Η κατά Χριστόν Σαλότης.Πως γνώρισα ανθρώπους στο Άγιον όρος.

Η κατά Χριστόν Σαλότης

Από το βιβλίο του Γέροντός μας Χρυσοστόμου Λόγια Καρδιάς

 Η Σαλότης είναι δώρο Θεού και αυτοί που την απέκτησαν με ευλογία του Πνευματικού ή άνωθεν, μπόρεσαν να φτάσουν σε μεγάλα μέτρα. 

Φτάνοντας σε αυτά τα μέτρα κατάλαβαν, ότι άρχισαν να παίρνουν από τον κόσμο επαίνους. 

Κατάλαβαν, ότι όλος ο κόπος που είχαν κάνει θα πήγαινε χαμένος. 

Και παίρνοντας ευλογία από τον Χριστό, ζούσαν τη ζωή του σαλού.  Έναν ρόλο τρομερά δύσκολο, αλλά δείχνοντας σε τι μέτρα ταπεινώσεως ήταν αυτοί οι άνθρωποι.

Συνήθως, οι κατά Χριστόν σαλοί,  όπου ένα από τα μεγάλα δώρα είναι το προορατικό τους, με τις σαλότητες που έκαναν βοηθούσαν ανθρώπους  λέγοντάς τους διάφορα πράγματα για τη σωτηρία των ψυχών τους. 

Οι περισσότεροι από τους Αγίους αυτούς, όπως ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός στα μάτια των ανθρώπων ήταν τρελοί. 

Αυτοί οι άνθρωποι που δέχονταν όλες τις προσβολές, τις ύβρεις, τους γέλωτες και παρ’ όλα αυτά έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν τίποτα, βοήθησαν με αυτόν τον τρόπο πάρα πολλούς ανθρώπους να μπουν στην Εκκλησία. 

Ο αγώνας αυτών των Αγίων πράγματι είναι μαρτυρικός, αλλά ζώντας με τα χαρίσματα του Θεού μπόρεσαν να βοηθήσουν ανθρώπους που είχαν ανάγκη πνευματική.  Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν μακράν από τον έπαινο των ανθρώπων και μου κάνει εντύπωση εάν εγώ μπορούσα να έκανα αυτά που έκαναν αυτοί.  

Ευτυχώς, οι άνθρωποι αυτοί είχαν τόση χάρη Θεού, που δεν καταλάβαιναν τίποτα από αυτά που τους έκαναν και εδόξαζαν τω Θεώ.  Διότι ήξεραν ότι δεν είχαν ανάγκη τον έπαινο των ανθρώπων, αλλά ζούσαν σαν να περίμεναν τη στιγμή που θα πήγαιναν στον Κύριο. 

Πάντως, η Ορθοδοξία έβγαλε νέφος Μαρτύρων, έβγαλε Αγίους, που «εβίαζαν» τον εαυτό τους για να φανούν ευάρεστοι στο Θεό. 

Και πολλές φορές, άνθρωποι που ήταν ακόμα κοντά τους δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι θησαυρό είχαν δίπλα τους. 

