ΓΩΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ…

ΓΩΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ…

     Να κάνουμε και την τελευταία γωνιά της ταπεινής μας παροικίας να μας μιλάει όσο γίνεται πιο τερπνά, γλαφυρά και αλησμόνητα. Κοντά στα γλαστρίδια με τα αειθαλή, η μικρή πέτρα με το ιερό απόφθεγμα που έγραψε κάποτε με ωραία βυζαντινά γράμματα ο αγαπητός μου μοναχός π.Χερουβείμ, ο του σεβασμίου Γέροντος Προδρόμου πάλαι ποτέ εκλεκτός συνοδίτης: «Δεν είναι δυνατόν, είπε κάποιος, δεν είναι δυνατόν να περάσουμε με ευσέβεια τη σημερινή μας μέρα, αν πρώτα εμείς δεν τη λογαριάσουμε σαν την τελευταία της ζωής μας» [«Οὐκ ἔστι, φησί τις, οὐκ ἔστι τὴν ἐνεστῶσαν ἡμέραν εὐσεβῶς διεξιέναι, εἰμὴ αὐτὴν ἐσχάτην παντὸς τοῦ βίου λογισώμεθα»· βλ. «Κλῖμαξ», Λόγος Στ΄, §26, σελ. 139, έκδοση «Παρακλήτου»]. Και παραδίπλα μια άλλη ακανόνιστη πέτρα με ένα ερημόνησο εκκλησάκι, σε ζωγραφιά, που το σκεπάζει ημικυκλικά η γλυκοκάρδια «Ευχή του Ιησού»: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!».

     Καλό και ειρηνικό το απόγευμα όλων!

     π.Δαμιανός