Ο Σταυρός και η χαρά στη ζωή των μοναχών.

 

Ο Σταυρός και η χαρά στη ζωή των μοναχών.

Εγώ πάντοτε είχα μεγάλο σεβασμό και αγάπη προς τους μοναχούς. Αισθάνομαι πάντοτε πολύ κα­λά όταν βρίσκομαι μεταξύ τους. Στην αρχή μάλιστα της ζωής μου δυσκολεύθηκα ποιό δρόμο να ακο­λουθήσω. Κατέληξα και απεφάσισα να ζήσω το δρόμο που βρίσκεται πολύ κοντά στους μοναχούς. Μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα τη χαρά και τον πό­νο τους. Επεδίωξα πάντοτε να ακούσω και να νοιώσω τους μοναχούς και προσπάθησα να εκ­φράσω τα ιδανικά του μοναχισμού, που είναι συγχρόνως και η κορυφή της πνευματικότητος.

Ένας φιλόσοφος κάποιας χώρας έγραψε στο γιο του που έγινε μοναχός: «Γιατί, παιδί μου, μίσησες τον κόσμο με τη γλυκύτητά του κι’ διάλεξες μια ζωή θλίψεως;»

Ο φιλόσοφος είχε δίκιο· αλλά μόνον ως προς την επιφάνεια. Άφησε τον εαυτό του να ξεγελασθεί από την επιφανειακή και παροδική μόνο χαρά και γλυκύτητα που προσφέρει ο κόσμος. Δεν διέκρινε ότι μετά από αυτή τη φαινομενική γλυκύτητα και χαρά έρχεται η δουλεία, η θλίψη, το κενό και η έλλειψη νοήματος. Δεν του ήταν γνωστό ότι οφείλομε να σταυρώσομε αυτές τις επιφανειακές και παροδικές χαρές και γλυκύτητες για να βρούμε μια πιο βαθειά χαρά. Τη χαρά της συναντήσεως και της διαρκούς συνυπάρξεως μετά του Χριστού, του Θεού μας. Αύτη η συνάντηση δίνει στον κόσμο μια βαθύτερη ομορφιά, μια αληθινή αίσθηση, που προξενεί στο μοναχό μιαν αγνή και δυνατή χαρά.

…Ιδού ο σταυρός και ιδού η χαρά που έρχεται μετά από αυτόν. Καλλίτερα, μπορεί να πει κανείς ότι η χαρά είναι κρυμμένη μέσα στο σταυρό. Στην επιφάνεια είναι ένας σταυρός και στο βάθος μια με­γάλη χαρά.

+Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Στανιλοάε, Ο Σταυρός και η χαρά στη ζωή των μοναχών, Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, 1973).