Ψάχνοντας την παρουσία Του Θεού στο θαύμα. (Αληθινό περιστατικό)

 

Πολλές φορές μέσα στην δίνη των προβλημάτων αποζητούμε λύση από Τον Θεό με ένα θαύμα, μένουμε προσευχόμενοι ώστε να δούμε την λύση που θα μας δώσει μέσα από ένα θαυμαστό γεγονός.

Όμως διαβάζοντας την παρακάτω ιστορία που μας εξαγορεύτηκε ένα φίλος θα βγάλουμε άλλο συμπέρασμα.

Το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι μου ξέσπασε ένας μεγάλος καυγάς, δεν θυμάμαι τον λόγο, ήταν ένας καυγάς από αυτούς που ξεκινούν με μια ασήμαντη αφορμή και έπειτα ο εγωισμός μεγαλώνει το κακό βγάζοντας από το στόμα μας κουβέντες που δεν τις νιώθουμε αλλά μόνο ικανοποιούν το εγώ μας πάνω στον καυγά και διώχνουν την ελπίδα της ειρήνης εκείνη την στιγμή.

Τσακώθηκα με όλους σχεδόν με την γυναίκα μου, με τον γιό μου τον μεγάλο και εκείνη την στιγμή αυτό που μου ήρθε στο μυαλό ήταν απλά να φύγω από το σπίτι, να πάω κάπου να ηρεμήσω, μου το είχε συστήσει ο πνευματικός μου αυτό, αλλά βέβαια πριν αρχίσω να ξεστομίζω κουβέντες, στην αρχή της διαφωνίας να κρύβεσαι, να προσεύχεσαι, να λές την ευχή και αφού ηρεμήσεις τότε θα επανέρχεσαι... Έτσι έστω και αργά έφυγα.

Στο δρόμο οδηγώντας έλεγα την ευχή συνεχώς και ανάμεσα έλεγα στον Θεό ένα θαύμα σου ζητώ να μου κάνεις σε παρακαλώ δως μου το φώς να χειρίζομαι τέτοια θέματα με ηρεμία και σύνεση.....Τα μάτια στον δρόμο και το μυαλό στην προσευχή και στην έκκληση για ένα θαύμα.

Είχα βάλει το εκκλησιαστικό ραδιόφωνο μήπως ακούσω κάτι και μου πάρει τον θυμό καθώς κατευθυνόμουν προς ένα εξωκκλήσι που το είχα ως ησυχαστήριο ειδικά τώρα στην εποχή της καραντίνας....Στον δρόμο καθώς πήγαινα άκουγα μια ομιλία η οποία έλεγε ότι πολλές φορές ο Θεός στα αιτήματα μας ανταποκρίνεται όχι όμως με ένα θαύμα που εμείς ζητούμε αλλά με έναν λόγο που θα ακούσουμε ή με έναν άνθρωπο που θα συναντήσουμε ή ακόμα και από μια διπλανή παρέα μπορεί να ειπωθεί κάτι που θα ξεκλειδώσει το μυαλό μας και θα μας δώσει την λύση.

Έφτασα στο εξωκκλήσι έκατσα προσευχήθηκα ζητώντας την ηρεμία στους στίχους του 50ν ψαλμού του Αγίου Δαυίδ και έπειτα από ώρα ξεκίνησα δειλά τον δρόμο της επιστροφής χωρίς κάποια λύση στο μυαλό μου αλλά ούτε και την δύναμη της συγνώμης απέναντι στην γυναίκα μου και τον γιό μου....Στην ουσία αυτό έψαχνα να βρώ την δύναμη να ζητήσω συγνώμη να πατήσω τον εγωισμό μου.

Ξαφνικά στο ραδιόφωνο άκουσα μια άλλη ομιλία η οποία αναφερόταν στην Αγία Οικογένεια του Αγίου Βασιλείου και το ηγιασμένο τρόπο ζωής τους... Μέσα στα όμορφα λόγια για την οικογένεια αυτή ξαφνικά ο ομιλητής ύψωσε τον τόνο της φωνής του και άρχισε να λέει.

Που θα βρούμε αγαπημένοι αδελφοί μου τέτοια οικογένεια; Χωρίς ίχνος εγωισμού; Χωρίς θέλημα δικό τους αλλά του Θεού; Που θα βρούμε τέτοιους γονείς με υπομονή και θυσιαστική αγάπη; Πού θα βρούμε σήμερα τέτοιους Ανθρώπους που υπακούν στον Πατέρα τους; Που θα βρούμε τέτοιους πατεράδες να κερδίζουν τον σεβασμό και την αγάπη αφού κανείς δεν ζητά συγνώμη αλλά μόνο ορίζει και βάζει "μη" και " όχι" και θέτει διαταγές; Πού θα βρούμε τέτοιους πατεράδες;  Πείτε μου να πάμε να τους βάλουμε μετάνοια και να τους φιλήσουμε τα πόδια που ξέρουν και ζητούν συγνώμη...

Αυτό ήταν το κλικ που ήθελε ο εαυτός μου, άρχισα να κλαίω και συνάμα να γελάω που βρήκα την λύση.....Μια χαρμολύπη.... Από την μία λυπόμουν για τον εαυτό μου και από την άλλη χαιρόμουν για την λύση που μου έδωσε ο Θεός.

Συγκινημένος επέστρεψα στο σπίτι και όλοι γίναμε μια αγκαλιά συγνώμης, δοξάσαμε τον Θεό που μας έδωσε την δύναμη να έλθουμε είς εαυτόν....Η λύση δεν είναι απαραίτητα ένα θαύμα αλλά είναι η οξυδέρκεια του πνεύματος να αφουγκραστεί αυτό που ο Θεός μας οδηγεί να κάνουμε....

 Το συμπέρασμα ανήκει στο δικό σας πνεύμα να το επεξεργαστείτε και να το χειριστείτε όπως εσείς νομίζετε..... Πίσω από τις σπουδαίες πράξεις που φοβόμαστε να κάνουμε κρύβεται ένα θαύμα.... Τόλμησε το....μην περιμένεις τον Θεό μόνο σε ένα θαύμα αλλά ψάξτον παντού και σε κάθε στιγμή είναι εκεί και σε οδηγεί.

     - Ο Ανάξιος -