Ο Κυρ Βασίλης ο Βουτσάς.

Ο Κυρ Βασίλης ο Βουτσάς.

Πάνε είκοσι χρόνια που τον γνώρισα.

Εκείνα τα δύσκολα για μένα χρόνια.

Είχε ασθενήσει η σοβαρά αδελφή μου και πηγαινοερχόμουν καθημερινά στην Καβάλα.

Πολλές εκεί στην διασταύρωση του Πουλίδιου γηροκομείου έβλεπα έναν λεβεντόγερο με δυο νάιλον σακούλες στο χέρι να κάνει οτοστόπ. 

Κάποια φορά σταμάτησα. 

-Που πηγαίνετε ;

-Στους αμμολόφους αλλά με βολεύει αν με αφήσετε στην Ελευθερούπολη. Θα βρεθεί από εκεί κάποιος να με πάρει,

Καταχείμωνο ήταν.

Δεν είχα κάτι ιδιαίτερο να κάνω, ξεκίνησα για αμμολόφους.

-Τι κάνετε τέτοια εποχή στην παραλία;

-Να έχει κάτι αδέσποτα σκυλάκια εκεί στην ερημιά. Συνταξιούχος είμαι , πηγαίνω κάθε πρωί στους χασάπηδες, μου δίνουν κόκκαλα ΄τα βράζω, και πηγαίνω το απόγευμα να τα ταΐσω.

Φτάσαμε.

Ερημιά.

Ξαφνικά , από το πουθενά άρχισαν να μαζεύονται σκυλιά ,να χοροπηδούν επάνω του να κάνουν χαρές.

-Σιγά βρε θα τον τρομάξετε τον άνθρωπο !!!

Αφού τους τάισε μοιράζοντας δίκαια το περιεχόμενο των σακουλιών ξεντύθηκε και με μαγιό βούτηξε στα παγωμένα νερά.

Ο κύριος Βασίλης ήταν συνταξιούχος διοικητικός υπάλληλος του ΙΚΑ Καβάλας.

Ζούσε μόνος σε ένα σπιτάκι στον Βύρωνα.

Τηλεόραση δεν είχε.

Άκουγε μόνον τον ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δεν μπόρεσα ποτά να μετρήσω πόσες φορές επαναλάμβανε ψιθυριστά 

Δόξα τω Θεώ , δόξα τω θεώ...

Συναντιόμασταν αρκετά συχνά στην αρχή.

Αργότερα έμαθα ότι του έδωσαν ένα μονόκλινο δωμάτιο στο Κωνστάντιο γηροκομείο.

Πήγαινα τακτικά να δω την φίλη μου την Έλλη την Σαχλού Και περνούσα από το δωμάτιο του.

Είχε καμπουριάσει εντελώς.

Πονούσε.

Προβλήματα του ουροποιητικού.

Πριν είκοσι χρόνια του είχα αναφέρει κάποια ονόματα της οικογενείας μου.

-Τι κάνει ο τάδε ;; τι κάνει η τάδε;; 

Προσευχόταν καθημερινά για όλους όσους γνώρισε.

ζωντανούς και πεθαμένους.

-Μη σε νοιάζει για μένα ,εδώ είμαι σαν βασιλιάς ..μου έλεγε.

Σήμερα από την σελίδα του φίλου Δημήτριου Γκιουζέλη έμαθα ότι  ο κύριος Βασίλης μας άφησε.

Από εκεί πήρα και την φωτογραφία του.

Είναι οι άγιοι που λέγαμε.

Οι καθημερινοί άνθρωποι που περνούν συνήθως από μπροστά μας και δεν τους δίνουμε σημασία.

Δεν μας γυαλίζουν εξωτερικά.

Μέσα τους λάμπουν.

Καλό Παράδεισο αγαπημένε κύριε Βασίλη. Να μας θυμάσαι κι από κει πάνω.

Το έχουμε ανάγκη.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