Από το βιβλίο Μαρτυρίες των Νεκρών, της Αθανασίας της Ψυχής και της Μεταθανάτιας ζωήςΖάμενσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς

 Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και της μεταθανάτιας ζωής.

Το καλοκαίρι του 1864, ένας νεαρός άνδρας, περίπου είκοσι πέντε χρονών, ήρθε στο χωριό μας και εγκαταστάθηκε σε ένα τακτοποιημένο μικρό σπίτι. Αυτός ο κύριος δεν έβγαινε στην αρχή, και σε δύο εβδομάδες αργότερα τον είδα στην εκκλησία. Παρά το  νεαρό της ηλικίας του το πρόσωπό του ήταν γεμάτο, ρυτίδες. 

Άρχισε να επισκέπτεται την εκκλησία μας συχνά, και όχι μόνο τις διακοπές, αλλά και τις καθημερινές, μπορεί κανείς να τον δει να προσεύχεται κάπου στη γωνία, με το αχνό τρεμόπαιγμα ενός κεριού. 

Πάντα ερχόταν νωρίς, έφευγε αργότερα από όλους τους άλλους, και κάθε φορά  φιλούσε το σταυρό με ιδιαίτερο σεβασμό. Αυτά είπε αυτός ο νεαρός για τον εαυτό του:

- Ο πατέρας μου ήταν ιδιοκτήτης ενός μαγαζιού στην επαρχία Ya-skaya σε ένα χωριό αρκετά καλό.  Η ζωή κυλούσε ήσυχα και ομαλά και ήμουν υποδειγματικό παιδί. Αλλά τώρα έγινα δώδεκα ετών και μπήκα σε ένα  νέο σχολείο.. Ήταν δύσκολο για μένα να συνηθίσω τη νέα ζωή στο ίδρυμα, δεν άκουγα πλέον τη θερμή, πραγματικά θρησκευτική οδηγία που μου δόθηκε στο σπίτι σε κάθε βήμα. Στην αρχή ήμουν θρησκευομενος και προσευχόμουν συχνά, αλλά αυτή η προσευχή ήταν συχνά ο λόγος να με γελοιοπουν οι  σύντροφοι μου. Όλοι οι μαθητές αυτού του ιδρύματος, χωρίς την επίβλεψη των γονιών τους, ήταν τρομερά βλασφημιστές, και η σαρκαστική τους χλευή πέρασε στο κεφάλι μου για τη θρησκευτικότητα μου. Δεν είχα υποστήριξη και η επιθυμία μου για προσευχή εξασθενούσε κάθε μέρα, πρώτα γιατί ντρεπόμουν τους συντρόφους μου και μετά η παράλειψη της προσευχής έγινε συνήθεια για μένα. Έχω κολλήσει στους συντρόφους μου, και η προσευχή δεν πέρασε ποτέ ξανά στο μυαλό μου. Οι συζητήσεις ήταν οι πιο βρώμικες, πιο αηδιαστικές. Ο χλευασμός των Αγίων Γραφών, των θείων λειτουργιών, του ζήλου και της θρησκευτικότητας ορισμένων ιερέων και των κοινών ανθρώπων - αυτό ήταν το διαρκές αντικείμενο των συνομιλιών μας. 

Αρχικά με άρεσε όλα αυτά τότε ο χρόνος και η κοινωνία μου έβγαλαν αυτή την τελευταία εκδήλωση του καλού, στο υπόλοιπο της εκπαίδευσης στο σπίτι. Όμως, ανεξάρτητα από το πόσο επηρεάσμενός  ήμουν σε αυτό το περιβάλλον, υπήρχε μέσα μου η συνείδηση ​​ότι αμαρτάνω ενώπιον του Θεού και εν τω μεταξύ συνέχισα να κάνω το ίδιο με τους συντρόφους, με το πέρασμα του χρόνου. 

Πέρασα στην τελευταία τάξη και στη συνέχεια έγινε η πτώση μου, και η πρώην γελοιοποίηση των ιερών τελετών και της θρησκευτικότητας των ανθρώπων μετατράπηκε σε πλήρη γελοιοποίηση ολόκληρης της θείας θρησκείας. Έχω γίνει ένθερμος υλιστής. Η ύπαρξη του Θεού, η αθανασία της ψυχής, η μελλοντική μετά θάνατον ζωή - όλα αυτά τα θεωρούσα προϊόν φαντασίας και το κακό κοροϊδεύα τα πάντα. Ο σταυρός, αυτό πού είναι το όργανο της σωτηρίας μας,  το κοίταζα με περιφρόνηση ... Όταν στεκομουν στην εκκλησία με εντολή των αρχών,  κοροϊδεύα και γελούσα με την Θεία Λειτουργία. 

