Ο ΆΣΤΕΓΟΣ Ο ΠΙΛΟΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΆΓΙΟ ΦΩΣ.

 

Χριστός Ανέστη!

Για πολλά χρόνια πετούσα για Ιεροσόλυμα για την κάθοδο του αγίου Φωτός, και  κάθε φορά επέστρεφα με ανάμεικτα συναισθήματα - και χαρά, και, ταυτόχρονα, απογοητεύσεις.

Η χαρά είναι επειδή η αποστολή του Πάσχα για την παράδοση του Αγίου Φωτός είναι μια σημαντική και επίσημη εκδήλωση. Και το να είσαι στην Αγία Γη, αν και τόσο σύντομη, μονοήμερη, είναι και αφορμή για να χαρείς.

Αλλά η απογοήτευση ήρθε όταν έμπαινα στη φάση των γεγονότων στην Ιερουσαλήμ. Ήταν τότε που όλος ο Ορθόδοξος κόσμος προετοιμάζονταν να συναντήσει τον Άναστάντα Χριστό και οι άνθρωποι, περίμεναν την κάθοδο του Αγίου Φωτός από τον Θεό, ξεχνώντας μερικές φορές περί τίνος πρόκειται.

Θυμάμαι πάντα  τους αδελφούς  που με χρώματα κατάφεραν να αφηγούνται τα φαινόμενα που συνοδεύουν την κάθοδο του Αγίου Φωτός. Περί αστραπής, και το γεγονός ότι η φθίνουσα φωτιά δεν καίει, πώς ανάβουν οι ίδιες οι λαμπάδες στον ναό, και πολλά άλλα θαύματα που ψάχνουμε και περιμένουμε...

Έχω δει και έχω δει και βιώσει πολλά ταξίδια την κάθοδο του Αγίου Φωτός όλα αυτά τα χρόνια (δεκατρία χρόνια). Αλλά κάθε φορά, περπατώντας στους δρόμους της Παλαιάς Πόλης, υπάρχουν ατελείωτοι έμποροι αγιότητας, πάγκους γεμάτο με σταυρούς και αγιογραφίες, και στον ίδιο τον ναό - πέρα από τους θορύβους περαστικούς οι σκληροί Έλληνες-μοναχοί που φυλάνε το τάφο του Κυρίου – Έπιανα τον εαυτό μου  να σκέπτεται  κάθε φορά - ότι κάτι πάει στραβά εδώ.

Κατά κάποιο τρόπο όλα είναι βιαστικά ότι υπάρχει συνεχές εμπόριο και... ΑΠΟΡΡΙΨΗ για τους γείτονές σου, με τους οποίους προσεύχεστε σε έναν ναό, έναν Θεό.

Κάθε φορά που οι Ουκρανοί κοιτούν τους  Ρώσους, Γεωργιανούς – οι  Αρμένιοι -  τους Έλληνες, μερικές φορές νιώθεις την αντιπάθεια . Από χρόνο σε χρόνο, επιστρέφοντας σπίτι, σκεφτόμουν :

- Είμαι χαμένος άνθρωπος, αφού δεν μπορώ να νιώσω χάρη στον Άγιο Τόπο.

Αλλά μια μέρα όλα άλλαξαν, μια και καλή. Συνειδητοποίησα ότι έψαχνα για τη χάρη και το θαύμα δεν υπήρχε. Τελικά ήταν πολύ πιο κοντά απ ' ότι νόμιζα!

Για άλλη μια φορά, επιστρέφοντας μετά την κατάβαση του Αγίου Φωτός από την Ιερουσαλήμ στη Μόσχα, πήγα να μιλήσω στον κοντινότερο περίπτερο το πρωί.

Παρά την κούραση που συσσωρεύτηκε από το ταξίδι, η διάθεση ήταν γιορτινή. Άλλωστε το πολυαναμενόμενο Πάσχα ήρθε! Και γενικά, σύντομα θα είμαι σπίτι με το Άγιο Φως, που περιμένουν χιλιάδες κάτοικοι της Krasnoyarsk...

Πλησιάζοντας στο περίπτερο, φώναξα δυνατά και επίσημα:

- Χριστός Ανέστη!

Και, χωρίς να περιμένω απάντηση, ζήτησα να μαγειρευτεί κάτι  νόστιμο. Πριν προλάβω να συμφωνήσω, άκουσα μια έντονη  φωνή σαν μια βραχνή φωνή:

- Φίλε! Αγοράστε-πιείτε-φάτε-κάτι!

Γύρισα. Υπήρχε ένας άστεγος εκεί κοντά, χτυπημένος, είχε μια γερή μελανιά, αλλά προφανώς ήταν  ακόμα νηφάλιος. Χωρίς να σκεφτώ για πολύ ώρα  ζήτησα από την πωλήτρια  να του μαγειρέψει κάτι νόστιμο. Αλλά... δεν ήταν εκεί!

Η γυναίκα ξέσπασε σε τέτοια με οργή που σχεδόν φοβήθηκα . Είπε  ότι περπατά εδώ  και αρκετούς μήνες και παρεμβαίνει στη δουλειά της, κολλάει στους ανθρώπους, και γενικά, θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχαν καθόλου τέτοιοι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο.

 

Αφού άκουσα τον ′′ δίκαιο θυμό ′′ της, προσπάθησα και πάλι να παραγγείλω για αυτόν τον άνθρωπο. Ξαφνικά τον λυπήθηκα πολύ, γιατί σήμερα είναι Πάσχα, ας βοηθήσουμε τουλάχιστον ο ένας τον άλλον στη Μεγάλη Γιορτή.

Έχοντας ηρεμήσει λίγο, η γυναίκα άρχισε να μαγειρεύει γι ' αυτόν, και σύντομα δύο ζεστά και νόστιμα γεύματα πατάτας ήταν έτοιμα. Πήρα το πακέτο μου, παρέδωσα το δεύτερο στον άστεγο, και ήθελα να φύγω, όταν ξαφνικά βρήκα στην τσέπη μου έναν ξύλινο σταυρό καθαγιασμένο στον Τάφο του Κυρίου. Δεν ξέρω γιατί, αμέσως ήθελα να δώσω ένα σταυρό σε αυτόν τον άνθρωπο. Πριν από αυτό, έδινα  ο Σταυρό αυτό μόνο σε ′′ αξιόπιστους ′′ ανθρώπους, γιατί άλλοι μπορούν να το πετάξουν. Πάντα έτσι ήταν, αλλά όχι αυτή τη φορά.

- Ορίστε αδερφέ! - Και του έδωσα ένα σταυρό. - Ορίστε, είναι δικό σου!

Τότε μίλησα για το γεγονός ότι επέστρεψα από την Ιερουσαλήμ  τη νύχτα, και ότι αυτός ο Σταυρός είναι από εκεί, από τον Τάφο του Κυρίου. Και φαίνεται ότι ο Σταυρός ήταν μόνο για εκείνον στην τσέπη μου.

Το επόμενο συνέβη αυτό που δεν περίμενα ούτε εγώ ούτε η πωλήτρια, ούτε κανείς, αλλά ίσως ο ίδιος ο Θεός!

Ο άστεγος, παρά το γεγονός ότι προφανώς πεινούσε, πέταξε το φαγητό, έσφιξε σφιχτά αυτόν τον Σταυρό στο χέρι, έπεσε στα γόνατα και λύγισε η  φωνή του, επαναλαμβάνοντας μόνο ένα πράγμα:

- Σε ευχαριστώ, Κύριε! Λυπάμαι τόσο πολύ για όλα! - Δόξα σε εσένα, Κύριε! Συγχώρεσε με, τον μπάσταρδο, για τα πάντα!

Αυτό ήταν τόσο αληθινό που σχεδόν έπεσε από το χέρι μου η  τσάντα φαγητού. Και η πωλήτρια, αυτό ήταν όλο, έτρεξε έξω από το περίπτερο της, έκλαψε, έπεσε στα γόνατα δίπλα στον άστεγο, τον αγκάλιασε και άρχισε να ζητά συγχώρεση, λέγοντας  του ότι  δεν πρόσεξε ότι υπήρχε  μια ζωντανή ψυχή σε αυτόν , και ότι ήταν έτσι... και αποδεικνύεται ότι πρόκειται για ένα ζωντανό και πραγματικό ΑΝΘΡΩΠΟ!!!

Τα πόδια μου κόπηκαν από μόνα τους. Απλά και φυσικά έπεσα δίπλα τους και δάκρυσα. Και μετά είχα αισθήματα χαράς και ευτυχίας. Οι τρεις μας στα γόνατα, αγκαλιασμένοι, κλαίγοντας και λυπόμαστε ο ένας τον άλλον. Αυτή τη στιγμή έγινε το πραγματικό ΘΑΥΜΑ! Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ξαφνικά ξύπνησε μέσα μας, αυτός που μίλησε ο Χριστός. Η αγάπη που χρειαζόμαστε τόσο πολύ σήμερα. Και για να ξυπνήσουμε στέλνει ένα το  πιο συνηθισμένο άστεγο σε εμάς.

Και όποιοι μαγευτικοί ναοί και ιερά μέρη βρισκόμαστε σήμερα, όποιες πνευματικές στάσεις και στάσεις κρατάμε στην κοινωνία, όπου κι αν αναζητούμε χάρη, δεν θα την βρούμε ποτέ εκτός αν έχουμε ΑΓΑΠΗ. Ο ίδιος ο Χριστός για την οποία μίλησε. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος μίλησε! Τελικά είναι τόσο απλό. Έψαχνα χάρη και περίμενα ένα Θαύμα στους Αγίους Τόπους, και μου συνέβη στη Ρωσία, κάπου στις γκρι αυλές μιας μεγαλούπολης μακριά από τους ιερούς Τόπος.

Το συναίσθημα που είχα τότε  δεν είναι σαν κανένα άλλο.

Και η Αγία Φωτιά γίνεται έτσι μόνο όταν η Χάρη, που λέγεται ΑΓΑΠΗ ζει μέσα μας, και όχι σε αυτήν. Όλα μπήκαν στη θέση τους, τότε κατάλαβα την απλή αλήθεια - ΘΑΥΜΑ και ΧΑΡΗ όπου υπάρχει ΑΓΑΠΗ!

Με αγάπη εν Χριστώ

© Andrey Kochenov...