Μερικές φορές ο ναός μοιάζει με λέσχη ενδιαφερόντων παρά σαν ναός.

Μερικές φορές ο ναός μοιάζει με λέσχη ενδιαφερόντων παρά σαν ναός. Τα παιδιά τρέχουν και κλαίνε, οι γυναίκες ανταλλάσσουν νέα και συνταγές. Είναι αδύνατο να συγκεντρωθείς στην προσευχή. 

- Αυτός ο ναός είναι δικός μας, δηλαδή όσοι ενορίτες πάνε σε αυτόν. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να τηρούμε τους κανόνες συμπεριφοράς στο ναό. Αυτά είναι τα παιδιά μας που τρέχουν, κάνουν θόρυβο και παρεμβαίνουν στην προσευχή. Είναι στη δύναμή μας να πάρουμε το μωρό στην αγκαλιά μας, να βγούμε μαζί του στην αυλή, αν είναι πολύ κουρασμένο και χρειάζεται να τρέξει λίγο. Δεν πρέπει να πιστεύει κανείς ότι ένας ιερέας πρέπει να προσέχει κάθε μικρό πράγμα. Κηρύσσει τη λειτουργία. Εσείς οι ίδιοι πρέπει να καταλάβετε ότι εάν η λειτουργία έχει ξεκινήσει, δεν χρειάζεται να περπατήσετε στην εκκλησία, ή να μιλήσετε. Όλα αυτά παρεμποδίζουν πολύ την προσευχή, η οποία απαιτεί συγκέντρωση.

Αλλά η προσευχή απαιτεί και σεβασμό προς τον Θεό. Στη σοβιετική εποχή, ήμασταν αρκετά έξυπνοι όταν καθυστερούσαμε για τον κινηματογράφο, με τις μύτες των ποδιών στο αμφιθέατρο, λέγαμε ήσυχα ψιθυριστά «Συγγνώμη, παρακαλώ» και καθόμαστε ήσυχα στη θέση μας. Και τώρα έχουμε γίνει πιστοί και δεν είμαστε αρκετά έξυπνοι για να συμπεριφερόμαστε σωστά όταν η λειτουργία είναι ήδη σε εξέλιξη. Αργά - σηκωθείτε στο τέλος του ναού, μην ενοχλείτε κανέναν, μην  μην πιέζετε, μην μιλάτε. Αυτά είναι στοιχειώδη πράγματα που είναι ενοχλητικά να εξηγηθούν στους ενήλικες. Αν αργήσουμε στην λειτουργία τότε θα πρέπει να ντρεπόμαστε. Και όχι μόνο δεν ντρεπόμαστε, αλλά περνούμε περήφανα στην εκκλησία, δείχνοντας σε όλους ότι, λέμε, άργησα, και όλοι με υπομένετε, αγαπήστε με, γιατί ο Χριστός πρόσταξε - αλλά όλα αυτά ισχύουν για εσάς, όχι για μένα . Στις πρώτες μέρες, οι Χριστιανοί είχαν εντολή να αγαπούν ο ένας τον άλλον,

Αρχιερέας Sergiy Baranov