Παπά- Σάββας από τη Ρόδο .

Είπε ότι κάποτε γνώρισε κάποιον κληρικό που υπηρετούσε σε ένα χωριό .

Κατά την ώρα που ξεκινούσε να προσκομίζει στο διπλανό ντουλαπάκι της "προθέσεως"  άκουγε πάντα να βγαίνει από μέσα κάποιος θόρυβος .

Αναρωτιόταν μήπως ήταν κανένα φίδι , μήπως κάποιο ποντίκι;

Τότε άνοιξε , και είδε να γεμάτο ψυχοχάρτια .

'Εβαλε στο λογισμό του ότι αυτά ήταν αδιάβαστα και άρχισε κάθε μέρα λίγα-λίγα να τα διαβάζει σε κάθε Θεία Λειτουργία .

'Οταν τελείωσε το διάβασμα όλων των ψυχοχαρτιών σταμάτησε ο θόρυβος στο ντουλαπάκι .

Αυτό συνέβη , γιατί τα χαρτιά ήταν αδιάβαστα .

Παπά- Σάββας από τη Ρόδο .

Βιβλίο: "Ασκητές μέσα στον κόσμο" β'

Εορτή τής Υπαπαντής.

Υπαπαντή

Δεσποτική εορτή της Χριστιανοσύνης, σε ανάμνηση της έλευσης του μικρού Χριστού από τους γονείς του στον Ναό των Ιεροσολύμων και της υποδοχής του από τον πρεσβύτη ιερέα Συμεών. Εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, μαζί με την ανάμνηση του γεγονότος του καθαρισμού της Παναγίας από τη λοχεία (σαραντισμός).

 Η Υπαπαντή του Κυρίου είναι μία από τις 12 μεγάλες εορτές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.  Η λέξη Υπαπαντή σημαίνει προϋπάντηση,υποδοχή.

Ηταν διατεταγμένο από το νόμο του Μωϋσέως οι γονείς να προσφέρουν ένα ζεύγος περιστεριών και ένα ζεύγος τρυγόνων (Λουκά 2,24).Ξέρετε γιατί ;

Γιατι αυτά τα πουλιά είναι τα καθαρότερα.Το τρυγόνι είναι παρθένο.Όταν πεθάνει το ένα, το έτερο δεν πάει με άλλο αλλά φεύγει στην ερημιά και στα όρη και δεν αγαπά τη σύγχυση του κόσμου, το δε περιστέρι είναι ακέραιο, άκακο και ήμερο.Γι΄αυτό λέγει ο Κύριος (Ματθ.10,16) "Γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί."Το πιο καθαρό και ακακο απ΄όλα τα πετεινά είναι το περιστέρι.-

Δι΄Ευχών.

Είπε γέρων. Να θρέψουμε τον Χριστό που είναι σε εμβρυακή κατάσταση μέσα μας.

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΉ: Ο προσευχόμενος είναι μια Φλεγόμενη Βάτος που θερμαίνει αυτόν που νιώθει παγωνιά.

Είπε γέρων: Φαρισαϊσμός: η σκέψη ότι δεν βράζω στο ίδιο καζάνι..." μ' αυτόν"!

Τί κάνετε;

Τι κάνετε; Πώς περνάτε στην ησυχία;

Σαπίζω μαζί με την προίκα μου...

Ποια είναι η προίκα σου;

Τα καμώματα του παλαιού ανθρώπου.

Αναφέρει μοναχός .

Κάθε μέρα που περνάει,μας βάζει τουλάχιστον ένα χιλιοστό πιο βαθιά στο τάφο.Ποσοι το ζούμε αυτό σαν την πιο σίγουρη πραγματικότητα; Στην Παλαιά Διαθήκη μας διδάσκουν: " Να θυμάσαι το τέλος της επίγειας ζωής σου καυδεν θα αμαρτάνεις" (Σοφία Σιράχ7,36,)

Είπε μοναχός...

Κάποιοι γίνονται πολύ μεγάλοι για τους άλλους αλλά παραμένουν πολύ μικροί για τον εαυτό τους. Ίσως βιάστηκαν να " μεγαλώσουν" προκειμένου να μην αναμετρηθούν με την μικρότητα τους.

Είπε γέρων...

Όποιος ανεβαίνει μόνο του πάνω στο Σταυρό του, ανεβαίνει στην φωλιά του, για να κάνει αβγό κακαρίζοντας.

Είπε μοναχή...

Ο Σταυρος του ληστή είναι και δικός μου. Ο Σταύρος του Χριστού δεν είναι κανενός άλλου, αλλά σώζει αυτούς που επιθυμούν την εν Χριστώ σωτηρίας τους.

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΉ...

Ο άνθρωπος είναι μια ενοχή κρεμασμένη από το Άπειρο Έλεος του Θεού.

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ..

Τα μάθατε; Η σύγκριση και η κατάκριση σκότωσαν τη διάκριση!  Οι φονιάδες, αναπάντεχα (η παραδόξως), παραμένουν ασύλληπτοι.

Αναφέρει προσκυνητρια....

Ειχα γυρίσει προς την ορθοδοξία Και πήγαιναν τα πράγματα όλα καλά ένα βράδυ κατά τις 2:00 παραμονή του ταξιάρχη της γιορτής του ξυπνήσαμε ένα πάρα πολύ μεγάλο φόβο και είδα μέσα στο σαλόνι να είναι ένα γιγάντιο πράγμα να έχει πάρει τη μορφή του ταξιάρχη και να ψάχνει με πάρα μα πάρα πολλά νεύρα μες στο σαλόνι να βρει πράγματα δικά του λογικά αυτό που έκανα ενστικτωδώς ήταν να κάνω το σταυρό μου να ξανά σκεπαστώ μέχρι πάνω και να ξανά πέσω για ύπνο καθώς έτρεμα από το φόβοτο πρωί που ξύπνησα αναρωτιόμουνα Τι κακό μπορεί να είχα κάνει και για να είχα θυμώσει τόσο πολύ του ταξιάρχη μετά όταν διάβασα τι έγραφε Άγιος Παΐσιος κατά πόσο μπορούμε να δούμε ένα Άγιο και δεν είμαστε άξιοι άρχισα να καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην ήταν και άγιος Και έτσι πήγα στον πάτερ μου τον πνευματικό μου που ήταν και διορατικός να μου πει τι ακριβώς ήταν του το περιέγραψα λοιπόν και όταν με έβγαλε το πετραχήλι μου είπε ότι ήταν δαίμονας ήταν νευριασμένος γιατί δεν βρήκε αυτό που ήθελε και απλά έφυγε την ίδια μέρα το απόγευμα όταν βγήκα έξω στην αυλή μου βρήκα μία τεράστια πατημασιά με έξι δάχτυλα η οποία δεν ήταν ανθρώπινη Και λογικά ήταν δικιά του.

ΑΝΑΦΈΡΕΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΉΣ...

Προς το τέλος της δεκαετίας του 90.

Ακολουθώντας την γνωστή διαδρομή, επισκεφτήκαμε στη Νέα Σκήτη τον γέροντα Γεράσιμο τον Μυτιληνιό , και ξεκινήσαμε παίρνοντας το μονοπάτι να πάμε για διανυκτέρευση στην Ι.Μ. Αγίου Παύλου.

Καθυστερήσαμε όμως στον δρόμο και φτάσαμε αργά το απόγευμα στον προορισμό μας.

Εκείνη την εποχή δεν χρειαζόταν να πάρεις τηλέφωνο.

Ο αρχοντάρης μας πληροφόρησε ότι η τράπεζα είχε γίνει και μας ρώτησε αν πεινάμε.

Μας οδήγησε από ένα μικρό πορτάκι μέσα στην τράπεζα.

Λίγο πριν πέσουμε με τα μούτρα στο λιτό αλλά νοστιμότατο φαγητό ξαναεμφανίστηκε οδηγώντας έναν μικροσκοπικό και αδύνατο παπά στο απέναντι τραπέζι.

Ράσα παμπάλαια και τριμμένα.

Στα χέρια του κρατούσε ένα μικρό μαύρο παμπάλαιο βαλιτσάκι σαν αυτά που βλέπουμε σε παλιές ταινίες.

Είχαμε τελειώσει το φαγητό και σιγομουρμουρίζαμε.

Πριν καν τελειώσει το δείπνο του ο παπάς ξαναεμφανίζεται για τρίτη φορά ο αρχοντάρης .

-Πάτερ φάγατε ;

-Ναι τελείωσα απάντησε ο παπάς.

-Να σας οδηγήσουμε στο κελί . Πρέπει να καθαρίσουμε την τράπεζα. Περιμένουμε τον δεσπότη.

-Εγώ είμαι ο δεσπότης.

Έμεινε έκπληκτος ο αρχοντάρης .

-Περιμένετε λίγο σας παρακαλώ.

Σε τρία λεπτά εμφανίζεται μια ομάδα από ψαλτάδες μοναχούς.

"Τον δεσπότην και αρχιερέαν ημών......."

Ρωτήσαμε.

Ήταν ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος.

Ο ασκητής δεσπότης.

Αυτός που για να μετακινηθεί έπαιρνε το λεωφορείο της γραμμής ή έβγαινε με τα πόδια στον δρόμο και έκανε ωτοστόπ.

''Θυμήσου την Ελλάδα που σου στέρησαν''Το νέο τοιχογράφημα του Εύρυτου του νεαρού καλλιτέχνη που εμπνέεται από την Ελληνική Εθνεγερσία του 1821.

ΕΊΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΣ.....

Οι όντως σοφοί πιστεύουν στον Θεό.Οι δοκησίσοφοι αρνούνται την πίστη στον Θεό, γιατί έχουν θεοποίησει το περιεχόμενο του κρανίου τους και την νοσηρή λειτουργία της καρδιάς τους.

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΊΑ.

Για νά γίνεις θεολόγος πρέπει να γίνεις "Θεοτόκος"  και να γίνεις Θεοτόκος, πρέπει να διατηρεισαι "παρθένος" εν Πνεύματι.

Γερόντισσα Άννα | Πνευματικές αναζητήσεις συζητώντας με τους νέους | Ιερό Ησυχαστήριο Γέρακα Ξάνθης

 

Η ΓΙΑΓΙΆ ΜΟΥ ...

“Η γιαγιά μου, η Ανθή, κάθε μέρα προσεύχεται έξω στην αυλή κοιτώντας κατά τα Τζουμέρκα!

Σήμερα, μου ζήτησε να ανοίξω το παράθυρο και προσευχήθηκε μέσα, γιατί βρέχει και κρύωνε…

«-Τι το θες ανοιχτό το παράθυρο, γιαγιά;

– Να γλιέπω τον Θιό, πιδάκι μ´!»

Όλη η ομορφιά της Ελλάδας σε ένα σώμα 106 ετών…

στην πόλη Καταρράκτης Άρτας !!!!!!

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΌΣ.Η ακηδια στρώνει τα γιορτινά χαλιά στη βίλλα του διαβόλου.

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ ΓΙΑ ΤΌΝ ΙΕΡΌ ΝΑΟ.

Ο ιερός Ναός δεν είναι ένας κοινόχρηστος χώρος που κάποτε_καποτε γίνεται και οίκος προσευχής, αλλά είναι μόνο οίκος αδιάλειπτης προσευχής που ποτέ δεν μπορεί να μετατραπεί σε κοινόχρηστο χώρο,ως καφενείο ή κοσμικό σαλόνι.

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΌ.

Οι φιλοφρονήσεις του Βατικανού προς τους Ορθόδοξους είναι ομότροπες και ισοδύναμες με το αναισθητικό spray  με το οποίο οι ληστές κάνουν τα θύματα τους υποχείρια.

ΕΙΠΕ ΓΈΡΩΝ: Το υψηλότερο σημείο της γης δεν είναι τα Ιεροσόλυμα, ούτε ο Άθως, ούτε η Ρώμη, είναι ο Γολγοθάς.

Είπε γέρων. Την θεοπτια την εμποδίζει η υπεροψία.

The convent holds the icon of the Virgin Mary painted by Saint Luke. This is the first icon ever painted and thus the oldest Greek Orthodox icon in the world. The convent’s feast day is September 8, when both Christians and Muslims pilgrimage to venerate the icon. This is Saydnaya

Saydnaya is Aramaic for deer/gazelle hunt. Built in 527 it is one of the oldest convents in the world. It holds an order of nuns, some of which were kidnapped by islamists during the war. The convent is under the jurisdiction of the Greek Orthodox Church of Antioch

On his way through Syria, a gazelle was spotted by emperor Justinian. Justinian got on his horse to hunt it down. Once he caught up the gazelle shifted and appeared as the Virgin Mary. She told him to build her a church on the location he caught up with her. This is Saydnaya

Οι τρεις ιεράρχες φωτίζουν τον κόσμο της γνώσηςΜια σπάνια αγιογραφία

Μακαριστός πατήρ Σάββας προηγούμενος Ιερέας Μονής Αγίου Σάββα Ιεροσολύμων.

....Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ...

Elder Makrina of Volos 1

 

Greek Elders Iakovos

 

Greek Elders Evmenios

 

Greek Elders Porfyrios

 

ΜΟΝΑΧΗ ΘΕΟΔΟΣΙΑ .......

Ξέρετε, όλα θα λειτουργήσουν! Πρέπει να είμαστε υπομονετικοί. Ο Κύριος αγαπά τον ασθενή. Να είστε υπομονετικοί λίγο, παιδί μου. Ναι, κάναμε λάθος αλλά υπομονή. Θα είναι καλύτερα με αυτόν τον τρόπο. Κοίτα με, χαμογελάω. Και χαμογελάς με τον ίδιο τρόπο. Ολα θα πάνε καλά.

ΜΟΝΑΧΗ ΘΕΟΔΟΣΙΑ  ΚΟΣΟΡΟΤΙΧΑ

Και ο υπολογιστής είναι η ίδια εφεύρεση με όλους τους άλλους.

 

Χρησιμοποιείτε όλα τα είδη τεχνικών προϊόντων που ο άνθρωπος δεν  θα έχει εφεύρει χωρίς τον Θεό. Γιατί ο Κύριος είπε ξεκάθαρα: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».

 

Και ο υπολογιστής είναι η ίδια εφεύρεση με όλους τους άλλους. Και η Γραφή λέει: "Όλα επιτρέπονται για μένα, αλλά τίποτα δεν πρέπει να με κατέχει." Εάν σε έναν υπολογιστή ένα άτομο κάνει το έργο του Θεού και για τη δόξα του Θεού, για παράδειγμα, πληκτρολογεί λειτουργικά βιβλία ή πατερική βιβλιογραφία, τότε το άτομο σώζεται από αυτό. Και αν χρησιμοποιεί τεχνολογία για κάθε είδους ντροπή και εξωφρενικά παιχνίδια, τότε πεθαίνει σαφώς. Αποφασίστε λοιπόν.

Η ίδια τεχνική χρησιμεύει για τη σωτηρία, για την άλλη - για καταστροφή.

 

Ο Θεός να  σε κάνει σοφό!

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης  (Krestyankin)

Ούτε ο πλούτος, ούτε η φτώχεια,....

 

Ούτε ο πλούτος, ούτε η φτώχεια, ούτε η ασθένεια από μόνα τους  δεν μας καταστρέφουν, και δεν σώζουμε, αλλά η μετατροπή των ψυχών μας από τη γη σε Παράδεισο, σε Θεό και στην Αγάπη του Θεού σε ανθρώπους - αυτό είναι, αναμφίβολα, η μεσολάβηση αιώνιας χαράς.

Αρχιμανδρίτης John (Krestyankin)

Υποτίθεται ότι όλοι οι πιστοί του Χριστού ....

 Υποτίθεται ότι όλοι οι οπαδοί του Χριστού ξεκινούν κάθε Κυριακή με τη Θεία Λειτουργία, ευχαριστώντας τον Θεό για την τελευταία εβδομάδα, και λαμβάνουν μια ευλογία για την επόμενη.

Αρχιμανδρίτης John (Krestyankin)

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μια φορά μετά από μια κλήση η ομάδα μας ήρθε σε έναν ηλικιωμένο ιερέα που είχε καρδιακή προσβολή.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μια φορά μετά από μια κλήση η ομάδα μας ήρθε σε έναν ηλικιωμένο ιερέα που είχε καρδιακή προσβολή. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι σε ένα σκούρο μπλε σκελετό με ένα μικρό σταυρό στα χέρια του. Τα αντικειμενικά δεδομένα έδειξαν καρδιογενές σοκ. Η πίεση είναι εξαιρετικά χαμηλή. Ο ασθενής ήταν χλωμός, με κρύο, κολλώδη ιδρώτα, έντονο πόνο. Ταυτόχρονα, εξωτερικά, δεν είναι απλώς ήρεμος, αλλά απολύτως ήρεμος και ανενόχλητος. 

Και σε αυτήν την ηρεμία δεν υπήρχε τέντωμα, ούτε κάτι ψεύτικο.  Με εντυπωσίασε η πρώτη ερώτηση που έθεσε. Ρώτησε: «Υπάρχουν πολλές προκλήσεις; Πιθανότατα δεν είχατε δείπνο ακόμη; " Και στράφηκε στη σύζυγό του, συνέχισε: "Mαρια  φέρε κάτι για να φάνε." Στη συνέχεια, ενώ κάναμε ένα καρδιογράφημα, εγχύσαμε ναρκωτικά, βάζουμε ορο καλούμε μια εξειδικευμένη ομάδα ανάνηψης  ο πάτερ ρώτησε πού ζούμε, πόσο καιρό χρειάζεται για να φτάσουμε στη δουλειά. Ρώτησε με αδύναμη φωνή πόσα παιδιά και πόσο χρονια ήμουν στο παραϊατρικό.

