8 ωδη των Χριστουγέννων..

Στὸ πρῶτο τροπάριο τῆς 8ης ὠδῆς τοῦ ἰαμβικοῦ Κανόνος τῶν Χριστουγέννων λέει γιὰ τὴν κτίση τὴν ὑλικὴ: «Ἄδοξον εὔχος δειματουμένη φέρειν, ρευστὴ γεγώσα κἂν σοφὼς ἐκαρτέρει». Λέει ἐκεῖ ὅτι ἡ φύση τώρα ἀγάλλεται μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Κυρίου, διότι φοβόταν νὰ φέρη άδο­ξο «εὖχος», ἄδοξο καύχημα. Τὸ καύχημα ποιὸ ἦταν; Ὅτι ἄνθρωποι τὴ λάτρευαν σὰν Θεό. Καὶ δὲν τὸ ἤθελε ἡ φύση αὐτό τὸ πράγμα —τήν προσωποποιεί— ἦταν ἄδοξο. Δὲν τῆς ἀνῆκε ἡ δόξα αὐτὴ νὰ λατρεύεται σὰν Θεός. Καὶ φο­βόταν τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτό τὸ καύχημα, διότι ἡ φύση, λέει, εἶναι ρευστή, εἶναι κτιστὴ, εἶναι ὑλική, εἶναι φθαρτή. Φεύγει, χάνεται. «Κἄν σοφὼς ἐκαρτέρει». Ἄν καὶ κατὰ ἕνα τρόπο σοφὼς άνεχόταν αὐτὴ τὴ λατρεία τὴν ὁποία τῆς ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ φύση, ἀπό τὸ νὰ μὴ λα­τρεύουν τίποτε οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ εἶναι ἄθεοι στὸν κό­σμο, προτιμοῦσε νὰ ἀπονέμουν λατρεία ἔστω σ’ αὐτήν' προσωποποιώντας τὰ ποτάμια, τοὺς κεραυνούς, τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο. Διότι ἡ φύσι γνώριζε — επαναλαμβάνω· προσωποποίησι έχουμε— ὅτι θὰ ἦταν εὐκολώτερο νὰ μετατεθῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τὴ λατρεία τῶν κτιστῶν, στὴ λατρεία τοῦ Κτίστου παρά ἀπό τὴν τελεία ἄρνησι τοῦ Θεοῦ, νὰ με­ταστραφεί στὴ Θεογνωσία. Πολὺ ὡραῖο αὐτό τὸ κομμάτι τῆς ὑμνογραφίας, τὸ ὅποιο λέει ὅτι ἡ φύση ὑπέμενε κατὰ σοφὸ τρόπο. 

✞ Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος