Χρόνος : Νύχτα Ανάστασης του 2007.

Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου, καθηγήτρια Λογοτεχνίας 

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ  ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

Χρόνος : Νύχτα Ανάστασης του 2007. Tόπος : το ταπεινό εξωκκλήσι στην ακριβή της γη, τη δική της επίγεια πατρίδα, τόπος χιλιοκελαηδισμένος από αηδόνια που έδιναν κάθε χρόνο το πιστό ραντεβού τους κάτω από το μπαλκόνι της που έβλεπε σε θάλασσα ελαφρώς μακρινή, αλλά τόσο δικιά της. Ώρα : η μετά της Αναστάσεως. Η ώρα που μόλις έχεις συναντηθεί με τον ΧΡΙΣΤΟ σε Σώμα και Αίμα. 

Γύρω από το ξωκλήσι φύση βαθιά, ατελεύτητη, ενωμένη με το Μέγα Μυστήριο σε συμπαντική δοξολογία. Και μια ερημιά περίεργη, τόσο γλυκιά, τόσο άφοβη... Ήταν από τους τελευταίους που κοινώνησε- δεν ήταν δα και πολλοί. Οι άλλοι με κάποια συντροφιά, οικογένεια- εκείνη όμως είχε μείνει μόνη μετά τον Ύμνο: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Οι πολύχρωμες λαμπάδες, οι ευχές με τα σταυρωτά φιλιά, τα φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα, έδωσαν τη θέση τους  σε μια κατανυκτική ακολουθία. Λιγόστεψε κι ο κόσμος. Η κοσμικότητα των χριστιανικών εορτών φοριέται πολύ. Μόνο οι φωνές του ιερέα και του ψάλτη ακούγονταν μαζί με τα νυχτοπούλια. Λίγο μετά τις 2:30, κατέβαινε τη μικρή πλαγιά ώσπου να φτάσει στο αυτοκίνητο. Οι δρόμοι με τους άλλους χωρίστηκαν. 

Μόνη;;; Μόνη! Μόνη. Μόνη… Κοντοστάθηκε, να μυρίσει φύση Ανάστασης. Ερημιά κι ηρεμία. Κι από επάνω ο ΘΕΟΣ να κρατάει τα γκέμια του κόσμου! Η Θεία Κοινωνία κυλούσε μέσα της. Κονταροχτυπιόταν με το «μόνη». Προσπαθούσε να περάσει σε αποσαφήνιση, σε αποδόμηση. Μια αστραπή ενός δυστοπικού μέλλοντος διαπέρασε το νου- όμως…όμως δεν πρόλαβε να αγγίξει την καρδιά. Σαν το βόλι εχθρού που το αποκρούει ιερό εικόνισμα. Κι αμέσως η φωταυγής σκέψη: Θεία Κοινωνία και μόνος δε γίνεται. ΧΡΙΣΤΟΣ και μόνος δε νοείται. Πίστη, πού είναι η πίστη; Μία τέτοια νύχτα! Η δεύτερη Άγια Νύχτα μετά τη γέννησή Του! Κύριε! Πρόσθες ημίν Πίστην! Κι ευθύς ο φόβος, μισοσυλλαβισμένος στο νου, χάνεται κι γίνεται ενίσχυση συνοδοιπορίας, πανοπλία άτρωτη κι ελαφριά στη φορεσιά της. Τι συνάντηση ήταν εκείνη! Με τα κόκκινα από την Θεία Κοινωνία χείλη, σταυροκοπήθηκε... « Δόξα Σοι Κύριε, Δόξα Σοι », πρόφερε, κι έψαλλε το Χριστός Ανέστη. Με παρέα..

…. True story… όπως θα λέγαμε….

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !