"Διψάω... Δωσ' μου να πιω".

"Διψάω... Δωσ' μου να πιω".

Τρία πρόσωπα μετά την Ανάσταση προβάλλει η Εκκλησία, που απευθύνονται σε τρεις κατηγορίες ανθρώπων ή τρεις καταστάσεις της ψυχής, που βιώνουμε κατά καιρούς όλοι μας: τον παράλυτο, τη Σαμαρειτιδα, τον τυφλό (παράλυτη θέληση, φιληδονία, τύφλωση του νου).

Την προηγούμενη Κυριακή ο Χριστός κάνει το θαύμα Του σε έναν παράλυτο και έμμεσα απευθύνεται με την Ανάστασή Του σε όλους εμάς. Αναστήθηκε για να μας αναστήσει από την παραλυσία που μας βασανίζει, την αδυναμία μας να νιώθουμε τον αόρατο Θεό  και να αποκτούμε μέσα μας το αόρατο και πανταχού παρόν Πνεύμα Του.

Αιχμάλωτοι των αισθήσεων αδυνατούμε να σηκώσουμε το κεφάλι στον ουρανό, να δούμε την αόρατη σοφία μέσα στα πράγματα, να λειτουργήσουμε λογικά, να ερμηνεύσουμε σωστά τα θαύματα που ζούμε κάθε μέρα. Επιπλέον: η ζωή μάς χαρίζεται κάθε στιγμή κι εμείς δε νιώθουμε ίχνος ευγνωμοσύνης! Είμαστε παράλυτοι λογικά και ηθικά!

Αλλά ο Χριστός είναι πια εδώ. Είναι άνθρωπος για μας! Είναι μαζί μας! Αναστήθηκε! Μας παίρνει από το χέρι και μας λέει όλος χαρά κι αγάπη: "Πάμε!" 

Σήμερα, Κυριακή της Σαμαρείτιδας, απευθύνεται στη φιλήδονη φύση μας. Η Σαμαρειτιδα είναι μια πόρνη! Η δίψα του Θεού  δε σταματάει πουθενά! Μας θέλει όλους! Ο Δημιουργός αναζητάει το πλάσμα του, γίνεται ίδιος μ' αυτό και ιδρωμένος ένα μεσημέρι το βρίσκει... 

Μεσημέρι, στέκεται δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ. Ο ήλιος καίει. Μια γυναίκα πλησιάζει. Είναι αιρετική (Σαμαρείτιδα) και πόρνη! Το ξέρει! Της ζητάει νερό. Κάνει πως διψάει...

Είναι οι δυο τους. Ο ήλιος καίει, καίει και ο πόθος του Θεού για το πλάσμα Του. Ο αιώνιος Θεός ανοίγει διάλογο με μια πόρνη κι ο Χρυσόστομος αναφωνεί γεμάτος δάκρυα: "Αγάπησε πόρνη!"

- Διψάω. Δωσ' μου να πιω, της λέει...

Ο Θεός παίρνει τη θέση του εραστή. Ο Θεός πάντα ήταν εραστής. Ο άνθρωπος πλάστηκε για τον δικό Του έρωτα, αλλά ποτέ δεν το πίστεψε...

Ήταν πόρνη η Σαμαρείτιδα, αλλά Αυτός βλέπει τη δίψα της. Τα μάτια Του βλέπουν τα πάντα μέσα της. Είναι πορνη και αιρετική! Αλλά Αυτός δε σταματάει πουθενά. Σπάει τα όρια! 

- Δωσ' μου να πιω!

Εκείνη εκπλήσσεται. Βλέπει έναν Ιουδαίο που καταδέχεται να της μιλήσει και απορεί... Κι ο συγκλονιστικός διάλογος αρχίζει:

- Οι Ιουδαίοι δεν έχουν επαφές με Σαμαρείτες.  Πώς και μιλάς μαζί μου;

- Αν ήξερες ποιος είναι αυτός που σου μιλάει, θα του έδινες να πιει κι αυτός θα σου έδινε νερό για να μη διψάσεις ποτέ.

(Ο λόγος Του; Το κύρος Του; Τα μάτια Του; Η φωνή Του; Το πρόσωπο Του; Ποιο άραγε απ' όλα αυτά (ή όλα μαζί) τη συγκλόνισαν για να Του πει:) 

- Κύριε δωσ' μου από αυτό το νερό, για να μη διψασω ποτέ! 

Τότε Εκείνος ξεχνάει τη δίψα Του και της δίνει λίγο από το αθάνατο νερό Του: αρχίζει να της φανερώνει τη θεότητα Του! Ξεδιπλώνει το διορατικό Του χάρισμα!

