ΚΗΔΕΊΑ ΚΑΙ ΠΊΣΤΗ.

 Σέ Κάθε κηδεία βλέπω την ίδια εικόνα. Στο ναό ή στο νεκροτομείο, όπου τελείται το τελευταίο αντίο στον νεκρό, το φέρετρο γεμίζει με γαρίφαλα και τριαντάφυλλα και οι θλιμμένοι συγγενείς στέκονται από κοντά. Γυναίκες με μαύρα μαντήλια σκουπίζουν τα μάτια τους με χαρτοπετσέτες. Άνδρες κάτω των τριάντα, με έκφραση πονόδοντου στα πρόσωπά τους, μετατοπίζονται από  πόδι σε πόδι. 

Στα πρόσωπα των ηλικιωμένων μπορείτε συχνά να διαβάσετε σχεδόν με θρίαμβο: "Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εδώ στο φέρετρο!" Τα πρόσωπα των γριών είναι αδιαπέραστα, σαν μάσκες σκαλισμένες από ξύλο. Και στο κέντρο των πάντων βρίσκεται το κέρινο πρόσωπο του νεκρού. Ούτε ήχος. Μόνο ένας σπάνιος βήχας. Κανείς δεν προσεύχεται.. Όλοι στέκονται σαν κοτσάνια δέντρων. 

Και τίποτα δεν τους σπάει. Ούτε το ψυχικό και ήσυχο τραγούδι της χορωδίας, ούτε οι αθάνατοι στίχοι του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού. Ούτε μια σειρά αποστολικής ή ευαγγελικής ανάγνωσης, η οποία σε ορισμένες εκκλησίες διαβάζεται στα ρωσικά ειδικά για συγγενείς. Όχι προσευχή ιερέα. Όλα είναι σαν τα τούβλα στον τοίχο.

Οι άνθρωποι απλώς εκτελούν επαχθές καθήκοντα. Είναι διπλά επώδυνο, γιατί - δεν καταλαβαίνουν τίποτα, σαν να βρίσκονται σε μια διάλεξη για την τριγωνομετρία. Άλλωστε, η πλειοψηφία στην εκκλησία, αν ήταν, τότε έτσι, παρεμπιπτόντως: βάζουν και ένα κερί. Και υπάρχει ακόμα ένα νεκροταφείο ή πολύς δρόμος για το σπίτι. Οπότε οι άνθρωποι βαριούνται, σκέφτονται μηχανικά τα δικά τους: Θα πάω εκεί, θα το αγοράσω, θα το κάνω... 

Στη μνήμη, μας  όπως πρέπει σύμφωνα με το ρωσικό έθιμο, να πουν στην αρχή, αναστενάζουν και λένε : «Είμαι εξαντλημένος . Πιθανώς, εκεί, με τον Θεό - αυτός (ή αυτή) - ο αποθανών ή η αποθανών - είναι τώρα καλά. Στη  Βασιλεία των Ουρανών!». Πώς μπορεί να είναι "καλό";! Τι είναι η Βασιλεία των Ουρανών;! Εάν ένα άτομο σε όλη του τη ζωή, όπως ένα σφουγγάρι, έχει απορροφήσει θυμό, απληστία, πόθο και φθόνο; Αν δεν σταύρωσε το εαυτό του στη ζωή;

Τι θα φέρει στον Θεό; Βίδες από το εργοστάσιο; Η ένα πακέτο ζυμαρικά; Ο Θεός δεν το χρειάζεται! Άλλωστε, ο Θεός είναι Απόλυτη Αλήθεια, Απόλυτη Καθαρότητα, Απόλυτο Καλό. Πώς μια ψυχή, κορεσμένη από το κακό, θα αντιμετωπίσει αυτή την Αγνότητα και την Αλήθεια κατά μέτωπο; Γιατί, καθετί επιφανειακό, δόλιο  μπροστά στο Πρόσωπο του Θεού φανερώνεται  αμέσως σαν καυτή φλόγα! Και να καίγεσαι, να καίγεσαι για πάντα... 

Λέτε ότι θα ζήσετε ευτυχισμένοι για πάντα; Θα γεράσεις, θα βγεις στη σύνταξη και μετά θα πας στην εκκλησία; Πηγαίνετε στο νεκροταφείο, δείτε τις φωτογραφίες στους σταυρούς και τις πλάκες του τάφου. Πόσοι νέοι. Πόσα παιδιά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της Ρωσίας δεν ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Δεν σου περνάει καν από το μυαλό ότι μπορεί σε  ένα μήνας,  η ενα  ή δύο χρόνια και θα είσαι ξαπλωμένος εδώ. Μπορεί κανείς να μαντέψει τι θα συμβεί στον καθένα μας αύριο.

Συμβαίνει ότι ένα άτομο έρχεται σπίτι από τη δουλειά, αρρωσταίνει, κάθεται στον καναπέ και - έχει φύγει, η ψυχή του πέταξε μακριά. Ή πίνετε  στο πάρτι, και τότε το εγκεφαλικό του είναι αρκετό. Και  ένα άτομο θα πέσει στην παιδική ηλικία, ή ακόμα και θα χάσει τις αισθήσεις του. Ποια εκκλησία λοιπόν, ποια μετάνοια; Κανείς μας δεν ξέρει από τι και πότε θα πεθάνει: αν θα τον φάει ο καρκίνος, αν θα του σπάσει την καρδιά ένα έμφραγμα ή θα τον συντρίψει ένα αυτοκίνητο. Ένα είναι σίγουρο: όλοι  από τους ανθρώπους  θα περάσουν τις πύλες του θανάτου. Ούτε εσύ ούτε εγώ. Κάποιος θα  μπει νωρίτερα, κάποιος αργότερα. Θα μπουν όμως όλοι.

Τώρα δόθηκε χρόνος στον καθένα μας. Πρέπει να τονιστεί ότι ο χρόνος εξακολουθεί να δίνεται: μια μέρα, ένα μήνα, ένα έτος ή αρκετά χρόνια. Όμως το ρολόι χτυπάει, χτυπάει ασταμάτητα, φέρνοντας πιο κοντά την πιο σημαντική μέρα στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα όλης της ζωής, η εξέτασή της. Πώς προετοιμάζονται οι μαθητές για τις εξετάσεις; Δεν κοιμούνται το βράδυ! Και εμείς - εσύ κι εγώ - πώς προετοιμαζόμαστε για την πιο σημαντική Εξεταστική; Πώς προετοιμάζεσαι για το θάνατο; 

Αλίμονο, οι άνθρωποι προσπαθούν να το βγάλουν από το μυαλό τους, προσπαθώντας να αφήσουν τις δυσάρεστες σκέψεις για το θάνατο για αργότερα. Περιστρέφουμε τη ζωή σαν σκίουροι σε τροχό. Τρώμε για να δουλέψουμε και δουλεύουμε για να φάμε. Και όταν έρχεται ο θάνατος, τίποτα από αυτά δεν είναι σημαντικό. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έχεις μέσα σου.

Σε όλους όμως δίνεται η Κυριακή να σταματήσουν από αυτό το ατελείωτο τρέξιμο και να κοιτάξουν τον Ουρανό. Ο Κύριος έρχεται σε όλους. Έγινε Άνθρωπος ώστε εσύ, ήσουν εσύ, να μπεις στην οικογένειά Του μέσω του μυστηρίου του Βαπτίσματος, να απορρίψεις το κακό μέσω της Μετάνοιας και να κορεστείς με τη Σάρκα και το Αίμα Του στο Μυστήριο της Κοινωνίας. Για ποιο λόγο? Για να κορεστούμε από Αυτόν, θα κορεστούμε από την Ανάστασή Του. Για να αναστηθούν όλοι όπως Αυτός. Να γίνεις, αν θέλεις, συγγενής του Θεού κατά χάρη. Ώστε να μεγαλώνεις σε Αυτόν, και Εκείνος μέσα σου. Ώστε μέσα από τη χριστιανική ζωή, την κορεσμένη από τη χαρά του Ευαγγελίου, να εισέλθετε ανώδυνα στη Χαρά του Θεού Πατέρα, που θα γίνει όχι φωτιά που καταναλώνει, αλλά Φως και Αγαλλίαση.

Ο Κύριος δεν απαιτεί τίποτα υπερφυσικό από εσάς. Απλώς στέκεται εκεί. Κυριολεκτικά δύο-τρία βήματα από την πόρτα της ψυχής σου. Απλώς αφήστε Τον να περάσει από αυτή την πόρτα και μετά σε κάθε γωνιά της ζωής σας. Ελάτε στο ναό! Εξομολογηθητε και Κοινωνήστε, φέρτε αγάπη, έλεος και καλοσύνη στους γύρω σας. 

Και μόνο τότε, το να περάσεις από τις πύλες του θανάτου θα γίνει για σένα όχι εμπειρία της κόλασης, όπου «κλάμα και τρίξιμο των δοντιών», αλλά Παράδεισος, στον οποίο ο Θεός θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια σου. Μην παραξενεύεστε! Γίνε χριστιανός! Χρησιμοποιήστε το χρόνο σας! 

Ιερέας Αλέξανδρος Ιλίνσκι