Παραβολή

 

Παραβολή

 

Σκοτεινό φθινοπωρινό πρωινό. Μια γυναίκα περπατά στο πάρκο και μιλά δυνατά. Οι άνθρωποι την αποφεύγουν: ποιος θέλει να αντιμετωπίσει έναν ψυχιατρικό ασθενή; Νιώθω άβολα, αλλά οι δρόμοι μας διασταυρώνονται. Ξαφνικά βλέπω ένα καθαρό βλέμμα. Χαμογελάει και εξηγεί:

- Τρομακτικό - έτσι προσεύχομαι δυνατά!

 

Εδώ χαμογελάω κι εγώ. Θυμάμαι την ιστορία του μοναχού Αμβρόσιου της Οπτίνας. Ο πατέρας αγαπούσε πολύ να το πει. Ένας παπαγάλος ζούσε σε μια οικογένεια και έμαθε να λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Μόλις ένας παπαγάλος πέταξε έξω από το παράθυρο, ένας αετός τον άρπαξε.

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», φώναξε το άτυχο πουλί.

 

Ο αετός έκλεισε τα νύχια του έκπληκτος. Ο παπαγάλος σώθηκε.

- Εδώ, - είπε ο ιερέας, - τι συμβαίνει όταν εκφράζεστε με τα λόγια μιας προσευχής. Τότε οι «αετοί» πετούν μακριά. Η γυναίκα στο πάρκο το επιβεβαίωσε.