Όταν ήρθαν οι νηστίσιμες μέρες, προσπάθησα σκόπιμα να φάω το γρήγορο φαγητό για να δείξω την πλήρη περιφρόνηση μου για τα εκκλησιαστικά διατάγματα. Οι ιερές εικόνες , οι ζωές των αγίων ήταν τα κύρια θέματα πού κοροϊδεύα. Πάντα πριν λάβω τα Ιερά Μυστήρια, προσπαθούσα να φάω τουλάχιστον κάτι και μετά πήγαινα  σε Θεία κοινωνία. Με λίγα λόγια, αυτή τη στιγμή ήμουν κάποιο είδος τέρατος, όχι άντρας. Ανέβασα τον εαυτό μου και τα κοιτούσα όλα  με περιφρόνηση ... 

Αλλά τότε ήρθε η ώρα για την έξοδο μου από το κατεστημένο, και έπειτα έτρεξα με όλη μου τη δύναμη στην άβυσσο της καταστροφής, και πολλές, φορές μετέφερα  μαζί μου αγνές, αθώες ψυχές! ..

Σε ένα χρόνο οι καλοί μου γονείς πέθαναν από χολέρα, και η θερμή προσευχή τους προς το  θρόνο του Θεού πρέπει να είχε οδηγήσει στη διόρθωση του χαμένου γιου τους. Μόλις έλαβα τα νέα του θανάτου τους, πήγα στο χωριό στον τάφο τους. Είναι παράξενο: δεν έχει σημασία πόσο χυδαίος ήμουν, όσο κι αν γέλασα με όλα τα ιερά συναισθήματα ενός ατόμου, παρόλα αυτά, η προσκόλληση στους γονείς μου παρέμεινε και το κρύο, κακοσχεδιασμένο μυαλό μου  έδωσε φωνή στήν καρδιάς μου - την επιθυμία επισκεφθώ τον τάφο - και δεν το γελοιοποιήουσα. 

Το αποδίδω στην ειδική δράση της Πρόνοιας του Θεού, γιατί αυτό το ταξίδι στην πατρίδα μου ήταν η αρχή της διόρθωσής μου. Φτάνοντας στο χωριό μου, ρώτησα τον φύλακα της εκκλησίας που ήταν ο τάφος τόν γωνιών μου και χωρίς να σκέφτομαι να περάσω από την  εκκλησία, πήγα στο υποδεικνυόμενο μέρος ...

Τώρα ο τάφος είναι περίπου δέκα βήματα μακριά μου, τώρα μπορώ να δω ένα φρέσκο ​​ανάχωμα, αλλά ... ξαφνικά σκοτεινιασαν τα μάτια μου, η ανάσα μου κόπηκε, το κεφάλι μου περιστράφηκε και έπεσα στο έδαφος χωρίς ανάμνηση. Δεν ξέρω τι μου συνέβη εδώ, μόνο που ξανά ξύπνησα σε ένα διαμέρισμα που νοικιάστηκε από τον υπηρέτη μου από έναν αγρότη. Από τις ιστορίες του έμαθα ότι όλοι γύρω μου πίστευαν ότι είχα αρρώστια, γιατί ήμουν χωρίς μνήμη, με ένα πορφυρό πρόσωπο και αφρό στο στόμα.

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα, εντούτοις, εντελώς υγιής και, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά μπερδεύτηκα, δεν μπορούσα να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί είχα μια τέτοια αντίδραση. Και πάλι τις ίδιες ώρες της ημέρας πήγα στον τάφο: αλλά τι έκπληξή  όταν και  αυτή τη φορά μου συνέβη το ίδιο πράγμα όπως χθες.

