, αλλ' ο θάνατος έφυγε
πηγαίνων εις τους φοβουμένους αυτόν. Είμαι ασθενής εις όλην μου την ζωήν. Δεν
έκαμα ποτέ θεραπείαν. Τρώγω ενάντια επιμόνως. Αλλά που ο θάνατος!
Τοιαύτα
γράφω υμίν, επειδή αγαπάτε την τελειότητα. Διότι οι κοσμικοί δεν αμαρτάνουν τα
της γνώσεως πράττοντες, επειδή δεν ζητούν άλλην οδόν.
Θέλω
δε να ειπώ, με όλα αυτά ότι, χωρίς το θέλημα του Κυρίου, μήτε ασθενούμεν μήτε
αποθνήσκομεν. Φύγε λοιπόν μακράν αφ' ημών ολιγοπιστία.
*απόσπασμα
από την Λ' επιστολή του πονήματος: Γέροντος Ιωσήφ Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας,
έκδοση Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους, 2003.
Η ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. ΑΓΙΟΥ ΣΟΦΡΩΝΙΟΥ.
Η διαμάχη με τον Θεό
Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολούσαν ήταν το πώς είναι δυνατό να ζήσεις αναμάρτητα σε αυτό τον κόσμο. Γιατί όλες μας οι πράξεις είναι τόσο ασήμαντες σε σχέση με όσα απαιτεί από μας το πνεύμα του Ευαγγελίου, που αυτό φαίνεται απλώς αδύνατο, ουτοπικό. Θυμάμαι, πόσο φοβερά βασανίστηκα κάποτε από αυτό, ότι δεν κατάφερα δηλαδή ούτε να μην κατακρίνω με τις σκέψεις, ούτε να μην υπερηφανεύομαι, ούτε να μην αισθάνομαι αντιπάθειες κλπ. Και αφού όλα αυτά δεν τα κατάφερα, άρχισα με τον Θεό ένα είδος διαμάχης αυτής της τάξεως: «Μιλάς, λοιπόν Εσύ για την έσχατη Φοβερή Κρίση. Αλλά πώς άραγε θα με κρίνεις; Ποιο το δικό σου Είναι; Ποιες οι δικές σου δυνατότητες και ποιες οι δικές μου; Εγώ είμαι άνθρωπος: Αν δεν κοιμηθώ, αν δεν φάω κλπ., θα πεθάνω. Αν κάποιος ή κάτι με κτυπήσει, πάλι θα πεθάνω. Κι Εσύ θα κρίνεις εμένα!». Και όταν παρέμεινα σε αυτή τη διαμάχη, μου έγιναν ξαφνικά κατανοητά τα λόγια του Χριστού: «Ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ … ότι Υιός ανθρώπου εστί»[1].
Και στη διαμάχη αυτή με τον Θεό βγήκα νικημένος: Θα με κρίνει ο Άνθρωπος που εκπλήρωσε τον Νόμο, Εκείνος που δημιούργησε όλα αυτά. Αλλά, αν και κατάλαβα ότι θα με κρίνει Εκείνος που έζησε μέσα στις δικές μου συνθήκες και σε πιο δύσκολες ακόμη, και γι’ αυτό έχει το δικαίωμα να με κρίνει, ωστόσο αυτό δεν με ικανοποιούσε ακόμη, δηλαδή δεν έλυνε την απορία μου, τη δυσκολία μου. Κι έτσι, έχοντας μείνει σε τέτοια απόγνωση περίπου 6-7 χρόνια (υπολογίζοντας και την απόγνωση στο Παρίσι), συναντήθηκα με τον Γέροντα Σιλουανό.
Στους νεομάρτυρες δόθηκε απ’ ευθείας ανάβαση προς τον ουρανό. Εμείς πορευόμαστε μάλλον σε μια ανηφόρα, όμως η ουσία του αγώνα είναι η ίδια: Ή είσαι με τον Θεό ή όχι.
Η ουσία του αγώνα είναι η ίδια ανά
πάσα στιγμή
Ο Επίσκοπος Ταρ και Τιουκάλινσκ
Σαββάτιος (Ζαγκρεμπέλνι):
- Παλιά οι χριστιανοί έψαχναν να
βρουν έναν τρόπο να υποφέρουν για τον Χριστό, μόνο για να διατηρήσουν την
πίστη, για να μην παραιτηθούν. Σήμερα οι χριστιανοί, που είναι διαποτισμένοι με
αυτό το πνεύμα, αναζητούν κάποιον να τον βοηθήσουν. Ο άνθρωπος δεν είναι σε
θέση να βοηθά τον άλλον, αν δεν πονέσει από τη θλίψη του, τη λύπη του, αν δεν
μοιραστεί τον πόνο του για να τον ανακουφίσει. Και αυτό είναι πνεύμα μαρτυρίου.
Σ' αυτό το νόημα η διακονία της ευσπλαχνίας είναι ενωμένη με το πνεύμα του
μαρτυρίου.
Οι άγιοι Πατέρες γράφουν ότι μάρτυρας
που δεν έχει έλεος δεν εκτελεί τον άθλο του για χάρη του Χριστού. Δεν μπορεί να
υποφέρει για τον Χριστό, ακόμα και υπομένοντας τα πάντα μέχρι τέλος. Υπάρχει
μια γνωστή ιστορία, όταν δύο αδέλφια τσακώθηκαν. Ο ένας από αυτούς μεταφέρθηκε
σε θάλαμο για βασανιστήρια και ο άλλος απλώς συνελήφθη: "Πώς γίνεται ο
αδερφός μου τώρα να γίνει μάρτυρας για τον Χριστό..." -έτρεξε, έπεσε στα
γόνατά του μπροστά του και άρχισε να ζητά συγχώρεση. Αλλά εκείνος αγνόησε το
αίτημά του και η χάρη αποχώρησε από αυτόν, οπότε, ακόμη και όταν έφτασε στον
τόπο των βασανιστηρίων, φοβήθηκε και λιγοψύχησε. Ενώ εκείνος που ζήτησε
συγχώρεση, έγινε μάρτυρας στη θέση του (1) История Саприкия и Никифора //
Синаксарь: Жития святых Православной Церкви: в 6 т.: М. Изд-во Сретенского
монастыря, 2011 / т. 3. С. 604..
Η ζωή είναι δυναμική.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, κηρύττοντας,
πρωτ' απ' όλα καλεί: «Μετανοεῖτε...Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε
τὰς τρίβους αὐτοῦ» (Μθ. 3:3). Αν προστρέξουμε στην αρχική πηγή - τον προφήτη
Ησαΐα, τότε διαβάζουμε: «πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸς
ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται πάντα τὰ σκολιὰ εἰς εὐθεῖαν καὶ ἡ τραχεῖα εἰς ὁδοὺς
λείας» (Ησ. 40: 3- 4).
Οι ερμηνευτές εξηγούν αυτήν την
εικόνα ως εξής: "Προκειμένου να ισιώσουμε για τον Θεό τους δρόμους και τα
μονοπάτια στις καρδιές μας και να γεμίσουμε αρετές και να ταπεινωθούμε με
ταπεινοφροσύνη, να μεταβάλουμε το στραβό σε ίσιο... και μ' αυτόν τον τρόπο ν’
αξιωθούμε να δούμε [και να φανερώσουμε] τη δόξα του Κυρίου και τη σωτηρία του
Θεού" (2) Творения Блаженного Иеронима, ч. 8. Киев, 1882. С. 141.
Στους νεομάρτυρες δόθηκε απ’ ευθείας
ανάβαση προς τον ουρανό. Εμείς πορευόμαστε μάλλον σε μια ανηφόρα, όμως η ουσία
του αγώνα είναι η ίδια: Ή είσαι με τον Θεό ή όχι.
Τα πάθη μας είναι αυτά που εμποδίζουν
τη διακονία μας στον Θεό και στον συνάνθρωπο, εμποδίζουν την πορεία του Θεού
στην καρδιά μας και τον δρόμο μας προς τον συνάνθρωπο.
Εάν στην Έσχατη Κρίση ο Κύριος
φανερωθεί με μορφή ζητιάνου, φυλακισμένου, αρρώστου -που έχει ανάγκη να τον
επισκεφθεί κανείς (συγ. Μθ. 25:34-46)- η πορεία της σωτηρίας μας είναι δρόμος
προσέγγισης προς τέτοιους ανθρώπους. Το να ευαρεστούμε τον Θεό είναι ακριβώς
ευθυγράμμιση του δρόμου της ψυχής μας, καθαρίζοντας τον εαυτό μας από τις
αμαρτίες. Να συγχωρέσουμε, να χαμογελάσουμε, να ειρηνεύσουμε, να βοηθήσουμε, να
υποστηρίξουμε κάποιον -έστω απλώς να μην κρατάμε κακία. Και αυτό, επίσης, είναι
απελευθέρωση της δικής μας ψυχής και του πλησίου από τα δεσμά και από τις
πληγές του μισανθρωπισμού, από τη στέρηση του λόγου του Θεού.
Στους νεομάρτυρες δόθηκε απ’ ευθείας
ανάβαση προς τον ουρανό. Εμείς πορευόμαστε μάλλον σε μια ανηφόρα, όμως η ουσία
του αγώνα είναι η ίδια: Ή είσαι με τον Θεό ή όχι. Αυτοί ευλογούσαν και
προσευχόντουσαν για τους δήμιούς τους, ενώ εμάς το παραμικρό μάς κάνει
κακούς... Αυτή είναι η αφορμή, για να ζητάμε από τους νεομάρτυρες την προστασία
από τον αόρατο εχθρό, για βοήθεια στην κάθαρση της ψυχής, στη συμμόρφωση της
ψυχής κατά το Ευαγγέλιο.
Οι αληθινοί χριστιανοί είναι πάνω στον σταυρό εν παντί καιρό
Οι αληθινοί χριστιανοί είναι πάνω στον σταυρό εν παντί καιρό
Ο Επίσκοπος Νικολάεφ Βασίλειος
(Κουλακόφ), βικάριος της επαρχίας του Χαμπάροφσκ, της μητρόπολης Πριαμούρσκ:
- Σήμερα έχουμε πολλές δυσκολίες και
στη ζωή της εκκλησίας, ο εχθρός δεν κοιμάται. Πόσο ρήμαζε το χωράφι του Κυρίου
αυτές τις προηγούμενες δεκαετίες αθεΐας. Πολλοί σήμερα παρανοούν την κατάσταση,
σχετικά με την πνευματική ζωή. Σαν τους Προτεστάντες: Ο καθένας κάνει ό,τι
θέλει. Αυτοί οι γραμματιζούμενοι απλώς βρίσκουν όμοιους πνευματικά αγράμματους
ομοϊδεάτες. Για να καθιερώσουν από κοινού μια ψευδή άποψη. Δηλαδή, δεν ψάχνει
να βρει κανείς την Αλήθεια (συγ. Ιω.14:16), αλλα ανθρώπους, ομοίως με αυτόν,
παραπλανημένους από τον Διάβολο. Και όλοι μαζί βρίσκουν ηρεμία: Δεν ψάχνουν
τίποτα πλέον. Αυτή είναι μια τυπική αυταπάτη των σύγχρονων ανθρώπων.
Πώς να γυρίσουμε σήμερα στην
καθαρότητα και στην ομολογία της πίστης, στην οποία ζούσαν οι πρόγονοι, όταν η
Ρως λεγόταν αγία, και μετά όταν ήρθε ο καιρός των δοκιμασιών, τον 20ο αιώνα;
Δεν θ’ αντέξεις να ζεις στην αλήθεια, εάν δεν ζεις με το Ευαγγέλιο, αν δεν
καθαρίζεις το μυαλό σου με το καθημερινό του διάβασμα. Παλιά οι άνθρωποι
επέμεναν στην ιερή παράδοση. Ολόκληρος ο βίος τους είχει διαποτιστεί με τον
σεβασμό της Αγίας Τριάδας και της Παναγίας. Παραδόσεις, έθιμα, παροιμίες -όλα
εξαγίαζαν τον κόσμο. Οι αναλφάβητοι αγρότες γνώριζαν την Αγία Γραφή, έστω
συγκρατώντας τη στη μνήμη, μέσα από τις ακολουθίες του ναού. Εμείς όμως;
Ξέρουμε να διαβάζουμε κι έχουμε ιερά βιβλία, σε αντίθεση μ’ εκείνους, που τους
βρήκαν οι διωγμοί του εικοστού αιώνα. Όμως μήπως διαβάζουμε το Ευαγγέλιο κάθε
μέρα; Το ζούμε;
Δυστυχώς, σήμερα, οι περισσότεροι από
αυτούς που ερχονται για εξομολόγηση είτε δεν άνοιξαν το Ευαγγέλιο είτε το
άνοιξαν μια φορά για να το κλείσουν αμέσως. Ζουν, όπως λένε, παίρνοντας την
κάτω βόλτα. Αλλά χωρίς να προσπαθήσουν, μπορούν μόνο να κατρακυλήσουν.
Ο Χριστός σταυρώθηκε, για να
κληρονομήσουμε τον Παράδεισο εμείς. Ο σταυρός στον οποίο ο Κύριος τράβηξε όλους
δεν είναι βάρος, αλλά μια μοναδική προϋπόθεση, για να είμαστε μέσα σε αυτόν τον
κόσμο μαζί με τον Χριστό και, συνεπώς, στην αιώνια χαρά: Το να νιώσουμε χαρά
και να διατηρήσουμε αυτήν τη φλόγα δεν είναι δύσκολο, είναι ευτυχία. Αλλά είναι
και η μάχη -το να καλλιεργούμε την ψυχή μας, μέσω της αυταπάρνησης στη διακονία
μας εντός της οικογένειας, της κοινότητας, της κοινωνίας, στον κόπο και στη
βοήθεια προς τους άλλους.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020
Ο σεμνός, σώφρων καὶ ὁμολογητὴς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς. Και τα θαυμαστά αποτελέσματα της πανδημίας του Κορωνοιού. Άξιος!!!
Ο σεμνός, σώφρων καὶ ὁμολογητὴς Μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς. Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς «ἐπιδημίας» τοῦ κορωνοϊοῦ ἔκαμε τὸ αὐτονόητο γιὰ Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο: νὰ προτάξει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, σὲ σχέση μὲ τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ἐπιστήμη καὶ ἐφαρμόζει ἡ Πολιτεία. Πῆρε τὴν Ἱερὴ καὶ θαυματουργὴ Εἰκόνα τῆς Παναγίας Μυρτιώτισσας, ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη Ἱερὰ Μονή, καθὼς καὶ Ἱερὰ Λείψανα, τὰ ὁποῖα περιέφερε...
μὲ τὸ μητροπολιτικὸ αὐτοκίνητο, στὴν ἐκκλησιαστική του περιφέρεια, διασχίζοντάς την σταυροειδῶς, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφτεῖ κανείς, κάνοντας δεήσεις, γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς «ἐπιδημίας».
