Αναφέρει προσκυνητής....

 Βράδυ 29ης Απριλίου του 2000 που έφυγε ο μπαμπάς από τη ζωή. Ημέρα εκλογών.... Έχουν βγει τα αποτελέσματα και στους δρόμους ν γίνεται της τρελής. Εμείς σε βαρυ πενθος όπως ήταν φυσικό.

Ο μπαμπάς έφυγε από ΧΑΠ (χρόνια αποφρακτική πνευμονοπαθεια) όποτε είχαμε παρει και ένα ειδικό μηχάνημα σαν οξυγόνο,αλλά του έδινε και κάποιο φάρμακο στους πνευμονες αγορασμενο από Αγγλια, αφου στην Ελλάδα δεν υπήρχε. 

Φευγει ο μπαμπάς και το ίδιο βράδυ ακουγαμε το μηχάνημα ν κάνει έναν χαρακτηριστικό ήχο ένα μπιπ μακροσυρτο, ενώ δεν ήταν στην πριζα. 

Λέω στην αδελφή μου.... "Το ακους?? " "Ναι" μου λέει γεμάτη απορία.... Αυτός ο ήχος ήταν κάθε πεντε λεπτα. Πάω στη μητέρα μου.... Την κοιτάω.... Και της λέω το ακους??? Ναι μου λέει και εκείνη..... Να μην τα πολυλεω, έφυγα. Πήγα στο δωμάτιο των γονιών που ήταν το μηχάνημα.... Κοίταξα και το μηχάνημα δεν ήταν στη πριζα.. Ξαπλωσα για λίγο στη θέση του μπαμπά στο κρεβάτι των γονιών μου.... Τον είδα για 5 λεπτά στον υπνο μου (όσο έκλεισα τα μάτια μου) και μου λέει...."Άννα μου σε παρακαλω πες στη μαμά, να δώσει το μηχάνημα σε κάποιον που το έχει ανάγκη.Ειναι πανακριβο.... Άλλος ασθενης, δεν θα μπορέσει να το αγοράσει. Να το δώσει η μητέρα σου..... Ξέρει εκείνη."

Και χάθηκε...... Άνοιξα τα μάτια μου, τρέχω στη μαμά, της λέω το όνειρο και την ίδια στιγμή σταμάτησε να σφυρίζει το μηχάνημα. Μετά από 3 μέρες το δώσαμε σε έναν βαριά άρρωστο από την ίδια ασθένεια.