Η ταπείνωση....

Εάν ένα άτομο δεν σκέφτεται καθόλου την ταπείνωση και δεν γνωρίζει γιατί τήν  χρειάζεται, εάν έχει μια περήφανη πληγή στην ψυχή του, τότε αντί για χαρά θα έχει μια τεταμένη, άχαρη θλιβερή κατάσταση στην ψυχή του. Θα σπεύσει να προσβάλει, να δαγκώνει συνεχώς στα συναισθήματά του, θα υποφέρει από καχυποψία, δεν θα υπάρχει ειρήνη στην ψυχή του και το βλέμμα του θα είναι τεταμένο, σκυθρωπό.. Αν όμως κρίνεις σεμνά τον εαυτό σου, αν ξέρεις να προτιμάς τον πλησίον σου, αν, όπως λέει ο Χριστός, ταπεινώνεις και κατακρίνεις τον εαυτό σου, αλλά δεν πέσεις σε απόγνωση, τότε ο Θεός δίνει χάρη στους ταπεινούς. Όπως είπε ένας σοφός εξομολογητής, ο πατέρας Ινοκέντι, μαθητής των πρεσβυτέρων του Γκλίνσκι, τη δεκαετία του 1930, όταν υπήρχαν πολλά συκοφαντικά άρθρα για «εκκλησιαστές, ιερείς, εκμεταλλευτές» στον σοβιετικό Τύπο, χαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του και είπε: «Τίποτα. πιο μαύρο από αυτό το ράσο δεν θα κάνει τίποτα». Εδώ είναι η χαρά της ταπεινότητας. Ο Θεός αναπαύεται μυστηριωδώς στην ψυχή σου.

Το δεύτερο μισό αφορά τη χαρά της υπακοής. Κοιτάξτε τα παιδιά. Τι φωτεινά και καθαρά πρόσωπα έχουν τα παιδιά! «Τα παιδιά είναι τα λουλούδια της ζωής». Αλλά  το παιδί άρχισε να είναι ιδιότροπο για να του αγοράσει η μητέρα του ένα γλειφιτζούρι. Το πρόσωπο του παιδιού δείχνει έναν μορφασμό. Δεν νομίζετε ότι αυτό είναι ένα αποτύπωμα μελλοντικής ταλαιπωρίας μέσα στο οποίο βυθίζεται ένας αυτόκλητος άνθρωπος;! Αυτό συμβαίνει και σε ενήλικες. Ένα άτομο υπάκουο στη φωνή του αιώνιου ηθικού νόμου της συνείδησης ζει χωρίς θλίψη. Και αυτό είναι το πλήθος των πιστών συζύγων που απορρίπτουν με θάρρος τους πειρασμούς και δεν μολύνουν το κρεβάτι τους. Και αυτό είναι το πλήθος των πιστών Χριστιανών που προσπαθούν να είναι στην εκκλησία την Κυριακή. Και αυτός είναι ο κλήρος του παιδιού που ξέρει ότι δεν πρέπει να το υπηρετούν οι γονείς του, αλλά καλείται να ελαφρύνει τον γονικό σταυρό. 

Αρχιερέας Αρτέμι Βλαντιμίροφ