Τὸ θαῦμα ἔγινε! Ὁ νομὸς Αἰτωλοακαρνανίας ἦταν ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες περιοχὲς τῆς χώρας ποὺ δὲν ἐπλήγη ἀπὸ τὸν ἰό! Κανένας κάτοικος τῆς περιοχῆς δὲν ἀσθένησε! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔφερε στὴ μνήμη τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς περιοχῆς τὸ θαῦμα τῆς Παναγίας Προυσιωτίσσης, ἡ ὁποία τὸ 1919 ἔσωσε τὸ Ἀγρίνιο καὶ τὴν γύρω περιοχή, ἀπὸ τὸ θανατικὸ τῆς φοβερῆς ἱσπανικῆς γρίππης, μετὰ τὴ λιτανεία τῆς Ἱερῆς Εἰκόνας της! Ἐπαινοῦμε τὸ Σεβασμιώτατο καὶ εὐχόμαστε νὰ βρεῖ μιμητές του!
Παναγιώτης Σταθόπουλος
Αποκάλυψη του Άγιου Πνεύματος στον Οσιο Σωφρόνιο.
Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ;
ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ;
Η
διανομή του αντιδώρου στους πιστούς
γίνεται από τον Λειτουργό Ιερέα και όχι
από την καντηλανάφτισσα ή τον Μπάμπη τον Επίτροπο.
Το αντίδωρο δεν είναι ένα απλό ψωμί αλλά
αποτελεί μετοχή στον αγιασμό του Θεού
αφού η Λειτουργική χάρις μέσα στον Ιερό Ναό έρχεται σε κάθε πιστό άνθρωπο μέσα
από τα αισθητά και ορώμενα πράγματα που έχουν εξαγιαστεί από το Άγιον Πνεύμα.
Η
μετάληψη του αντιδώρου καθίσταται απαγορευτική για όσους έχουν κώλυμα να μεταλάβουν, και για όσους βρίσκονται εκτός του Εκκλησιαστικού
σώματος.
Άρα
το να αρνούμαστε να λάβουμε το αντίδωρο μας κατατάσσει ευθύς αμέσως εκτός
Εκκλησίας .
Το
παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι ή σε σακουλάκια ή
αλουμινόχαρτα ή διάφορα άλλα προφυλακτικά.
-Τοποθετούμε
το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη φιλάμε το χέρι του
Ιερέως που πρίν λίγο κατέβασε αυτό το Πανάγιο Πνεύμα και άγγιξε το Σώμα Της
ζωής και της αθανασίας.
Καλό
επίσης είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν,
ώστε αμέσως μετά τη Θεία Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να
σπογγίζουν με αυτό τα χείλη και το στόμα
τους και όχι με τις μάσκες που κάποιοι φορούνε αμέσως και έτσι τμήματα από την
Θεία Κοινωνία κολλάνε στην λεοπαρδαλέ ή την πουά μάσκα.
Στη
λειτουργική διδασκαλία του Συμεών Θεσσαλονίκης, η ιερότητα του αντιδώρου
έγκειται στο γεγονός ότι είναι αγιασμένος άρτος «σφραγιζόμενος τὲ τῇ λόγχῃ, καὶ
ἱερὰ δεχόμενος ρήματα» και όχι
μολυσμένος από την γρίπη.
Ακόμη
το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου Παναγίας. Για αυτό και το σχήμα
του προσφόρου είναι στρογγυλό, ομοιάζοντας με την κοιλιά της Παναγίας απ’ την
οποία εξάγεται ο Χριστός.
Τέλος
όπως διασώζεται στην ακολουθία των Προηγιασμένων η τάξη της διανομής του
αντιδώρου δεν αποτελεί κάτι που περίσσευσε έξω από την Λειτουργία αλλά είναι
αναπόσπαστο τμήμα αυτής της Θείας Λειτουργίας
γι’αυτό και μοιράζεται πριν από την απόλυση και το «Δι’ευχών» και ενόσω
αναγινώσκει ο αναγνώστης τους Ψαλμούς λγ’ «Εὐλογήσω τὸν Κύριον» και ρμδ’ «Ὑψώσω
Σέ, ὁ Θεός μου».
Αν
λοιπόν αρχίσουμε αθεολογήτως να τεμαχίζουμε την Θεία Λατρεία όπως μας αρέσει,
ελέω κορωνοϊού, στο τέλος θα
λειτουργούμε και χωρίς Θεία Κοινωνία όπως έκανε κάποτε ένας Ιερέας στο
εξωτερικό που όποτε γνώριζε πως την συγκεκριμένη ημέρα της Λειτουργίας δεν
επρόκειτο να έχει κόσμο στον Ναό του, λειτουργούσε με κενό δισκοπότηρο ,δίχως
προσκομιδή και Θεία Κοινωνία.
Ωχχχχ
!!!! λέτε να βάζουμε τώρα ιδέες σε
κάποιους ;
-ΕΥΣΤΟΡΓΙΟΣ
-
Οι πιο τρομεροί διωγμοί είναι όταν δεν υπάρχουν διωγμοί Ο Αρχιμανδρίτης Ιανουάριος (Νεντάτσιν), δισέγγονος του ιερέα που εκτελέστικε το 1918, κοσμήτορας της Ιεράς Σταυροπηγιακής ανδρώας Μονής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου Σολοβκί, ιστορικός της εκκλησίας:
Όπως σημείωσε ένας ερευνητής, υπήρχαν περισσότεροι άθεοι στη Ρωσία το 1870 απ’ ό,τι υπήρχαν το 1970. Παράδοξο δεν είναι; Θυμάστε τον βίο του Αγίου Ιγνατίου (Μπριαντσιανίνοφ); Ήταν αξιωματικός ευγενικής καταγωγής.
