Η ΤΟΥΡΚΊΑ ΘΈΛΕΙ ΠΌΛΕΜΟ.

 

Η κυβέρνηση Ερντογάν επιδιώκει πόλεμο. Και αυτό διότι ξέρει πως πια δεν της έχει μείνει κανένας άλλος τρόπος για να παραμείνει στην εξουσία. Η χώρα οικονομικά βρίσκεται σε πορεία ταχείας κατάρρευσης. Και η καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος βρίσκεται στο ζενίθ.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση που κρατιέται με νύχια και με δόντια. Και μόνο το ότι έχει χρειαστεί να στηθεί ένας συνασπισμός με ένα κόμμα όπως του Μπαχτσελί (κάτι σαν να στήνεις κυβέρνηση συνασπισμού με την Χρυσή Αυγή) δείχνει σε πόσο απελπιστική κατάσταση βρίσκεται.

Και είναι ο φόβος κυρίως των αντιποίνων που θα αντιμετωπίσει απ’όσους έχεις διώξει και βασανίσει, έτσι και χάσει την εξουσία, που κάνει τον Ερντογάν και των κύκλο του να βρίσκεται σε μια πανικόβλητη προσπάθεια εύρεσης τρόπων παραμονής στην εξουσία. 

Ο εν λόγω κύκλος ξέρει πολύ καλά πως όλοι εκείνοι οι δαρμένοι και ταπεινωμένοι αξιωματικοί και στρατιωτικοί της πρόσφατης απόπειρας πραξικοπήματος, των οποίων τα βίντεο έκαναν των γύρω του κόσμου, και οι χιλιάδες χιλιάδων εκτοπισμένοι από τις δουλειές τους συν οι διόλου λίγοι φυλακισμένοι αντιφρονούντες δεν θα μείνουν άπρακτοι σε περίπτωση πτώσης της κυβέρνησής του.

Ένας πόλεμος, λοιπόν, θα ήταν ‘ό,τι πρέπει’ για να γίνει πλήρης η φίμωση των οποιονδήποτε αντιπολιτευόμενων φωνών εντός της χώρας. Θα κηρύττονταν ‘κατάσταση εκτάκτου ανάγκης’ και θα έμπαινε επ’αόριστον ‘πάγος’ ακόμη και στα όποια προσχήματα δημοκρατικής διακυβέρνησης που εναπόμειναν. 

Ιδίως δε αν επιτυγχάνονταν και η προσάρτηση κανενός μικρού, έστω, κομματιού γης από κάποια γύρω χώρα (όπως η Ελλάδα), τότε θα βρισκόταν η αφορμή για να γίνει όλως αμετακίνητο το ιδεώδες της επανίδρυσης του αυτοκρατορικού Οθωμανικού κράτους. Ο Ερντογάν θα ανακηρύσσονταν νέος ‘Πορθητής’ και δεν θα τολμούσε να μιλήσει κανείς εναντίον του εντός της χώρας. Το να μιλήσει θα σήμαινε, πέραν πάσης αμφιβολίας πλέον, πως είναι ‘υποσκάπτων το καλό της χώρας, προδότης’.

Η Αρμενία είναι μεν φτωχή και μικρή πληθυσμιακά αλλά έχει πίσω της την Ρωσία, οπότε είναι ασύμφορη μια απ’ευθείας επίθεση εναντίον της. Οι περιοχές της Συρίας είναι, επίσης, υπό ρωσική εποπτεία. Η Λιβύη είναι μακριά και οι έτοιμοι να εμπλακούν σε ένοπλη αντιπαράθεση ισχυροί αντίπαλοι είναι πολλοί (Αίγυπτος, Γαλλία, Ρωσία). Άρα τι μένει; 

Μένει η Ελλάδα. Ο θαλάσσιος και νησιωτικός χώρος της Ελλάδας. Μια Ελλάδα που ναι μεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά είναι πολύ αμφίβολο το αν οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης θα’ταν διατεθειμένες να χαλάσουν άρδην τις όποιες σχέσεις τους με μια μεγάλη αγορά όπως η Τουρκία εν ονόματι του να την βοηθήσουν έμπρακτα. Οπότε, ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα είναι ό,τι το πιο βολικό στις αξιολογήσεις του πανικόβλητου, κατ’ουσίαν, επιτελείου του ‘‘σουλτάνου’’.

Και η επιδίωξη του πολέμου γίνεται δια των προκλήσεων. Εισβάλλει στο ‘σπίτι’ σου και λέει ‘εγώ δεν βγαίνω, βγάλε με δια της βίας’... για να βρει την ευκαιρία να πει ‘η απέναντι πλευρά άνοιξε πρώτη πυρ’. Είναι ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι.

Εύχομαι οι κυβερνητικοί της χώρας μας αλλά και οι  επιτελείς του στρατού μας να’χουν επίγνωση του τι ακριβώς συμβαίνει. Να ξέρουν καλά τα ‘γιατί’ και τα ‘πως’ των κινήσεων της απέναντι πλευράς. Διότι η απέναντι πλευρά επιδιώκει πόλεμο. Ο σκοπός της είναι αυτός. Κάνει τα πάντα για να δεχθεί κάποιον πυροβολισμό, έτσι ώστε να ξεκινήσει πόλεμος. 

Και αυτό διότι οι άλλες εναλλακτικές που μένουν στην κυβέρνηση Ερντογάν είναι η κατάληξη στην φυλακή και στο να υποστεί το εκδικητικό μένος των θυμάτων της ή... ένας βαριά αιματηρός εμφύλιος (παρ’εκτός, βέβαια, και αν μεσολαβήσει κάποιο όλως απροσδόκητο γεγονός -κάποιο θαύμα- και πάρουν τα πράγματα μια όλως απρόσμενη πορεία).

Δημήτριος Λαλουσης.