Στὴν Παναγία τὴν Κεχριά

 

Γλυκειὰ Παρθέν᾿, ἀξίωσέ με

νὰ ’ρθω καὶ πάλι στὸ ναό σου,

ὅπου φυσᾷ γλυκὰ ἡ αὔρα

στὰ πλατάνια τὰ θεόρατα

κάτω στὸ ρέμα, ποὺ ἡ πηγὴ κελαρύζει

κι  ἐπάνω θροΐζει ἡ αὔρα μαλακά.

 

Ὅλος ὁ ἥλιος λάμπει στὸ θόλο

τοῦ ὡραίου ναοῦ σου μὲ τὰ πιατάκια τὰ ποικιλμένα

κι εὐωδιάζ᾿ ἡ μύρτος κ’ ἡ δάφνη

ὁλόγυρα, κι ἡ βρύση κελαδεῖ

στὴν αὐλή, ποὺ ἀνθεῖ ὁ λιβανωτὸς κι [ἡ μύρτος].

 

Στὰ νιάημερα τ᾿ ἀγαπημένα

τῆς δοξασμένης μεταστάσεώς σου

ἤθελα νὰ ’μαι νὰ ψάλω τὸ «Πεποικιλμένη...»

στὸ πανηγύρι τὸ σεμνό.

 

Νὰ βλέπω νὰ θαυμάζω τὴ χλωμὴ μορφή σου

μὲ τὰ ματάκια τὰ κλειστά,

μὲ τὰ χεράκια σταυρωμένα,

κι  ὁ Υἱός σου νὰ κρατῇ τὴν ἄμωμη ψυχή σου,

ὡς τρυγόνα στὰ χεράκια.

 

 

Κι  Ἀπόστολοι ἐκ περάτων

στὰ σύννεφα ἐπάνω πετώντας,

κι Ἄγγελοι μὲ σταυρωμένα χέρια

βλέπουν τὸ θάμα τὸ φριχτό!

 

Ψηλὰ ἐπάνω ἀπ᾿ τὸ δῶμα, ἀπὸ δυὸ παραθυράκια,

μὲ τὶς κουκοῦλες δυὸ καλογεράκια

προβάλλουν καὶ τείνουν ἀπὸ ἕναν τόμον ἀνοιχτό!

 

 

Κι  ὁ ἕνας γράφει «θνητὴ γυναίκα τοῦ Θεοῦ Μητέρα»

κι ὁ ἄλλος· «τ᾿ οὐρανοῦ εἶσαι πλατυτέρα,

ὡς ἔμψυχος ναὸς καὶ θρόνος τοῦ Θεοῦ...»

 

Γλυκειὰ Παρθέν᾿ ἀξίωσέ με

νὰ ’ρθω καὶ πάλι στὸ ναό σου,

ὅπου φυσᾷ γλυκὰ ἡ αὔρα

στὸ ρέμα στὰ πλατάνια μυστικά!

 

Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

(1920)