Όλοι οι αξιωματικοί έπρεπε να μεταλαμβάνουν μία φορά τον χρόνο, τη Μεγάλη Σαρακοστή. Όταν θέλησε να μεταλαμβάνει από το Αγιο Δισκοπότηρο πιο συχνά, οργανώθηκε μια ολόκληρη επιτροπή, με θέμα: Μήπως είναι τρελός; Ο Αλεξέι Χομιακόφ είχε την ίδια ιστορία. Ήθελε να μεταλαμβάνει πιο συχνά -συνάντησε εμπόδια απ’ ολόκληρο το περιβάλλον.
Το Πάσχα του 1916 μετέλαβε περίπου το 95% του ρωσικού στρατού, ενώ το Πάσχα του 1917 λιγότερο από το 10%, γιατί δεν υπήρχε πλέον υποχρέωση της Θείας Μετάληψης, για να υπηρετεί κανείς στον στρατό.
Έτσι, λοιπόν, πριν από την Επανάσταση, σχεδόν όλοι ήταν τυπικά Ορθόδοξοι, όμως στην πραγματικότητα, όταν ήρθε η ώρα των διωγμών, διαπιστώθηκε ότι υπάρχουν πολύ λιγότεροι αληθινά πιστοί.
Στο τέλος του εικοστού αιώνα, αντίθετα, στην εκκλησία πήγαιναν κυρίως εκείνοι για τους οποίους η πίστη ήταν βασικό κομμάτι της ζωής τους.
Ο ρωσικός Γολγοθάς του 20ου αιώνα συνέβη με σκοπό την κάθαρση
Προφανώς, ο ρωσικός Γολγοθάς του 20ου αιώνα συνέβη με σκοπό την κάθαρση. Με πολλούς τρόπους, η δίωξη χρησίμευσε, ώστε όσοι πίστευαν να κάνουν την τελική τους επιλογή υπέρ της Βασιλείας του Θεού, ενώ εκείνοι που ανήκαν στην Εκκλησία μόνο τυπικά, να φύγουν από αυτήν.
Το να επιθυμήσουμε τέτοιες δοκιμασίες, μέσα από τις οποίες έχουν περάσει οι παππούδες και οι προπαππούδες, οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας -ότι δήθεν αν πιστεύουμε με λάθος τρόπο, τότε μακάρι να περάσουμε τέτοιους καιρούς κι εμείς- είναι θρασύτητα. Πρέπει να εμπιστευόμαστε τον Θεό: Ξέρει καλύτερα τι είναι ωφέλιμο για εμάς και τι δεν είναι. Λέγεται ότι η πιο τρομερή δίωξη είναι όταν δεν υπάρχει δίωξη. Δεν διώκει ο βασανιστής, αλλά ο Διάβολος διώκει.
Ο Σατανάς δεν αφήνει τον άνθρωπο, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τον αποτραβήξει από την πίστη στον Θεό. Πάντα βρίσκονται πειρασμοί, για να μη νηστεύει κανείς, να μη διατηρεί την αγνότητά του, να μη μετέχει της εκκλησιαστικής ζωής, να μη φέρεται σύμφωνα με τις Εντολές. Αυτό συνιστά απάρνηση. Απλώς είμαστε ανήμποροι, δνε μας δίνεται ένας μεγάλος σταυρός. Ο σταυρός μας είναι να είμαστε πιστοί στο ελάχιστο.
Αν προσευχόμαστε στους νεομάρτυρες, αυτοί γίνονται θαυματουργοί Ο Επίσκοπος Βιντνόφσκι Τύχων (Νεντοσέκιν), βικάριος της επαρχίας της Μόσχας, Ηγούμενος της Ιεράς ανδρώας Μονής της Αγίας Αικατερίνης (όπου στη σοβιετική εποχή υπήρχε μία από τις τρομερές φιλακές της NKVD, η «Σουχάνοβκα» ή «Σπιτάκι βασανιστηρίων», όπως λεγόταν):
- Και σήμερα έχουμε πολλές επιθέσεις στην Εκκλησία. Πρέπει να μάθουμε από τους νεομάρτυρες την αντοχή στην ομολογία της πίστης και ν’ αντλούμε την επιδίωξη της ζωής εν πνεύματι, αφήνοντας την ευχαρίστηση της σάρκας. Πώς θα μπορούσαν να τα καταφέρουν να μην εξοργιστούν και να παραμείνουν με τον Θεό την ώρα της τελευτής, αν θεώρησαν τη στιγμιαία απόλαυση του σώματος πιο σημαντική από την αθάνατη ψυχή; Διαπερνώντας στο βάθος την υπεράσπιση της του Χριστού πίστης τους, εμείς οι ίδιοι τελειοποιούμαστε πνευματικά και μεγαλώνουμε. Κάποιος από το πλήθος των νεομαρτύρων είναι ιδιαίτερα κοντά για οποιονδήποτε από εμάς.
Εμείς στο μοναστήρι τιμάμε ιδιαίτερα τους νεομάρτυρες της περιοχής μας. Αυτός είναι ο ιερομάρτυρας Γιαροσλάβ Σαβίτσκι και ο οσιομάρτυρας Ιωάσαφ Κρίμζιν. Και οι δύο αυτοί πυροβολήθηκαν στο πολύγωνο Μπούτοβο περίπου τον ίδιο καιρό. Ο πατήρ Ιωάσαφ συνελήφθη στις 18 Νοεμβρίου και καταδικάστηκε σε τουφεκισμό στις 25 Νοεμβρίου, τουφεκίστικε στις 2 Δεκεμβρίου. Ύστερα από αυτόν, στις 27 Νοεμβρίου, συνελήφθη ο πατήρ Γιαροσλάβ, καταδικάστηκε σε θάνατο την 1η Δεκεμβρίου και εκτελέστηκε στις 8 Δεκεμβρίου. Εκείνον τον καιρό υπήρχαν μαζικές εκτελέσεις.
Ο πατήρ Ιωάσαφ κατοικούσε στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, ήδη τις ημέρες της επανάστασης, στις 19 Μαρτίου 1917, τον χειροτόνησαν ιερέα. Το γεγονός αυτό για εκείνον τον καιρό σήμαινε μια ολοφάνερη εισαγωγή στον δρόμο του σταυρού. Είχε έρθει από την πόλη Γκρόντνο της Λευκορωσίας, μαζί με δύο διωγμένες αδερφές του μοναστηριού Κρασνοστόξκι της Γεννήσεως της Θεοτόκου, στις οποίες εδωσαν ευλογία να εγκατασταθούν στο Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης.
Φρόντιζε να παρέχει πνευματική τροφή στις αδερφές, ακόμα και όταν το σοβιετικό καθεστώς κατάργησε την κοινότητα και για ένα καιρό οι αδελφές έζησαν σαν γεωργική κοινότητα εργασίας. Μετά την διέλυσαν κι εκείνη. Ο παπάς υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Ιερού Ναού Φλώρου και Λαύρου του χωριού Γιαμ, της περιφέρειας Ποντόλσκ της Μόσχας. Το σπίτι του κληρικού κατασχέθηκε από την ενορία κι έτσι ο ιερέας μαζί με την οικογένεια και τα τρία παιδιά του βρεθηκαν στον δρόμο. Τους στέγασε μια ενορίτισσα. Ήταν αγαπητός στο εκκλησίασμα, ενώ εξακολουθούσαν να υπάρχουν πολλές επιθέσεις και παρενοχλήσεις από το σοβιετικό καθεστώς.
Το 1933 το Λαϊκό Δικαστήριο τον καταδίκασε σε πενταετή φυλάκιση, λόγω αγοράς κεριών. Η υπόθεση κατηγορίας πλαστογραφήθηκε τόσο πρόχειρα, γι' αυτό το δικαστήριο της περιοχής της Μόσχας ακύρωσε την απόφαση. Λίγο καιρό μετά, όμως, κάποιοι ακτιβιστές, που μισούσαν τον κλήρο, βρήκαν έναν τρόπο να βγάλουν από τη μέση τον ηγούμενο. Μαζί με τον π. Ιωάσαφ τους καταλόγισαν ότι διεξάγουν αντεπαναστατικές δραστηριότητες, όμως οι πατέρες δεν παραδέχτηκαν τις παράλογες κατηγορίες.
Επίσης τιμάμε τον ιερομάρτυρα Βασίλη Οζερετσκόβσκι. Υπήρξε ο τελευταίος προϊστάμενος της Ιωάννο-Τερεμέτσκι εκκλησίας της Γεννήσεως της Θεοτόκου, όπου σήμερα έχουμε μετόχι. Εκτέλεσαν διά τυφεκισμού τον παπά τόσο γρήγορα μετά την απόφαση της θανατικής ποινής, με την ίδια κατηγορία, στο ίδιο πολύγωνο Μπούτοβο, νωρίτερα, στις 21 Οκτωβρίου. Τα εννιά παιδιά του παπά έμειναν ορφανά.
Πάντοτε προστρέχουμε με τις προσευχές μας σε αυτούς και η βοήθεια έρχεται!
Όλοι αυτοί οι -τιμώμενοι από εμάς- νεομάρτυρες είναι θαυματουργοί άγιοι της Μονής μας. Πάντοτε προστρέχουμε με τις προσευχές μας σε αυτούς και η βοήθεια έρχεται! Σε τι φανερώνεται αυτή; Σε επίλυση οποιωνδήποτε περιστάσεων ζωής, που φαίνονται καμιά φορά άλυτες.
Αφού αποκαταστήσαμε το μοναστήρι, διαρκώς κάτι χρειαζόταν. Προσευχόμασταν στους αγίους και ο Κύριος, μετά το αίτημά τους, μας έστελνε τα πάντα. Για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα από την αναβίωση της Ιεράς Μονής μας, πάντα νιώθαμε τη φροντίδα τους.
Και ζητάμε βοήθεια από αυτούς όχι μόνο για τη σωτηρία των ψυχών, αλλά και σε δύσκολες καταστάσεις ζωής. Κι έχουμε την πραγματική βοήθεια.