 Σκέφτηκα ότι είχα μια επιληπτική ασθένεια που επέστρεφε περιοδικά σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, την τρίτη ημέρα έμεινα στο σπίτι, και δεν υπήρχε κρίση. Αλλά όταν πήγα την τέταρτη μέρα και μόλις άρχισα να πλησιάζω τον τάφο, η προηγούμενη κατάσχεση επαναλήφθηκε ξανά. Σηκώνοντας από το κρεβάτι το επόμενο πρωί, συνάντησα τον υπηρέτη μου κάπως φοβισμένος, σε εμένα. Μετά από αυτό κατάλαβα αμέσως ότι υπήρχε κάτι άσχημο σε αυτο και ταιριάζει  ότι πρέπει να είμαι πολύ αμαρτωλός, ότιο Κύριος δεν  με άφηνε να πάω στον τάφο των γονιών μου. Ημουν αξιολύπητο άτομο και δεν ήθελα να αναγνωρίσω το δάχτυλο του Θεού σε όλα αυτά. Ωστόσο,  μπερδεύτηκα από αυτές τις περίεργες κρίσεις και πήγα στον πλησιέστερο σταθμό για γιατρό. Ο γιατρός υποσχέθηκε να φτάσει την επόμενη μέρα και περιμένοντας τον αποκοιμήθηκα περίπου στις δώδεκα το πρωί. Το πρωί ξύπνησα νωρίς, και - Θεέ μου! - είναι τρομερό το θυμάμαι: Δεν μπορούσα να κινηθώ, η γλώσσα μου δεν υπακούει. Είχα ξαπλώσει χαλαρά, το σώμα μου ήταν όλα φωτιά, τα χείλη μου ήταν ξηρά, ένιωθα μια φοβερή δίψα και τελικά έχασα την την υγεία μου.

Ο γιατρός ήρθε, με εξέτασε και μου έδωσε το φάρμακο. Η θεραπεία ξεκίνησε ... Αρχικά ο γιατρός μου συνταγογράφησε φάρμακα χωρίς δυσκολία, αλλά στη συνέχεια, για πολύ καιρό, μερικές φορές κάθοταν δίπλα μου, δαγκώνοντας τα χείλη του και μια φορά, μετά από έξι εβδομάδες θεραπείας, μου έγραψε σε χαρτί: «Όταν ασχολούμαι με έναν άντρα, μιλάω πάντα ανοιχτά για την ασθένειά του, ανεξάρτητα από το πόσο επικίνδυνο είναι. Η ασθένειά σας είναι ανεξήγητη, παρά τις προσπάθειές μου να την καταλάβω. Επομένως, χωρίς να περιμένω επιτυχία από την εργασία μου, σε αφήνω να περιμένεις να γιατρευτεί από μόνη της. " Ποια ήταν η φρίκη μου όταν έμεινα χωρίς ανθρώπινη βοήθεια, για την οποία ήλπιζα μόνο!  Ελπίδα για μεγαλύτερη βοήθεια,  από τόν Θεό απορρίφθηκε από το κακό μου μυαλό. Κάθε μέρα η ασθένειά μου εντατικοποιηθηκε και γινόταν πιο περίπλοκη: τα σπυράκια εμφανίστηκαν στο σώμα μου, τα οποία μετατράπηκαν σε πυώδεις πληγές, μια μυρωδιά απαίσια και δεν ήξερα τι να κάνω.

Αλλά μια μέρα, καθώς άρχισα να κοιμάμαι, νιώθω ξαφνικά το χέρι κάποιου άλλου στο χέρι μου. Τρομαξα άνοιξα τα μάτια μου και - Θεέ μου! - μπροστά μου ήταν η μητέρα μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ήταν.... "Γιατί, πέθανε", σκέφτηκα, "πώς είναι εδώ μπροστά μου;" Εν τω μεταξύ, η καρδιά μου χτυπούσε μέσα μου πολύ δυνατά. Η μητέρα μου ήταν ολόλευκη και μόνο σε ένα μέρος ήταν ορατή μια μαύρη κηλίδα. Το πρόσωπό της ήταν θλιβερό, και ήταν όλα σε ένα είδος λυκόφωτος. «Είμαι η μητέρα σου», ξεκίνησε. - Οι ανομίες σου και η ασεβή ζωή σου, γεμάτη απιστία και αμαρτία, έφτασαν στον Κύριο και ήθελε να σε καταστρέψει, για να σε σκουπισει από το πρόσωπο της γης. 