Ανησυχούσε για εμάς,  ενδιέφερονταν για εμάς, χωρίς να δείχνει μια σταγόνα φόβου, ενώ πραγματοποιουσαμε τους χειρισμούς μας, προσπαθώντας να ανακουφίσει τα δεινά του. Είδε τα ανήσυχα πρόσωπά μας, μια γυναίκα που κλαίει, άκουγοντας τη λέξη «καρδιακή προσβολή» όταν καλούσε μια εξειδικευμένη νοσοκόμα. Κατάλαβε τι του συνέβαινε. Ήμουν συγκλονισμένος από αυτόν τον αυτοέλεγχο. 

Πέντε λεπτά αργότερα έφυγε. 

Αυτός ο θάνατος προκάλεσε ένα παράξενο συναίσθημα, το οποίο μου έχει απομείνει μέχρι τώρα. Επειδή τις περισσότερες φορές, τα γεγονότα δεν είναι καθόλου έτσι. Ο φόβος παραλύει τη θέληση των ασθενών. Σκέφτονται μόνο για τον εαυτό τους και για την κατάστασή τους, ακούνε αλλαγές στο σώμα, μέχρι την τελευταία τους αναπνοή να προσκολληθούν στην παραμικρή ευκαιρία να ζήσουν. Οτιδήποτε, αλλά μόνο για να ζήσουν.

Στα δωμάτια, όπου δεν υπάρχει χώρος για εικονίδια και σταυρούς, υπάρχει πάνελ πλάσματος σε ολόκληρο τον τοίχο, όπου στο διάδρομο ζητούν να φορέσουν καλύμματα παπουτσιών σελοφάν, για τη σοβαρή κατάσταση του ασθενούς, γενικά, συμβαίνει ότι παίζεται η «υστερία της τελευταίας στιγμής». Με γκρίνια, στο κρεβάτι, αρπάζουν τα χέρια, κοιτάζουν στα μάτια, ρωτάνε συνεχώς για τη θέση τους και την πρόγνωσή τους για να πιάσουν το βλέμμα του γιατρού, τη φωνή του, λέξεις τουλάχιστον κάποια φανταστική ελπίδα για ένα θαύμα θεραπείας .

Τέτοιοι ασθενείς, προτού πέσουν σε ασυνείδητη, προ-αγωνική κατάσταση, απλά «βασανίζουν» τους συγγενείς τους και τους γύρω τους με το φόβο τους. Οι γιατροί αισθάνονται εξαντλημένοι μετά από ένα τόσο ατυχές αποτέλεσμα. Όχι  επειδή δεν μπορούσαν να παρέχουν πλήρη βοήθεια και να σώσουν τον ασθενή. Νιώθουν το κενό και την  απώλεια επειδή ο θάνατος εδώ έχει κατακτήσει ένα άτομο. 

Παρεμπιπτόντως, ακριβώς οι ίδιοι ασθενείς που «νικήθηκαν» από τον φόβο κρεμιυν στα κρεβάτια τους  εικόνες, τραπέζια γεμάτα θρησκευτική λογοτεχνία, λάμπες τρεμοπαίζουν παντού και οι ασθενείς αντί για φάρμακα που συνταγογραφούνται από γιατρούς πίνουν μόνο αγιασμό.

Αλλά μετά το θάνατο αυτού του ιερέα, ακόμα, παραδόξως, ζει μέσα μου ένα αίσθημα ήρεμης χαράς. Ο θάνατος δεν επικράτησε εκεί. Και όταν «επαναλαμβάνω» στη μνήμη μου 2-3 ​​τέτοιες περιπτώσεις από την πρακτική μου, το ερώτημα προκύπτει φυσικά: «Θάνατος, πού είναι το τσίμπημά σου;» 

Georgy Egorov, γιατρός ασθενοφόρων

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΗ (ενεργοποιήστε τους υπότιτλους)

 

Το μαρτύριο μιας αγίας από το προσωπικό της ημερολόγιο στη φυλακή – Αγία Περπέτουα – Αναστασία Σουσώνη

 

Η αληθινή ζωή και το τέλος της Αγίας Περπέτουας και των συν αυτή μαρτύρων – Εορτάζουν την 1^η Φεβρουαρίου

Η συγγραφέας και γραφίστρια Αναστασία Σουσώνη, ερευνήτρια επί πολλά χρόνια της Αγ. Περπέτουας, ανέδειξε μέσα από πιστοποιημένα κείμενα ιστορικών μια ολοκληρωμένη μελέτη για την Αγία από τις σημειώσεις της ίδιας έως μία μέρα πριν από τον θάνατό της.

_____

Η αγία Περπέτουα, το ανάγνωσμα των νεανικών μας χρόνων ήταν πηγή ενθουσιασμού στη χριστιανική κοινότητα αρκετών γενεών της εποχής μας. Με κάποιο τρόπο η ζωή της ξεπήδησε από τα συναξάρια και στάθηκε ηρωικά αγαπητή σε μικρούς και μεγάλους. Στο πρόσωπό της επιθυμούσαμε μια ταύτιση. Η γενναιότητα βρίσκει αρκετό χώρο στη νεανική ψυχή. Τα χρόνια περνούν, τα αναγνώσματα πλήθαιναν. Παλαιοί και πρόσφατοι άγιοι πρόσφεραν χείρα βοηθείας στη ζωή των πιστών. Η αγία Περπέτουα παραμένει σε μια γωνιά της καρδιάς μας φυλαγμένη στέρεα να μας θυμίζει την πρωτοχριστιανική αθωότητα. Βρήκαμε με τη βοήθεια της Αναστασίας Σουσώνη, γραφίστριας και συγγραφέα, ερευνήτριας πολλών ετών της ζωής της Αγίας Περπέτουας μέσα από πιστοποιημένα κείμενα ερευνητών ιστορικών, μια ολοκληρωμένη για πρώτη φορά μελέτη για την Αγία.