Κάποτε, στο Άγιο Όρος είχα πάει στη Σκήτη της Μονής Ξενοφώντος, σε ένα Κελί, που εόρταζε ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης.  Στην πανήγυρη του Κελιού, είχαν έρθει πολλοί προσκυνητές.  Μου έκανε εντύπωση ένας, ο οποίος ήτανε τα ρούχα του φτωχικά, προσπαθούσε να κάνει τον κοιλιόδουλο και έβγαινε κάθε λίγο να καπνίσει.  Ρώτησα γι’ αυτόν και τα σχόλια των περισσοτέρων ήταν ότι ήταν τρελός ή ο,τι άλλο θέλετε.  Σηκώθηκα κάποια στιγμή τον πλησίασα και του είπα έλα να πάμε λίγο έξω.  Τον ρώτησα πως βρισκόταν στο Άγιο Όρος και που έμενε.  Και του είπα, εσύ τόσα χρόνια στο Άγιο Όρος και καπνίζεις;  Στην ουσία όπως κάπνιζε απλώς έβαζε τον καπνό και τον έβγαζε.. απομακρυνθήκαμε από τους άλλους και απέκτησα την εμπιστοσύνη του και είπα θα μου πεις την αλήθεια και μου εξήγησε πως βρέθηκε στο Άγιο Όρος.  Έμενε σε ένα κελί σε ένα ύψωμα, το οποίο δεν είχε παράθυρα, απλώς ένα στρώμα που κοιμότανε, ένα κερί και κάτι βιβλία.  Η επιβίωσή του γινόταν από το να εξυπηρετεί τους πατέρες της Σκήτης, να τους ψωνίζει από τις Καρυές και γενικά να τους κάνει τα θελήματα.  Ποτέ δεν είπε σε κανέναν είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να πάω.  Ήταν περίπου τρία τέταρτα με τα πόδια οι Καρυές.  Και είπε το ιστορικό του και κατάλαβα ότι δεν είχα δίπλα μου κάποιον κοινό άνθρωπο.  Στο τέλος τον ρώτησα, δεν σου έχουν προτείνει να σε κάνουν μοναχό που τόσα χρόνια μένεις στη Σκήτη; Και είπε βέβαια και ο Ηγούμενος το είπε, αλλά πιστεύω εάν πήγαινα να γίνω μοναχός δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω.  Μια δικαιολογία που εγώ δεν την πίστεψα.  Αυτός παλεύει, πάλεψε και είμαι σίγουρος ότι εκείνη την ώρα που θα ανεβαίνει η ψυχή του θα καταλάβουν αυτοί που τον ενέπαιζαν. 

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και δεν ξέρω εάν ζει. 

Ο Καλός Θεός, που βλέπει τον αγώνα αυτού του ανθρώπου και όλων που κάνουν σαλότητες για να ταπεινώσουν τον εαυτό τους και πιστεύω, ότι είναι από τώρα στη Βασιλεία των Ουρανών, ζώντας την πρόγευση από εδώ.  

Εύχομαι ο Καλός Θεός, όλους αυτούς τους αγωνιστές που πιστεύω ότι είναι στη Βασιλεία των Ουρανών, να εύχονται για εμάς.  

Άλλη μία περίπτωση, όταν ήμασταν στην Καψάλα, στον Ευαγγελισμό δεν είχαμε ακόμα αναλάβει επίσημα τη Μονή Εσφιγμένου, μια πρωτοχρονιά του Αγίου Βασιλείου με το παλαιό, είχαμε κατέβει εγώ ο Γέροντας και ο νυν Ηγούμενος, στις Καρυές για πάμε στη Μονή Ιβήρων να χαιρετίσομε τον Ηγούμενο, που γιόρταζε (πατήρ Βασίλειος Γοντικάκης).  Εκεί που περιμέναμε ήμουν με μια ομάδα μοναχών και συζητούσαμε.  Και περνούσε εκείνη τη στιγμή κάποιος τον οποίο εγώ δεν τον γνώριζα και εβγήκε και ήρθε κοντά μου και βάζει μετάνοια, μου φιλάει το χέρι, την ευχή σου παπά μου, καλή χρονιά.  Όλοι παραξενεύτηκαν διότι τον θεωρούσαν ότι ήταν πλανεμένος ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλα.  Αυτό όμως, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, διότι πράγματι εγώ μόνο είχα Ιεροσύνη και οι άλλοι ήταν απλοί μοναχοί και όπως καταλαβαίνετε στο Άγιο Όρος όλοι, μοναχοί, Ηγούμενοι, Ιερομόναχοι, όλοι φοράνε τα ίδια ρούχα, που σημαίνει ότι δεν ξέρεις ποιός είναι Ιερέας, μοναχός ή Ηγούμενος. 

Και έτσι, βλέπομε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που έχουν δοκιμάσει το μέλι της σαλότητος και μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα σε μικρό χρονικό διάστημα, με μία κουβέντα. 

Τις ευχές τους να έχουμε.  Αμήν.

Ιερά Μονή Παναγίας Λαμπηδονος. Πατήρ Χρυσόστομος.