Δεν κατέστρεψες μόνο τον εαυτό σου , αλλά και μου εβαψες και αυτό τόν μαύρο λεκέ  στην ψυχή μου πού είναι οι σοβαρές αμαρτίες σου. Ο Κύριος, λέω, ήθελε να σε χτυπήσει, αλλά ο πατέρας σου και εγώ προσευχηθήκαμε μπροστά στον θρόνο του Υψηλότερου για σένα, και ζητήσαμε να σε ελεηση για να δεις την σοβαρότητα της κατάστασης σου.. Ήξερε ότι  τάφος μας είναι αγαπητός σε εσένα και, ως εκ τούτου, δεν σου επέτρεψε να το επισκεφτείς, αφού σε χτύπησε με μια υπερφυσική ασθένεια, έτσι ώστε να αναγνωρίσεις μια υψηλότερη δύναμη πάνω σου την οποία απορρίψες όταν, έκανες στροφή. Τότε ο Κύριος με έστειλε - αυτό είναι το τελευταίο μέσο για τη διόρθωσή σου. Δεν αναγνωρίζεις τον Θεό, τη μελλοντική ζωή, την αθανασία της ψυχής - εδώ είναι η απόδειξη της μετά θάνατον ζωής σου: Πέθανα, αλλά εμφανίστηκα και σου μίλησα. 

Πίστεψε στον Θεό που αρνείσαι. Θυμηθείτε τη μητέρα σας, που δεν μετανιώνει για τη ζωή της  πού προσπάθησε να σε  κάνει αληθινό Χριστιανό! " ... έτσι ώστε να αναγνωρίζεις μια υψηλότερη δύναμη πάνω σου, την οποία απορρίψες.
Με αυτά τα λόγια το πρόσωπό της σκοτεινισε περισσότερο, οι λυγμοί της αντηχούσαν στο δωμάτιο και κούνησαν ολόκληρη την ψυχή μου ... «Για άλλη μια φορά σε μαζεύω», συνέχισε η μητέρα, «στρέψου στον Θεό. Δεν πιστεύεις και, ίσως, σκέφτεστε να  εξηγήσεις την εμφάνισή μου από την αναταραχή της φαντασίας σου, αλλά  να ξέρεις ότι οι εξηγήσεις μου είναι αληθινές και τώρα στέκομαι μπροστά σου  σαν πνευματικό  ον που είμαι: 

Και ως απόδειξη αυτού, εδώ είναι ο σταυρός που απορρίψες - αποδεχτείτε τον, διαφορετικά θα πεθάνεις Πίστεψε, και η ασθένειά σας θα θεραπευτεί θαυματουργικά. Καταστροφή και αιώνια κόλαση για σένα, αν με απορρίψεις! »: Αυτό είπε η μητέρα και έκρυψε τον εαυτό της. Ήρθα στις αισθήσεις μου και είδα ένα μικρό σταυρό στο χέρι μου.

Όλα αυτά συγκλόνισαν την ψυχή μου στα βαθύτερα βάθη η συνείδηση ​​αυξήθηκε με όλη της τη δύναμη, οι πρόσφατες πεποιθήσεις κατέρρευσαν, και σε ένα λεπτό, φαίνεται, αναγεννήθηκα εντελώς, ένα γλυκό, ακατανόητο συναίσθημα εμφανίστηκε στο στήθος μου ... Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο υπηρέτης μου, κρατώντας ένα εικονίδιο με την εικόνα του Σταυρού που δίνει ζωή. Την  πρότασή του, την σεβόμουν ... Δεν μπορώ να θυμηθώ αυτήν την υπέροχη στιγμή χωρίς ενθουσιασμό: 

Αισθάνθηκα αμέσως υγιής: τα μέλη άρχισαν να υπακούουν, η γλώσσα άρχισε να μιλά άπταιστα, μόνο κηλίδες παρέμειναν στη θέση των σπυριων ... Σηκώθηκα και το πρώτο μου πράγμα ήταν να προσευχηθώ μπροστά  στην εικόνα που έφερε ο υπηρέτης. Μετά από αυτό πήγα στην εκκλησία και προσευχήθηκα εκεί, και πόσο ειλικρίνεια υπήρχε σε αυτήν την αφύσικη προσευχή! Αμέσως πήγα στον αγαπημένο τάφο, τη φίλησα και φώναξα, σε ευχαριστώ μάνα μου γλυκιά!!!

Από το βιβλίο Μαρτυρίες των Νεκρών, της Αθανασίας της Ψυχής και της Μεταθανάτιας ζωής
Ζάμενσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς