Η γιαγιά ήρθε με το ασθενοφόρο χτυπημένη στο κεφάλι.

Η γιαγιά ήρθε με το ασθενοφόρο χτυπημένη στο κεφάλι. 

Την ώρα που την έραβε η γιατρός η νοσηλεύτρια της έπιασε κουβέντα, βοηθώντας παράλληλα τη γιατρό και σκουπίζοντας τα αίματα από το μέτωπο.

Κάποια στιγμή η γιαγιά άρχισε να κλαίει.

Η νοσηλεύτρια τη ρώτησε αν πονάει.

- Πονάω πολύ από τη μέρα που έχασα το παιδί μου...

Η νοσηλεύτρια σκούπισε τα αίματα και τα δάκρυα της γιαγιάς. 

Την παρηγόρησε όσο της ήταν δυνατό. Τί να πεις άλλωστε σε μια μάνα που έχασε το παιδί της;

Η γιαγιά έφυγε.

Τα ματωμένα σκεπάσματα πήγαν στα πλυντήρια.

Ο πόνος όμως έμεινε και μοιράστηκε στο Τ.Ε.Π. εκείνο το απόγευμα.

Ίσως η ψυχή της γιαγιάς να αλάφρωσε κατά ένα χιλιοστό του γραμμαρίου. 

Ίσως και όχι.

Σίγουρα πάντως βάρυνε λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο η ψυχή της νοσηλεύτριας.

Ας κοστολογήσει κάποιος αυτή τη βάρδια.

Κι ας μην είχε περιστατικό κορονοϊού.

Λάμπρος Λιάπης.