Έφυγε ο συνετός ιεραπόστολος των φτωχών και αναγκεμένων | Γιώργος Ασλανίδης

 

Ο 69χρονος Γιώργος Ασλανίδης κοιμήθηκε πρόσφατα από λευχαιμία. Ήταν αδελφός του πατρός Κοσμά Γρηγοριάτη και αφιερώθηκε στην ανακούφιση των Ορθοδόξων φτωχών ιθαγενών στο Κολουέζι και όχι μόνο, έχοντας την ευλογία του Αγ. Πορφυρίου, του Αγ. Παϊσίου και του π. Γεωργίου Καψάνη

Ο ιεραπόστολος των μετόπισθεν

«Τα τελευταία χρόνια, μας έδωσαν και με το παραπάνω την ευκαιρία να ασκηθούμε στη βαριά και πικρή τέχνη του αποχαιρετισμού», έγραψε ο κλασικός συγγραφέας Τσβάιχ για έναν αγαπητό του φίλο και συγγραφέα, που έφυγε από τη ζωή. Αναλόγως νιώσαμε στην είδηση της κοίμησής του Ιεραποστόλου των μετόπισθεν στα 69 του χρόνια Γιώργου Ασλανίδη. Έφυγε την ημέρα της γιορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Δεν ήταν εύκολος ο αποχαιρετισμός για όσους από εμάς συγγενείς, φίλους και συνεργάτες συναντηθήκαμε σ' αυτή την ζωή με τον Γιώργο Ασλανίδη.

Τον χαροποιούσε να μιλάει συχνά για τη δική του μεταμόρφωση, από μια αμήχανη και αμυντική θέση στα νεανικά του χρόνια απέναντι στην Εκκλησία, σε μια θερμή καρδιακή σχέση με την πίστη λίγο αργότερα. Αυτή η αλλαγή ήταν ένα από τα κομβικά σημεία της ζωής του. Στην τακτική αλληλογραφία με τον Ιεραπόστολο αδελφό του, στην οποία διακρινόταν η αγάπη μεταξύ τους, αλλά και ο σεβασμός, έγραφε: «Θα λέμε τα νέα μας, μόνο μη μου μιλάς για πνευματικά». Μιλούσε για το παρελθόν αυτό με ειλικρίνεια, αλλά χωρίς έπαρση και εξάρσεις. Δεν πρόκειται να δώσουμε θεολογική ερμηνεία, μόνο θα πούμε πως εμάς, που μείναμε πίσω, μας παρηγορεί η σκέψη πως ο Γιώργος Ασλανίδης ολοκλήρωσε τις μέρες του πάνω στη γη, στη συγκεκριμένη γιορτή.

___

Η προσπάθεια

Όποιος γνωρίζει καλά τη γοητευτική ιστορία της εξωτερικής ιεραποστολικής προσπάθειας της Ελλάδας στα έθνη, η οποία δεν μετρά ούτε 80 χρόνια, μπορεί να εκτιμήσει ότι χωρίς μια οργανωμένη μορφή βοήθειας από την χώρα μας, δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν ούτε να διατηρηθούν τα ιεραποστολικά κλιμάκια στις χώρες του κόσμου. Ο Γιώργος Ασλανίδης, το βράδυ της 27ης Ιανουαρίου του 1989, έζησε μια οικογενειακή τραγωδία, τον βίαιο θάνατο, από αυτοκινητιστικό, του αδελφού του, πατρός Κοσμά Γρηγοριάτη, ιεραποστόλου στο κλιμάκιο του Κολουέζι στο Κονγκό. Αυτή ήταν η αφορμή για την πρώτη του επαφή με την ιεραποστολική προσπάθεια στον κόσμο.

Αποφασίζει να κάνει ό,τι μπορεί, για να διατηρηθεί το έργο, για το οποίο μαρτύρησε ο αγαπημένος του μεγαλύτερος αδελφός. Ήταν μια γενναία στάση ζωής για να διατηρήσει μέσα του την παρουσία του αδελφού του. Ήξερε να πενθεί δημιουργικά. Η κοπιαστική προσπάθειά του για την εξωτερική και εσωτερική ιεραποστολή, από τότε μέχρι πριν λίγες ημέρες που έφυγε, μας κάνει να στεκόμαστε με βαθύ σεβασμό απέναντι στο πρόσωπό του. Οι συγκυρίες το 1990, ένα χρόνο μετά το δυστύχημα του πατρός Κοσμά, ήταν ευνοϊκές, αφού ύστερα από την ασθμαίνουσα οικονομική κατάσταση της μεταπολεμικής Ελλάδας, η πατρίδα μας είχε ήδη ξεκινήσει με μικρά και σταθερά βήματα ν' αναπτύσσεται οικονομικά. Σίγουρα βρισκόμασταν σε καλύτερη κατάσταση από τους ιθαγενείς του Κολουέζι.

Ο Γιώργος Ασλανίδης αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν ευεργέτες, αλλά και χήρες με δίλεπτα και προσευχή, που θα μπορούσαν με χαρά να υποστηρίξουν μια νέα προσπάθεια στα μετόπισθεν. Την ίδια χρονιά ιδρύει το «Ιεραποστολικό Σωματείο Φίλων Ιεραποστολής Κολουέζι». Συγκεντρώνει ρούχα, τρόφιμα, χρήματα. Το 1992 επισκέπτεται το κλιμάκιο του Κολουέζι για να προσκυνήσει τον τάφο του Πατρός Κοσμά. Πλήθος ιθαγενών τον υποδέχονται ζεστά, τον αγκαλιάζουν επιβεβαιώνοντας ότι ο αδερφός του ήταν η αιτία που βαφτίστηκαν Ορθόδοξοι. Του έδειξαν το ακοίμητο καντήλι στον τάφο του, που βρίσκεται δίπλα σε κεντρική πλατεία.

Πληροφορήθηκε πως αποτελούσε ύψιστη τιμή για έναν ξένο να ταφεί μέσα στην πόλη και πως αυτό το ήθελε ο λαός και οι τοπικοί άρχοντες. Ο Γιώργος ενθουσιασμένος με όσα είδε κι έμαθε επιστρέφει στην Ελλάδα. Προσωπικότητα φιλεύσπλαχνη, αλλά και τολμηρή, δεν θα εγκαταλείψει τους Ορθόδοξους ιθαγενείς. Η Ιεραποστολή συνεχίζεται στο Κολουέζι με τον πατέρα Μελέτιο Γρηγοριάτη, από την ομώνυμη αγιορείτικη μονή, νυν μητροπολίτη της περιοχής Κατάνγκα. Ο Ασλανίδης του υπόσχεται πως θα είναι δίπλα του.

Παίρνει ευλογία από τον Άγιο Πορφύριο και τον μακαριστό ηγούμενο πατέρα Γεώργιο Καψάνη. Ο άγιος Παΐσιος του έδωσε πριν πεθάνει την ευχή του για το ξεκίνημα. Εντωμεταξύ εκείνη την εποχή ήταν ήδη παντρεμένος με την Αγγελική, τη σύντροφο και συμπαραστάτη όλης του της ζωής και μεγάλωνε τα πρώτα του παιδιά.

Το 1995 ο πρωθυπουργός της χώρας τού παραχώρησε στρατιωτικό αεροπλάνο με σκοπό τη βοήθεια στην εξωτερική ιεραποστολή. Στην Κούβα προσέφερε μεγάλη οικονομική βοήθεια για να διακοσμηθεί ο Ναός του Αγίου Νικολάου, που δώρισε ο Φιντέλ στους Ορθοδόξους

Είχε εγκαταλείψει τη δουλειά του ανθυποπλοιάρχου στη θάλασσα από καιρό για να είναι παρών στην οικογένειά του και εργαζόταν στο μαγαζί του πατέρα του Δημήτρη, που ήταν λευκοσιδηρουργός. Μετέτρεψε το σιδηρουργείο σε εμπορικό, όπου πουλούσε χρώματα και σιδηρικά. Η δουλειά του πήγαινε καλά και του απέφερε μεγάλο εισόδημα.

Ωστόσο υπήρχε μέσα του ένα ηθικό όριο, μία προσωπική ηθική που τον χαρακτήριζε μέχρι το τέλος της ζωής του και δεν υποχωρούσε: Εκτίμησε, ότι τα προϊόντα που πουλούσε ήταν υπερκοστολογημένα, έστω κι αν αυτό ήταν νόμιμο. Έβγαζε πολλά λεφτά και αυτό το θεώρησε ανέντιμο. Αποφασιστικά, άλλαξε δουλειά και μέχρι την συνταξιοδότησή του παρέμεινε με στέρεη θέληση, ένας χαμηλόμισθος δημόσιος υπάλληλος στο ΤΕΒΕ. Γνώριζε επίσης ότι αυτό θα του επέτρεπε να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην ιεραποστολική προσπάθεια.

Είχε καλλιεργήσει ένα πολύ καλό ένστικτο πάνω στα πράγματα της Ιεραποστολής, προφανώς κληρονομιά πολλών συζητήσεων με τον μακαριστό αδελφό του, ο οποίος του είχε διδάξει, ανάμεσα σε άλλα, πως το ωφέλιμο για τους αδελφούς της Αφρικής δεν εξαντλείται στην Ιεραποστολή της ελεημοσύνης, αλλά χρειάζεται και η προτροπή να γίνουν ανεξάρτητοι οικονομικά. Η πρώτη φάρμα που δημιούργησε ο πατήρ Κοσμάς στο Κολουέζι, εφοδιασμένη με πρωτοφανές για τον τόπο σύγχρονο αρδευτικό σύστημα, που ο ίδιος είχε εγκαταστήσει, χρειάζεται τρακτέρ. Το ίδιο και η δεύτερη φάρμα που ήταν στα σκαριά. Έτσι θα οργανωνόταν η παραγωγή καλαμποκιού και άλλων καλλιεργειών, για να μπορούν να ζουν οι ιθαγενείς από τη γη τους.

Με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που δεν ζητά κάτι για τον εαυτό του, το 1995 επισκέπτεται το Μέγαρο Μαξίμου και ζητά από την τότε κυβέρνηση να βοηθήσει το έργο αυτό της ιεραποστολής. Πράγματι ο πρωθυπουργός της χώρας με την ιδιαίτερη προτροπή της συζύγου του, η οποία συγκινήθηκε με την αφήγηση του Γιώργου Ασλανίδη, του παραχωρεί ένα C130 στρατιωτικό αεροπλάνο. Φορτώνει μπροστά στα έκπληκτα μάτια του πληρώματος του αεροπλάνου, το τρακτέρ, ανταλλακτικά, φάρμακα, τρόφιμα, είδη ρουχισμού και γραφική ύλη για τα σχολεία. Παράλληλα έδιδε σεμνά ένα μάθημα φιλότιμου στους νεαρούς στρατιώτες του C130. Ήταν η πρώτη φορά στα δεδομένα του Ελληνικού κράτους που δόθηκε σε εκκλησιαστικό φορέα βοήθεια τέτοιου είδους για την εξωτερική Ιεραποστολή.

Η αρωγή

Τα χρόνια περνούσαν και η προσπάθεια υλικής και πνευματικής αρωγής δεν περιορίστηκε μόνο στο Κονγκό. Το Ιεραποστολικό σωματείο που υποστήριζε το Κολουέζι, ονομάζεται πια Ιεραποστολικός σύνδεσμος «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός». Ο πρόεδρός του, Γιώργος Ασλανίδης βοηθούσε όλο και περισσότερες ιεραποστολές. Τανζανία, Χονγκ Κονγκ, Καμερούν, Ινδία, Σουδάν, Ουγκάντα, Κένυα, Ταιβάν ήταν μόνο μερικές από τις χώρες που έστελνε συστηματικά βοήθεια. Στην Κούβα συναντήθηκε ο ίδιος με τον Φιντέλ Κάστρο, όταν προσέφερε μεγάλη οικονομική βοήθεια για να διακοσμηθεί ο ναός του Αγίου Νικολάου, τον οποίο απρόσμενα ο Φιντέλ χάρισε στους Έλληνες Ορθοδόξους, αν και τον διεκδικούσε η μητρόπολη της Ρωσίας.

Διαβάζουμε στο τύπο της εποχής στην εφημερίδα το Βήμα: «Ήρθε ο Οικουμενικός Πατριάρχης δια τα εγκαίνια του Ναού του Αγίου Νικολάου, που δώρισε ο πανέξυπνος Φιντέλ Κάστρο στην Ορθοδοξία και τον διακόσμησε ο ορθόδοξος ιεραποστολικός σύνδεσμος Θεσσαλονίκης «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός». Στην Κούβα τα βασικά χαρακτηριστικά της Ορθοδοξίας, η ταπείνωση, η αγάπη, η θυσία, η απλότητα δεν έχουν εκφραστεί ακόμα από τις άλλες χριστιανικές ομολογίες. Χρειαζόταν λοιπόν μια πνευματική επανάσταση».

Η βοήθεια με το C-130, η συνάντηση με τον Φιντέλ Κάστρο και το δράμα της Αϊτής

Με αυταπάρνηση συνοδεύει τα κοντέινερ με είδη πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες

Σε μία προσωπική μας συζήτηση το 2010, τότε που έγινε ο θανατηφόρος σεισμός στην Αϊτή και χάθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στο μακρινό νησί, μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε συμπονέσει πολύ τους ανθρώπους που είχαν επιζήσει και έκλαιγαν τους χαμένους δικούς τους. Μάζεψε, όπως πάντα με διαφανείς διαδικασίες, 200.000 ευρώ! Γέμισε ένα container με φάρμακα, λάδι, αλεύρι και είδη ρουχισμού. Αποφάσισε να συνοδεύσει ο ίδιος το container πριν αναχωρήσει για την πολύπαθη Αϊτή. Είναι γνωστό σε όσους ταξιδεύουν σε τροπικές χώρες πως ο ταξιδιώτης πρέπει να κάνει σε αραιό χρονικό διάστημα πριν το ταξίδι, εμβόλια, κίτρινου πυρετού, χολέρας, ηπατίτιδας, τύφου.

Ο χρόνος τον πιέζει, οι άνθρωποι της Αϊτής θρηνούν χιλιάδες νεκρούς και η πείνα θερίζει, οι αρρώστιες αποδεκατίζουν τους Αϊτηνούς. Αγνόησε τον κίνδυνο και σε βάρος της υγείας του, παίρνει το ρίσκο να κάνει μαζεμένα όσα εμβόλια επιβάλλονταν για το ταξίδι. Πίστεψε πως ο οργανισμός του θα τα αντέξει. Δεν είχε χρόνο να σκεφτεί τον εαυτό του. Φεύγει συνοδεύοντας ο ίδιος την ανθρωπιστική βοήθεια. Στην Αϊτή είδε με τα μάτια του την καταστροφή: θαμμένα παιδιά κάτω από τα ερείπια των σχολείων τους, νοσοκομεία και σπίτια γκρεμισμένα.

Εκατοντάδες άνθρωποι έκλαιγαν και θρηνούσαν πάνω στα ερείπια προσπαθώντας να εμποδίσουν τις μπουλντόζες να ανασύρουν πέτρες και χώματα για να ξεθάψουν τους καταπλακωμένους ζωντανούς και νεκρούς ανθρώπους τους. Έκλαψε μαζί τους. «Παντού μυρωδιά αίματος! Δεν ήξερα πως το αίμα μυρίζει» μου είχε πει.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία επιπλέον δύσκολη κατάσταση. Κάποιοι αδίστακτοι τοπικοί φορείς της περιοχής, επέμεναν να τους παραδώσει το φορτίο και να πάρει το πρώτο αεροπλάνο να επιστρέψει στην πατρίδα του. Οι ντόπιοι τον ειδοποίησαν πως οι τύποι αυτοί θα πουλούσαν το περιεχόμενο του container σε άλλες χώρες και θα έβαζαν τα χρήματα στην τσέπη τους, όπως έκαναν με κάποιες από τις ανθρωπιστικές βοήθειες που λάβαιναν καθημερινά από όλο τον κόσμο. Ο Γιώργος Ασλανίδης καταφέρνει να μεταφέρει την πολυπόθητη βοήθεια σε μια αλέα κοντά στην πόλη. Όλη νύχτα εκείνος και αρκετοί ντόπιοι φύλαγαν άγρυπνοι το φορτίο.

Διέρρευσε την πληροφορία να συγκεντρωθούν το επόμενο πρωί από νωρίς οι εξαθλιωμένοι από τον σεισμό κάτοικοι. Το πρωί είχε σχηματιστεί μια ατελείωτη σειρά ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που κοιτούσαν έκπληκτοι και ευγνώμονες, έναν Θεσσαλονικιό από την Ελλάδα να μοιράζει επί ώρες με τα χέρια του κιλά από αλεύρι, λάδι, φάρμακα και να τους λέει: «Πάρτε, ψυχούλες, πάρτε!» Τον συνόδευσε στην επιστροφή η ευχή του Μητροπολίτη Κεντρώας Αμερικής Αθηναγόρα.

Θα χυνόταν πολύ μελάνι, αν καταγράφαμε τη συμπαράστασή του και στην πατρίδα του, σε αναγκεμένους που κοίμιζε όταν ήταν ανάγκη στο σπίτι του, σε ψυχοπαθείς που βοηθούσε, σε γέροντες, των οποίων κρατούσε το χέρι στα νοσοκομεία.

Η προεδρία

Τα τελευταία χρόνια είχε παραιτηθεί από πρόεδρος του συνδέσμου «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» και την προεδρία ανέλαβε επάξια, ο γιος του Δημήτρης Ασλανίδης. Ο ίδιος ασχολήθηκε με την προσευχή και τη συμπαράσταση προς όλους. Επί προεδρίας του γιου του, σύστησαν μαζί την «Κιβωτό Δημιουργίας», ένα κέντρο απασχόλησης παιδιών δωρεάν, το μεγαλύτερο στη δυτική Θεσσαλονίκη για παιδιά από 6 έως 12 ετών.

«Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις, είναι τρομακτικό να μη ζεις» έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Ο Γιώργος Ασλανίδης έζησε σαν πολεμιστής όλη του τη ζωή. Έφυγε από λευχαιμία. Γνώριζε την πορεία της ασθένειας του, έκανε πολλές χημειοθεραπείες και μεταγγίσεις και ήταν συμφιλιωμένος με το τέλος του.

Στην κηδεία του στον άγιο Γεώργιο Ευκαρπίας στη Θεσσαλονίκη, τον αποχαιρέτησαν η σύζυγός του Αγγελική, τα έξι παιδιά του, εγγόνια, αδέλφια, φίλοι και συνοδοιπόροι του συνδέσμου. Πολλοί είπαν επικήδειους συγκινημένοι.

«Καλό ταξίδι, καπταν Γιώργο»

Ο γιος του Δημήτρης, παρόλη την ψυχική του φόρτιση, έδωσε έναν Αναστάσιμο χαιρετισμό, που χαρακτηρίζει με λίγα λόγια τον ευλογημένο ιεραπόστολο των μετόπισθεν.

* * *

«Πατέρα μας λατρευτέ, ναυτικός στα νιάτα σου αγαπούσες τα μεγάλα ταξίδια. Σήμερα φεύγεις για το μεγάλο σου, το τελευταίο ταξίδι. Καλό ταξίδι καπταν Γιώργο! Μεριμνούσες για όλους και για όλα. Ξεκουράσου τώρα! Αναπαύσου!

Περήφανα τα παιδιά σου, η γλυκιά σου σύντροφος σε αποχαιρετούμε! Πήγαινε να συναντήσεις τον παπα Κοσμά, τους παππούδες και τους αγαπημένους μας!

Καλή αντάμωση στη γη του Παραδείσου γλυκέ μας πατέρα! Υπήρξες για όλους μας πρότυπο γενναίου, μεγαλόψυχου, φιλάνθρωπου, ωραίου Ανθρώπου! Τιμούμε και συνεχίζουμε την παρακαταθήκη σου!

Τα παιδιά στις Ιεραποστολές όλης της γης ορφανεύουν σήμερα και αυτά. Χάνουν τον Άρχοντα Ορφανοτρόφο τους! Να μας προσέχεις από ψηλά!

Θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας!».

__________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

Ορθόδοξη Αλήθεια, 25.08.2021