- Πήγαινε, φώναξε μου τον άντρα σου...

(Εκείνη Τον κοιτάζει καλά καλά και Του απαντάει:) 

- Δεν έχω άντρα.

- Σωστά τα λες. Δεν έχεις άντρα. Πέντε άντρες είχες μέχρι τώρα κι αυτός που έχεις τώρα δεν είναι δικός σου! 

(Σοκ! Της φανερώνει κρυφές αμαρτίες που μόνο αυτή ήξερε! Την προσβάλλει. Την ελέγχει. Αλλά εκείνη είναι διψασμένη για Θεό. Δεν προσβάλλεται. Αντίθετα: εκπλήσσεται! Βλέπει κάτι μεγάλο μέσα Του. Δε ντρέπεται. Δε φοβάται. Συνεχίζει να του μιλάει. Δε φεύγει.)

- Κύριε, βλέπω ότι είσαι προφήτης. Πες μου, εσείς λέτε ότι ο Θεός πρέπει να λατρεύεται μόνο στην Ιερουσαλήμ, ενώ εμείς στο δικό μας βουνό. Ποιο είναι το σωστό;

(Να, η δίψα! Αποκαλύφθηκε! Δεν πήρε το χάρισμα του Χριστού, να το εκμεταλλευτεί για τον εαυτό της. Δε Του ζήτησε να της πει το... μέλλον της. Το Θεό διψούσε!) 

- Πίστεψε με, γυναίκα, ότι έρχεται ώρα (ήδη ήρθε) που δε θα προσκυνείτε τον Πατέρα σε κανένα βουνό, αλλά παντού στη γη! Ο Θεός είναι Πνεύμα και με Πνεύμα και Αλήθεια θα πρέπει να προσκυνείται...

(Μεγάλος ο λόγος! Εκπληκτικός και μυστηριώδης! Βαθιά λογικός και θεολογικός. "Πνεύμα ο Θεός;" Τι σημαίνει αυτό; "Με Πνεύμα"; Τι είναι πάλι αυτό;) 

- Ξέρω ότι όλα αυτά τα Μυστήρια θα μας τα εξηγήσει κάποτε ο Μεσσίας που περιμένουμε, του λέει...

(Κι Εκείνος τότε αποκαλύπτει για πρώτη φορά στον κόσμο, για πρώτη φορά μπροστά σε μια γυναίκα, για πρώτη φορά σε μια πόρνη, για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα και για όλη την αιωνιότητα την ιδιότητα Του!) 

- Εγώ είμαι Αυτός, που σου μιλάει!

(Η γη ανοίγει κάτω από τα πόδια της. Τα αφτιά της ακούνε καλά; Τα μάτια της διαστέλλονται. Έχει μπροστά της το Μεσσία! Η Σαμαρείτιδα τρέχει να γίνει η πρώτη γυναίκα ιεραπόστολος στο χωριό της!)

 - Ελάτε να ακούσετε κάποιον που μου είπε όλα όσα έχω κάνει κρυφά!

(Ομολογεί την αμαρτία της, αλλά πια δεν την νοιάζει! Βρήκε το Θεό της! Όλο το χωριό τρέχει να Τον συναντήσει!) 

Οι Μαθητές Του στο μεταξύ τον βρίσκουν από μακριά να μιλάει με μια γυναίκα και εκπλήσσονται. 

 - Πως γίνεται ο Διδάσκαλος να μιλάει με γυναίκα, μέρα μεσημέρι;

Ο Χριστός σπάει κάθε όριο, ταμπού, απαγόρευση, ώρα, στιγμή και δημιουργεί ενθουσιασμό! Μεταμορφώνει τη ζωή μας! Φέρνει χαρά στον πόνο μας! Όπως έσπασε τις σφραγίδες του Τάφου Του, που είχαν βάλει οι Ρωμαίοι, όπως έσπασε τα όρια της λογικής, που έβαλε ο Θωμάς, ο οποίος δεν πίστεψε στην Ανάστασή Του, έτσι και τώρα σπάει κάθε εμπόδιο αμαρτίας, της δικής μας αμαρτίας, της δικής μας πορνείας, της δικής μας χρήσης και κατάχρησης του κόσμου και δημιουργεί Πίστη, Χαρά, Ζωή. Σήμερα ο Χριστός γίνεται ο Μεσσίας μας! Μπαίνει μέσα στην αμαρτία μας και δημιουργεί Παράδεισο! Ο Χριστός σπάει το χρόνο μας και τον κάνει αιωνιότητα!

Αρκεί να... ανοίξουμε διάλογο μαζί Του!

Χριστός Ανέστη!