Ω! ΘΕΕ ΜΟΥ...

Ω! ΘΕΕ ΜΟΥ...

.....  Ω! Θεέ μου, Σ' ευχαριστώ για ό,τι έζησα κοντά Σου έως τώρα σ' αυτόν τον κόσμο.

         Εσύ δεν θα με εγκαταλείψεις τώρα, το ξέρω, το διαισθάνομαι.

         Εχω μιά γλυκειά ηρεμία που με θέλγει, που Σε θυμίζει σ' όλη μου την ύπαρξη.

         Αισθάνομαι να μη με φοβίζει διόλου το άδηλο μέλλον,αλλά αντίθετα η Πίστις μου να με προσγειώνει και να με καθησυχάζει. 

       ΕΓΩ, ΚΥΡΙΕ, ΣΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΑ Σ' ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΘΑ ΦΟΒΗΘΩ ΤΩΡΑ; 

      Εγώ σου πρόσφερα την Ανοιξη και το Θέρος της ζωής μου και θα φοβηθώ τώρα; Τώρα, σ' αυτή την ύστερη ηλικία, θα αρχίσουν να βγαίνουν φτερά στην αθάνατη ψυχή μου, ΩΣΠΟΥ ΝΑΡΘΗ Η ΩΡΑ....

 ( Από το  υπέροχο βιβλίο του μακαριστού Επισκόπου Λαρίσης κυρού Ιγνατίου 《 Σαν παραμύθι》, αντί μνημοσύνου. Σαν χθες μας "έφυγε" για την Ανω Πολιτεία).