Ανέδειξε το χρονικό του μαρτυρίου της Αγίας Περπέτουας γραμμένο από την ίδια έως και μια ημέρα πριν από τον θάνατό της. Πρόκειται για ένα κείμενο πιστοποιημένο ομόφωνα από ερευνητές ιστορικούς ως αυθεντικό και ως το αρχαιότερο προσωπικό ημερολόγιο φυλακής που έχει διασωθεί στην ιστορία.

Η Αναστασία Σουσώνη αναφέρεται στους αναγνώστες της Ορθόδοξης Αλήθειας. με στόχο να φανερώσει κρυμμένα από τον χρόνο στοιχεία της ζωής της νεαρής μάρτυρος. Ξεκινά την αναφορά της μ’ ένα από αυτά:

«Διασώθηκε το κείμενο του Αγίου Σατούρου, το οποίο έγραψε και αυτός μέσα στη φυλακή ως συγκρατούμενος της Αγίας Περπέτουας, καθώς και η περιγραφή της τελευταίας ημέρας των Μαρτύρων μέσα στο αμφιθέατρο η οποία γράφτηκε από κάποιον ανώνυμο αφηγητή, που ενώνει και τα δυο παραπάνω κείμενα των Αγίων Μαρτύρων.

Ας ακούσουμε στη γλώσσα που το έγραψε η ίδια, στα αρχαία ελληνικά, πόσο ταπεινά, αλλά και μελωδικά ακούγονται οι τελευταίες της λέξεις: “Tαῦτα ἕως πρὸ μιᾶς τῶν φιλοτιμιῶν ἔγραψα· τὰ ἐν τῷ ἀμφιθεάτρῳ γενησόμενα ὁ θέλων συγγραψάτω”».

Υπάρχουν μέσω της έρευνας περισσότερα στοιχεία της ταυτότητας του ανωνύμου αφηγητή; Η ερευνήτρια θα μας πει;

«Πιθανολογείται ότι ο αφηγητής αυτός, που έγραψε τη συνέχεια που παραγγέλλει η Αγία, ίσως ήταν ένας από τους Πατέρες της Εκκλησίας της Καρχηδόνας εκείνης της περιόδου, ή ακόμα ότι ήταν ο ίδιος της ο αδελφός στον οποίο απευθύνει τον λόγο μέσα στη φυλακή, όπως και την ώρα του μαρτυρίου.

Η μετάφραση έγινε από το λατινικό κείμενο του βιβλίου: Τhe Acts of the Christian Martyrs, του Αμερικανού κλασσικού φιλόλογου και ιστορικού της εκκλησίας Herbert Anthony Musurillo (Oxford Early Christian Texts 1972).

Πολλοί ιστορικοί του 20ού αιώνα και όχι μόνο, το θεώρησαν δικαίως ένα μεγάλο ιστορικό εύρημα. Υπήρξε δε, απόλυτη ομοφωνία στο ότι πρόκειται για ένα αυθεντικό κείμενο που έχει διασωθεί από τις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ.

Τα χειρόγραφα λοιπόν που έχουμε για την Αγία είναι μεν μεταγενέστερες αντιγραφές από παλαιότερες περγαμηνές αλλά όλες οι φιλολογικές και παλαιογραφικές έρευνες χωρίς καμία απολύτως ένσταση δέχονται με τα παραπάνω επιστημονικά κριτήρια την αυθεντικότητα του κειμένου, τόσο του ημερολογίου της Περπέτουας όσο και του Σατούρου και του αφηγητή. Και το χρονολογούν επακριβώς.»

Για τη γλώσσα με την οποία γράφει το ημερολόγιο φυλακής η αγία Περπέτουα, η κ. Σουσώνη θα μας μεταφέρει τη σύμφωνη γνώμη των ιστορικών αναλυτών:

«Η Ελληνική ήταν η γλώσσα, με την οποία έγραψε αυτό το ημερολόγιο. Όσο για το μαρτύριο των Αγίων έλαβε χώρα το έτος 203 μ.Χ. στη βόρεια Αφρική, στη σημερινή Τυνησία, σε μία μικρή πόλη που λεγόταν Thuburbo-Μinus, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Σεπτίμιος Σεβήρος. Πρόκειται για μια εποχή ταραγμένη, είχαν ήδη προηγηθεί οι διωγμοί των χριστιανών από τον Νέρωνα, τον Δομητιανό, τον Αντωνίνο και τον Μάρκο Αυρήλιο.»

Για το πρώτο βιβλίο που εκδόθηκε στην Ελλάδα, στο οποίο οι περισσότεροι γνωρίσαμε την μορφή της αγίας και το μαρτύριό της η κ. Σουσώνη θα πει πως ήταν μετάφραση που περιείχε πρόσωπα μυθοπλασίας:        

«Προσπαθώντας να διαβάσω για την Αγία, ήρθε στα χέρια μου αρχικά το βιβλίο του μακαριστού καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα: Βίβια Περπέτουα αι αδελφαί της Φαβιόλας το οποίο είναι μετάφραση ενός γαλλικού βιβλίου που μπόρεσα να βρω στην αγγλική του απόδοση, σε έκδοση του 1890. Μιλάμε για βιβλίο το οποίο γράφτηκε τον 19ο αιώνα από έναν καρδινάλιο της καθολικής εκκλησίας. Αναφέρει στον πρόλογο ότι χρησιμοποιούνται για την πλοκή της ιστορίας του κάποιοι βίοι Αγίων, που έζησαν στο μέσο του 2ου αιώνα και στην αρχή του 3ου, όπως και πρόσωπα μυθοπλασίας. Το μαρτύριο της Αγίας πάλι, δεν είναι δοσμένο με ακρίβεια. Σίγουρα εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν τα μέσα για να επιβεβαιώσει κανείς την προέλευση αυτού του βιβλίου. Και με τα μέσα της εποχής διαδόθηκε ατυχώς και στην Ελλάδα αυτός ο μυθιστορηματικός, αλλά όχι πραγματικός βίος της Αγίας.»

Το απαράμιλλο θάρρος μιας νέας αλλά μεγάλης στο πνεύμα γυναίκας, που ενέπνευσε τους ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης

Για τον τρόπο που βγήκε στη δημοσιότητα το ημερολόγιο φυλακής της αγίας Περπέτουας από τα βάθη του τρίτου αιώνα η ερευνήτρια κ. Σουσώνη θα μας δείξει τον δρόμο που ακολούθησε:

«Μετά τη μετάφραση από το βιβλίο του καθολικού καρδιναλίου, που έκανε ο Τρεμπέλας, μία ελληνίδα ιστορικός και καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού, η κ. Πολύμνια Αθανασιάδη, απέδωσε πιστά από τα αρχαία ελληνικά στη δημοτική γλώσσα μόνο το κείμενο του ημερολογίου φυλακής της Αγίας Περπέτουας το 1999. Aναφέρει διάσημους Ευρωπαίους ιστορικούς και άλλους ερευνητές που ασχολήθηκαν με αυτό και πιστοποιούν τη γνησιότητά του όπως είναι οι: Dodds, Harnack, Kroll, Robinson και Musurill. Το εξαντλημένο αυτό βιβλίο αποτέλεσε ένα μικρό επιστημονικό εγχειρίδιο, πλούσιο σε βιβλιογραφικές παραπομπές.»

Μετά από αυτή την προσπάθεια υπήρξε και άλλη μελέτη που εκδόθηκε για την Αγία, αλλά και για αυτoύς που μαρτύρησαν μαζί της:

«O φιλόλογος, ερευνητής και συγγραφέας κ. Θανάσης Γεωργιάδης, το 2002 αποδίδει πιστά τα αυθεντικά κείμενα από τα αρχαία ελληνικά. Είναι μια πολύ προσεγμένη δουλειά, που παρουσιάζει πολλά ιστορικά στοιχεία για τη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους, τους διωγμούς των Χριστιανών στην αρχαιότητα και τη θαυμαστή στάση τους στα μαρτύρια, η οποία ενέπνευσε τελικά τον κόσμο. Αποδίδει ακόμη ολοζώντανες τις διαδικασίες ''ψυχαγωγίας'' των αμφιθεάτρων της εποχής της ύστερης αρχαιότητας.»

Η ερευνήτρια κ. Σουσώνη μάς περιγράφει με σεμνότητα την προσευχητική της διάθεση κατά τη διάρκεια της μελέτης και καταγραφής της αγαπημένης της αγίας:

«Όταν ερευνούσα για την Αγία ήθελα να έχω ολόκληρη την αληθινή ιστορία των Αγίων Μαρτύρων κι επιθυμούσα να αφουγκραστώ την Αγία Περπέτουα μέσα από την προσευχή. Έτσι μετέφρασα το αυθεντικό κείμενο από τα λατινικά.

Με την ιστορία αυτή, ασχολήθηκαν ανά τους αιώνες ιστορικοί, φιλόλογοι, θεολόγοι, αλλά και ψυχαναλυτές, άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης. Τη συναντήσαμε ανά τον κόσμο στο θέατρο, σε ντοκιμαντέρ, στη ζωγραφική, τραγούδια γράφτηκαν γι' αυτήν, πρόσφατα και στα ελληνικά (ένα πρωτότυπο τραγούδι δημιουργήθηκε από το Γυμνάσιο της «Ελληνικής Παιδείας» που συνοδεύτηκε με videoclip, σε σκηνοθεσία του κ. Παύλου Τριποδάκη). Εμπνευσμένα όλα από το θάρρος της νέας αυτής, αλλά μεγάλης στο πνεύμα γυναίκας.»

Χαρακτηριστικά μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας

Κλείνουμε το αφιέρωμα στην αγία Περπέτουα με κάποια πολύτιμα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της αλλά και στιγμιότυπα από τη ζωή και το τέλος της, καθώς σημασία έχει όχι μόνο πώς ζει κάποιος, αλλά και πώς πεθαίνει.

«Το όνομα της: Perpetua, προέρχεται από το λατινικό επίθετο perpetuus, που σημαίνει συνεχής, αέναος, αιώνιος. Άλλο ένα όνομα αναφέρεται για το πρόσωπό της, το: Βίβια, πιθανόν λόγω της υψηλής κοινωνικής της θέσης ως ρωμαϊκής υπηκόου.

Παντρεμένη, αλλά με την πλήρη απουσία του συζύγου, με έναν πατέρα που τη δυσκολεύει πολύ κι έχοντας ένα μωρό που ακόμα θηλάζει μέσα στη φυλακή έως την ημέρα της δημόσιας ομολογίας της. Προσευχόμενη αδιαλείπτως αξιώνεται οραμάτων και βοηθάει την ψυχή του κεκοιμημένου της αδελφού.

Με τη δύναμη του λόγου της κερδίζει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για εκείνη και τους συντρόφους της, όπως και για όλους τους φυλακισμένους χριστιανούς. Τραγουδώντας πηγαίνει προς το αμφιθέατρο κι εκεί αρνείται πεισματικά να ενδυθεί τους χιτώνες των ιερέων και ιερειών του δωδεκαθέου. Σηκώνει από το έδαφος τη Φηλικητάτη όταν τις πληγώνει η δάμαλις και σηκώνει τα μαλλιά της ψηλά σαν να πηγαίνει σε γιορτή. Παίρνει ένα τελευταίο ακόμα στεφάνι: Βάζει η ίδια το σπαθί του δημίου στον λαιμό της, όταν αυτός δειλιάζει.

Όσο για τους «συν αυτή», θαυμάζουμε και τη δική τους δύναμη. Ο Άγιος Σατούρος παραδίνεται στις αρχές οικειοθελώς, για να μην αφήσει μόνους στο μαρτύριο τους νέους κατηχούμενους και φίλους. Γνωρίζει το τέλος του πριν αυτό συμβεί και το λέει ώστε όλοι να πιστέψουν. Ο Σατουρνίνος επιθυμεί να παλέψει για τον Χριστό με όσο περισσότερα ζώα γίνεται, ενώ η Φηλικητάτη γεννά μέσα στη φυλακή και αφήνει κι αυτή πίσω το μωρό της. Ο άντρας της, Ρεβοκάτος, είναι κοντά της και ο Σεκούνδος πεθαίνει φυλακισμένος χωρίς να γνωρίσει το σωματικό μαρτύριο, όμως η ψυχή του το έχει αναγνωρίσει.

Η μνήμη τους εορτάζεται την 1η Φεβρουαρίου. Μέρος των οστών των Αγίων Περπέτουας και Φηλικητάτης βρίσκονται στον καθολικό ναό Αγίων Πέτρου και Παύλου στο Bochum (Μπόχουμ) της βορειοδυτικής Γερμανίας.

* * *

Ο θάνατος βρίσκει τους μάρτυρες όλους έτοιμους να φύγουν μέσα στο μυστήριο της παρουσίας του φωτός, γιατί ζουν τον μαρτυρικό θάνατο, ως μυστήριο του Χριστού, και όχι ως τελετουργικό χαμού, όπως προφανώς η αγία Περπέτουα και οι συν αυτή.

_____________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 27.01.2021

"Ο Κανάρης στη Χίο".Γλυπτό που απεικονίζει τον Κανάρη κ τον Πιπίνο μέσα σε μία βάρκα ενώ πλησιάζουν τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή το 1822 για να την πυρπολήσουν.Δημιουργήθηκε από Ιταλό γλύπτη και βρίσκεται στο Παλέρμο. Οι Ιταλοί το αποκαλούν: "Τα αδέλφια Κανάρη".

Δεν είναι "ψωμάκι"

Εάν κάποιος δεν Κοινωνεί συνεχώς και τακτικά, δεν μπορεί να νικήσει τους εχθρούς (δαίμονες) και δεν θα μπορέσει να προοδεύσει πνευματικά.

Ακούω μερικούς να λένε: 

- Να εγώ Κοινώνησα και δεν αισθάνομαι τίποτα... 

Οι αλλαγές που γίνονται μέσα μας, είναι αργές και ''μυστικές'' και αυτό γιατί η πίστη μας είναι μικρή...

Κάποιος παπάς, με τους λογισμούς που του έβαζε ο εχθρός, είχε αμφιβολίες ότι το ''ψωμάκι'' της Θείας Κοινωνίας είναι ο Χριστός. Μια μέρα κατέλυσε τη Θεία Κοινωνία και μέσα του κατακάηκε! 

Και άρχισε να φωνάζει: 

- Είναι Χριστός! Βοήθεια είναι Χριστός! 

- Τί έπαθες, πάτερ, τον ρώτησαν κάποιοι. 

- Είναι Χριστός, βοηθείστε με! Καίγομαι, βοηθείστε με, ανοίξτε με! Κάρβουνα αναμμένα νιώθω μέσα μου. Δεν είναι ''ψωμάκι''...! 

Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΦΡΑΙΝΟΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΘΑΛΛΕΙ.Φωτογραφία: Βατοπαιδινός μοναχός

Look how we celebrate the Feast of Theophany. Plunging into ice-cold water

 

⭕ LIVE: Arhimandritul Efrem Vatopedinul în dialog cu soțiile preoților

 

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΑΠΟΥΝΙΔΗΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑ ΚΡΟΥΖ

 

Hieromonk Gabriel - Principles for Orthodox Content Creation

 

2021 Rev Themi Sermon - Unanswered Prayers, Why?

 

Special: The ICON OF THE HOLY THREE HIERARCHS | January 30th

 

Tropaire saint Serge

 

Saint Païssios - L'éducation et la connaissance que donne le monde

 

AM I TOO LATE? AM I TOO SLOW? AM I TOO SINFUL? When the Saints depress us with their perfection.

 

Lofzangen uit Openbaring (Apocalyps)

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ :ΓΙΑ ΚΟΡΟΝΟΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΜΒΟΛΙΟ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΜΕΡΟΣ Γ

 

Ναρκισσισμός χωρίς ηδονή και σχέσεις χωρίς νόημα

 

The THREE HOLY HIERARCHS (January 30)

 

Η επόμενη θαυμαστή διήγηση έχει να κάνει με μία πνευματική εμπειρία που είχε ο Επίσκοπος Αραβισσού Αδελφειός...

 

Η επόμενη θαυμαστή διήγηση έχει να κάνει με μία πνευματική εμπειρία που είχε ο Επίσκοπος Αραβισσού Αδελφειός, που από την πολλή του αγάπη προς τον Άγιο, παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει την δόξα που αξιώθηκε να λάβει στον ουρανό. Κάποια στιγμή ήλθε σε έκσταση και είδε έναν ωραιότατο άνδρα που του έδειξε σε έναν λαμπρό τόπο όλους τους Διδασκάλους και Ιεράρχες και Οσίους, και τον χορό όλων των Δικαίων, όσοι έφθασαν να μεταβούν από την γη στους ουρανούς. Τότε ο Αδελφειός έβλεπε όλους εκείνους με χαρά, επιθυμούσε όμως να δει και τον Ιωάννη, επειδή όμως δεν τον είδε εκεί λυπήθηκε. Τότε άκουσε φωνή Αγγέλου που του είπε: «ουδείς άνθρωπος ενδεδυμένος ακόμη τη σάρκα μπορεί να τον δει, διότι είναι στον Θρόνο του Θεού με τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ»[4]. Την ίδια οπτασία είδε και ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής.[5][6][7] Σημειωτέον ότι και για τον Άγιο Παΐσιο έχει ειπωθεί κάτι ανάλογο, ότι βρίσκεται δηλαδή μετά των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Αναφέρεται αυτό για να φανεί το ποιόν και το μέγεθος των Αγίων, με τους οποίους είχαν την ευλογία άτομα της εποχής μας να συναναστραφούν και να δημιουργήσουν πνευματική σχέση μαζί τους.

Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...!!! Ακριβώς 29 χρόνια πριν...!!! ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ.

Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...!!! Ακριβώς 29 χρόνια πριν...!!!

 Ένας φίλος και γείτονάς μου, ο Σπύρος καλή του ώρα, με έπεισε ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά...

Αν και άθεος τότε, αφού ήμουν και γω παιδί της ενεργής γενιάς του πολυτεχνείου, λίγο επειδή δεν είχα ξαναπάει στον Άγιον Όρος, αν και ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας ηχούσαν αμυδρά ακόμα μέσα μου, πείστηκα...!!!

Ενώ φύγαμε με ήλιο από την Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..!!!

Και εδώ αρχίζει το σχέδιο του Θεού...

Όλοι οι προσκυνητές τρέξαμε να τακτοποιηθούμε στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου που είναι η πλησιέστερη μονή στις Καρυές όπου μας πήγε το λεωφορείο. Ο γέροντας της μονής, μη μπορώντας να μας τακτοποιήσει - φιλοξενήσει όλους, επέλεξε να στείλει τους νεότερους σε άλλα μοναστήρια.. Εμείς επειδή θέλαμε να συναντήσουμε τον γέροντα στην Παναγούδα, αγωνιούσαμε να μείνουμε στο μοναστήρι της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου που ήταν κοντά.. Εν τω μεταξύ έξω το είχε "στρώσει"..!!!

Δόξα τω Θεώ ο ηγούμενος της μονής, παρότι ειμασταν νέοι τότε, μας κράτησε εκεί.. Ωστόσο μας έπιασε απελπισία λόγω του χιονιού..

Όμως πηγαίνοντας στο κελί- δωμάτιο που μας δόθηκε, ήταν σαν να ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια..!! 

Το μοναστήρι δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα και ο φωτισμός γινόταν με λάμπα πετρελαίου όπως στα παιδικά μου χρόνια. Η θέρμανση γινόταν με ξυλόσομπα, όπως στα παιδικά μου χρόνια επίσης. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι εικόνες, όπως στο πατρικό μου σπίτι.. Όλα άρχισαν να ξυπνούν μέσα μου και η επιθυμία μου να συναντήσω τον Άγιο παππούλη μας Παΐσιο, μεγάλωνε διαρκώς.. Όμως ο φίλος μου ο Σπύρος, είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος και δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό.. Την επομένη μέρα πρωί πρωί (του Αγίου Αθανασίου με το Αγιορείτικο ημερολόγιο) μετά την Θεία Λειτουργία είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας..!!! Κατηφορίσαμε προς το κελί του Γέροντα, τρέχοντας από την ανυπομονησία μας μήπως και τον συναντήσουμε... Υπήρχε μια έλξη που όσο πλησιάζαμε, τόσο μεγάλωνε, όπως η έλξη του μαγνήτη τραβάει ένα σιδηρομαγνητικό υλικό, όπως ο πόλος ενός αστικού νεφελώματος, με μια ελικοειδή τροχιά έλκει ότι αστρικό υπάρχει γύρω του.

Σε λίγο κουτρουβαλώντας πολλές φορές στο χιόνι από την βιασύνη μας, φτάσαμε στην Παναγούδα..

Και ώωω του θαύματος, αν και άρρωστος, ο γέροντας στεκόταν μπροστά στην αυλόπορτα με την ομπρέλα του στο χέρι, γιατί χιόνιζε ακόμη, και μας περίμενε λες και ήξερε για την επίσκεψή μας...!!!

Μόλις φίλησα το χέρι του, με αγκάλιασε και το ροζιασμένο χέρι του χάϊδεψε το κεφάλι μου...!!

Τότε ένοιωσα να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα, που όμως δεν σόκαρε, δεν σκότωνε, αλλά θέρμανε κάθε κύτταρο του σώματός μου και έκανε τα πόδια μου να λυγίσουν, όπως το κερί λυγίζει όταν βρεθεί δίπλα σε πηγή θερμότητας.. 

 Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου...!!!  Έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα για πολύ ώρα..!!! Αυτά τα δάκρυα ξαφνικά καθάρισαν τα μάτια μου...!!

 Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!! 

Στις νιφάδες του χιονιού, στους κρυστάλλους που κρεμονταν από τα κλαδιά των δένδρων, στα κύματα της θάλασσας, στο πέταγμα των γλάρων του ταξιδιού της επιστροφής.. Παντού παντού...!!!  Τίποτα δεν ήταν όπως πριν..

 Ακολουθώντας την συμβουλή του αγαπημένου μου παππούλη πήγα και εξομολογήθηκα μόλις επιστρέψαμε στο μοναστήρι.. Η ζωή μου άλλαξε...!!!! 

Δόξα τω Θεώ που οδήγησε τα βήματά μου στον άγιο παππούλη μας Παΐσιο...!!! 

Τον έχω και θα τον έχω για πάντα φύλακα της καρδιάς μου... 

Όσιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών..!!!

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν..!!

ΕΊΠΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΣ...

 

Όταν η Εκκλησία λειτουργεί σαν 

" Σκηνή του Μαρτυρίου" 

ή σάν

"Ναός του Σολομώντα",

οι φαύλοι γίνονται Σαυλοι.

Μα όταν λειτουργεί ως 

"Υπερωον της Πεντηκοστής"

ή ως 

" Δαμασκός",

οι Σαυλοι γίνονται Παυλοι.