Ο κόσμος μάς σταυρώνει για τις χριστιανικές αξίες . Ο Ἐπίσκοπος Ρίμπινσκ καὶ Ντανίλοφ Βενιαμὶν Λιχομάνοφ:
- Ο κόσμος μάς σταυρώνει για τις χριστιανικές αξίες. Είναι δύσκολο για τον Ρώσο να υπερασπίζεται την αληθεια, όταν από πολλές μεριές αυτοί που σταυρώνουν τον Χριστό ἐξεγείρονται ἐνάντια στους ομολογητές του. Μα πώς να μην τιμάμε τους νεομάρτυρες και τους ομολογητές της Ρωσικής Εκκλησίας, να μην προστρέχουμε σε αυτους, αν σηκώνουμε κι εμείς τον ίδιο σταυρό -να διατηρούμε την ορθόδοξη πίστη!
Ας επιθυμούμε αυτό που είναι αρεστό στον Θεό Ο Μητροπολίτης Λίπετσκ και Ζάντονσκ Αρσένιος (Επιφάνοφ):
- Ο καθένας έχει τη δική του άποψη ως προς το με ποιο τρόπο να πορεύεται στη ζωή του, συμπεριλαμβανομένου και του να σέβεται τους αγίους. Αν ακολουθεί κανείς τον δρόμο του ωφελιμισμού, του εγωισμού, τότε βέβαια η μνήμη των νεομαρτύρων δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Όμως μπορεί να μιλήσει και η συνείδηση. Αυτή είναι αναζωογόνηση και δόξα τω Θεώ που έχουμε τη δυνατότητα να προσφύγουμε σ’ αυτήν με αυτόν τον έμμεσο τρόπο, μέσω της εμπειρίας των νεομαρτύρων, με το ν’ απευθυνόμαστε σε αυτούς.
Στους ανθρώπους πάντα χρειάζεται βεβαίως πραγματική βοήθεια. Όμως ποια βοήθεια; Γράφει στον Απόστολο: «καὶ οὐκ ἔχετε, διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμᾶς», - προσεύχονται σήμερα στους νεομάρτυρες; και παρακάτω στον Απόστολο: «ἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε» (Ιακ. 4:3). Όμως είναι ντροπή να ζητάμε από τους νεομάρτυρες κάτι που είναι «κακῶς».
Εγώ πάντα προσεύχομαι στους νεομάρτυρες. Και πολλοί συγγενείς μου άφησαν τα οστά τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Κάρλαγκ. Καλό είναι να προσευχόμαστε στους νεομάρτυρες. Μια και ο κόσμος προσεύχεται στην οσία Ματρώνα της Μόσχας, να πάτε στη Μονή της Αγίας Σκέπης και να δείτε τι γίνεται εκεί. Και στους νεομάρτυρες πρέπει να προσευχόμαστε. Ίσως τότε και οι επιθυμίες μας να κατευθυνθούν στον Κύριο.
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2020
ΜΕΛΛΟΝΤΟΦΟΒΙΑ. ΠΑΤΗΡ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΑΜΠΑΚΗΣ.
ΜΙΑ ΑΠΟ τὶς δεινότερες φοβίες, ὅπως κλειστοφοβία, ἀγοραφοβία, νοσοφοβία καὶ ἄλλες, εἶναι ἡ μελλοντοφοβία. Πολλοὶ ἔχουν φοβία γιὰ τὸ μέλλον. Ἂς ζοῦμε ὅμως τὸ παρὸν καὶ μάλιστα τὸ δωδεκάωρο τοῦ παρόντος. Ἂς βάλουμε ἀπὸ σήμερα ἕνα πρόγραμμα, ὥστε πέρα ἀπὸ τὸ τρέχον δωδεκάωρο νὰ μὴν ταξιδεύει ὁ νοῦς μας.
ΧΑΠΙ ΕΝΤ -π.Διονυσίου Ταμπάκη (Εκδ. ΑΘΩΣ)
ν
Ο θησαυρός................
Ο θησαυρός
Ένας
άνθρωπος ήθελε να βρει ένα θησαυρό και να πλουτίσει. Με το πέρασμα του χρόνου,
άρχισε να σκέφτεται, ότι αυτός ο θησαυρός είναι στο υπόγειο του!!! Και έτσι πεπεισμένος
για αυτή την σκέψη άρχισε να ψάχνει μέχρι να σκάψει ολόκληρο το υπόγειο. Τότε
ήταν πολύ λυπημένος. Όταν του είπαν ότι έπρεπε να ξεχάσει αυτόν τον ανύπαρκτο
θησαυρό, απάντησε:
"Αλλά
έχω ένα θησαυρό;" Αν δεν ήταν εκεί, δεν θα τον έβλεπα. Απλά αισθάνομαι ότι είναι εδώ κάπου.
Μέχρι
το τέλος της ζωής αυτού του ανθρώπου, κανείς δεν θα μπορούσε να αποκαταστήσει
την αδικία του.
6 Μετρημένε
και πολύ ολίγαι είναι αι ημέραι μου και η ζωη μου, ως ένα τίποτε είναι εμπρός
εις την αιωνιότητά σου. Τα πάντα εις την ζωήν του ανθρώπου είναι μάταια. Και
αυτός ο άνθρωπος είναι ματαιότης.
6
Τι λίγο που έκανες να διαρκεί η ζωή μου! Μπροστά σου η ύπαρξή μου ένα τίποτα·
κι αέρα φύσημα η στερεότητα του ανθρώπου. (Διάψαλμα)
( Ψαλμός 38: 6 ).
Μισούν μια σκανδαλώδη γυναίκα
Μισούν
μια σκανδαλώδη γυναίκα
Μια
σκανδαλώδης γυναίκα είχε έντονη αντιπάθεια των γειτόνων της.
Χρησιμοποιήστε κάθε ευκαιρία για να τσακώνετε μαζί τους. Μια φορά, λόγω κάποιου
μικρού, έκανε μεγάλο θόρυβο και ούρλιαζε
τόσο πολύ που την άκουσε ολόκληρο το χωριό.
Μερικές
φορές αφήνει πολύ θλιβερά λόγια στον γείτονα του. Αλλά ο γείτονας περπατούσε σιωπηλά γύρω από την αυλή του, κάνοντας το
δικό του πράγμα. Ολόκληρος ο δρόμος ήταν έκπληκτος για την εμμονή του.
"Πώς
μπορείς να της φέρεσαι τόσο ήρεμα;" Του έλεγαν.
"Τίποτα",
απάντησε ο ήρεμος γείτονας, "ένας
άνθρωπος θα μιλήσει και θα χαλαρώσει".
"...
Δεν θα επιπλήξει ούτε θα φωνάξει και κανείς δε θα ακούσει τη φωνή του στους
δρόμους" ( Ματθαίος 12:19 ).
Απόβλητα ματαιοδοξίας
Απόβλητα
ματαιοδοξίας
Μια
φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άνθρωπος, μοναχικός και άθλιος. Και ζήτησε:
"Κύριε,
στείλτε μου μια όμορφη γυναίκα: είμαι πολύ μοναχικός, χρειάζομαι έναν σύντροφο."
Ο
Θεός γέλασε:
"Γιατί
δεν θέλεις ένα σταυρό;"
Ο
άνθρωπος θυμωμένος:
-
Σταυρό; Έχω κουραστεί από τη ζωή; Θέλω μόνο μια όμορφη γυναίκα.
Λοιπόν,
πήρε μια όμορφη γυναίκα, αλλά σύντομα έγινε ακόμα πιο δυσάρεστη από πριν: αυτός
προσευχήθηκε ξανά:
"Κύριε,
στείλτε μου ένα σπαθί."
Πρόκειται
να σκοτώσω την γυναίκα μου και να
απελευθερωθώ από αυτήν, ονειρεύτηκα να
επιστρέψω στα παλιά .
Και
πάλι, ο Θεός είπε:
"Γιατί
δεν θέλεις ένα σταυρό;"
Ο
άνθρωπος ήταν θυμωμένος:
"Δεν
νομίζω ότι αυτή η γυναίκα είναι χειρότερη από κάθε σταυρό;" Στείλε μου ένα
σπαθί!
Εμφανίστηκε
ένα σπαθί. Ο άνδρας προσπάθησε να σκοτώσει την γυναίκα, αλλά συνελήφθηκε και καταδικάστηκε να σταυρωθεί. Και στο
σταυρό, ζητούμενος στον Θεό, γέλασε δυνατά:
- Συγχώρεσε
με, Κύριε! Δεν σε άκουσα, αλλά ρώτησες αν θέλω να μου στείλεις ένα σταυρό από την αρχή. Αν είχα υπακούσει, θα
είχα γλιτώσει από όλη αυτήν την περιττή αναστάτωση.
ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΖΩΟ.
ΤΟ
ΑΓΝΩΣΤΟ ΖΩΟ.
Οι
ενθουσιώδεις επιστήμονες ήθελαν πραγματικά να βρουν κάποιο νέο άγνωστο ζώο.
Πήγαν στα βουνά, κοίταξαν τα ίχνη τους εκεί και συγκέντρωσαν κάθε είδους
πληροφορίες γι 'αυτούς από τους κατοίκους της περιοχής.
Και
από τους κατοίκους ενός μικρού χωριού που βρίσκεται στην έρημο, άκουσαν ότι ένα
παράξενο πλάσμα περιπλανιέται στην περιοχή. Πράγματι, στα μονοπάτια άρχισαν να
εμφανίζονται περίεργα ίχνη, στις πλαγιές των βουνών το βράδυ ακουγόταν σαν να
περιπλανήθηκε εκεί. Φήμες για το τι συνέβαινε έφτασαν στην πόλη. Πολλοί
περίεργοι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στα βουνά για το καλοκαίρι. Τα
ξενοδοχεία άνοιξαν, άνοιξαν το δρόμο προς το χωριό. Αναφορές σχετικά με τις
αναζητήσεις για ένα άγνωστο ζώο δημοσιεύονταν τακτικά σε επιστημονικά
περιοδικά, αν και κανείς δεν κατάφερε να το βρει.
Σταδιακά,
ένα μικρό ορεινό χωριό μετατράπηκε σε παραθεριστική πόλη. Και μόνο οι
παλιότεροι έλεγαν: «Ναι, ένα τέτοιο ζώο δεν υπάρχει εδώ. Και δεν ήρθε ποτέ . Λόγω
του γεγονότος ότι επιδεχόμαστε επιδέξια τις διαδρομές του διαδώσαμε φήμες γι 'αυτόν, το χωριό μας έγινε ένα
εύρωστο θέρετρο. "
