ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ Η ΡΟΞΆΝΑ.

 Η Ρωξάνα φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Θέλουμε νοσοκομεία, όχι καθεδρικούς ναούς».  Ήταν μέσα στο δυστυχισμένο πλήθος.  Ένιωθε τόσο κοντά στους ανθρώπους που είχε γνωρίσει για πρώτη φορά.  Μαζί τους κατάφερε να εκφράσει μια εξέγερση που δεν μπορούσε πλέον να ελέγξει.  Έζησε ένα μείγμα έκπληξης, θλίψης και εξέγερσης που χτίζονταν καθεδρικοί ναοί αντί για νοσοκομεία.

 Η ευφορία εκείνων των ημερών τελείωσε σύντομα.  Η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι πρέπει να βγουν από το σκοτάδι στο οποίο είχε  πίστη  παρέμεινε βαθιά αποτυπωμένη στην καρδιά της Ροξάνας.  Κατηγόρησε το κράτος για τη στήριξη της δραστηριότητας της Εκκλησίας και θεωρούσε τους ιερείς δόλιους και  πωλητές μάταιων ονείρων.

 Λίγο μετά τις διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε, έλαβε θετική απάντηση στην αίτηση απασχόλησης για ένα χρόνο σε ψυχιατρική κλινική του εξωτερικού.  Ετοιμαζόταν να εργαστεί για ένα χρόνο στη Γερμανία.  Χάρηκε που βρήκε εκεί ένα σύστημα κατασκευασμένο στη Γερμανία, στο οποίο όλα λειτουργούν τέλεια, όπου η κατασκευή νοσοκομείων δεν εμποδίζεται από την κατασκευή εκκλησιών.  Ήταν ενθουσιασμένη καθώς μπήκε στο Ντίσελντορφ.  Μια εκκλησία στο κέντρο της πόλης μόλις κατέρρεε.

 «Αυτή είναι μια πραγματικά φυσιολογική κοινωνία εδώ», είπε η Ροξάνα στο τηλέφωνο στη φίλη της.  Ανυπομονώ να δεις επιτέλους τι σημαίνει κανονικότητα.  Στη Ρουμανία δεν θα έχουμε ποτέ αυτή την ευκαιρία.  Σήμερα είδα μια φυσική χειρονομία σε μια κοινωνία όπου η λογική υπερισχύει της δεισιδαιμονίας.  Ένας καθεδρικός ναός γκρεμίστηκε ακριβώς μπροστά στα μάτια μου.  Πραγματικά χρήσιμες κατασκευές θα εμφανιστούν σε αυτό το μέρος.

 Η  φίλη μοιράστηκε τις απόψεις της .  Η Ροξάνα ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένη με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα.  Ένιωθε ότι την εκτιμούν και την ανταμείβουν ανάλογα.  Η θέρμη με την οποία δούλευε καθημερινά για περισσότερες από 12 ώρες την εξάντλησε σύντομα.  Ήταν όλο και πιο αδύναμη.

 - Είμαι πολύ ενθουσιασμένη με όλα όσα έμαθα και μαθαίνω.  Αλλά κουράζομαι όλο και περισσότερο.  Ανυπομονώ να ξεκουραστώ λίγο .  Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό παραπονέθηκε η Ρωξάνα στη φίλη της.

 - Μην τα παρατάς τώρα.  Εκμεταλλευτείτε όλο τον χρόνο που σας απομένει.  Τότε θα επιστρέψεις και θα κάνεις πράξη όλη την εμπειρία που αποκτήθηκε εκεί, απάντησε η φίλη της. 

 Η Ροξάνα τα παράτησε κάποια στιγμή μετά από τόσες ώρες δουλειάς στο νοσοκομείο, μετά από τόσα μαθήματα εκπαίδευσης, μετά από τόσες ατελείωτες συζητήσεις, πριν και μετά τη δουλειά, στο ιατρικό κολέγιο.  Κοιμόταν μόνο τέσσερις ώρες τη νύχτα και το μυαλό της ήταν φορτωμένο με τα προβλήματα των ασθενών, τη φροντίδα των χαρτιών, τον φόβο της αποτυχίας, την έλλειψη φίλων, την πίεση μιας νέας μέρας στην οποία έπρεπε να αποδώσει τέλεια για να διατηρήσει το τέλειο σύστημα.

 «Γιατρέ, θα ήθελα να σου μιλήσω για κάποια προσωπικά θέματα», είπε η Ρωξάνα στον καλύτερο γιατρό στην κλινική που δούλευε.

 - Με τη μεγαλύτερη χαρά.  «Θα σου κλείσω ένα ραντεβού», είπε σύντομα ο κύριος Σμιτ.

 - Χρειάζομαι επειγόντως τη βοήθειά σας.  Παρακαλώ λάβετέ με όσο πιο γρήγορα μπορείτε, επιμένει η Ρωξάνα.

 - Κανένα πρόβλημα.  Σε 3 εβδομάδες, στις 12 Φεβρουαρίου, στις 11:30.  «Σε περιμένω», απάντησε ο γιατρός και πήγε βιαστικά στην κλινική .

 Η Ροξάνα ένιωσε την τελευταία της ελπίδα να καταρρέει.  Δεν είχε καθόλου ησυχία.  Το σώμα του έτρεμε από την κούραση.  Δεν μπορούσε πια να αφομοιώσει τίποτα, δεν μπορούσε πια να σκεφτεί, δεν μπορούσε πια να κλείσει τα μάτια του τη νύχτα.

 «Κλείσε ραντεβού με άλλο γιατρό», συμβούλεψε ένας άλλος φίλος της ο Παύλος .  Δεν μπορεί να υπάρχει κάποιος κάπου να μιλήσει για αυτά τα θέματα.

 - Κάλεσα όλες τις ψυχιατρικές κλινικές.  Δεν υπάρχει κενή θέση.  «Είναι όλοι απασχολημένοι», είπε χαμηλόφωνα η Ροξάνα.

 «Προσπάθησε ξανά, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις».  Σε εμπιστεύομαι, την ενθάρρυνε ο Παύλος.

 Η Ρωξάνα τηλεφώνησε παντού, αλλά δεν βρήκε την πιθανότητα επείγοντος ραντεβού.  Δοκιμάστε την πιο πρόσφατη επιλογή και καλέστε την νεότερη κλινική.

 - Γεια σας.  Ονομάζομαι Roxana Pintilescu και είμαι ψυχίατρος στην κλινική στο Holthausen.  Θα ήθελα ένα ραντεβού στην κλινική σας.

 «Για έναν ασθενή σου;»

 - Είμαι ο ασθενής.  Θα ήθελα να ξεκινήσω θεραπεία με τον Dr. Fisch.

 «Δυστυχώς, ο Δρ. Φις δεν κλείνει άλλα ραντεβού μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο».  Αλλά προτείνω την κλινική Grafenberg.  Θα ανοίξει σε δύο εβδομάδες.

 - Δεν γίνεται με νοσηλεία;  ρώτησε η Ρωξάνα.

 - Νοσηλεία σε νοσοκομείο?  Δεν έχετε διαβάσει στην εφημερίδα ότι δεν υπάρχουν πλέον ψυχιατρικά κρεβάτια;

 Η Ροξάνα χτύπησε με απόγνωση τον ακουστικό.  Μετά από τόσα τηλεφωνήματα, δεν έβρισκε θέση σε ένα γραφείο ψυχοθεραπείας ή ακόμα και στο νοσοκομείο, αυτή που φρόντιζε τόσο υπομονετικά ασθενείς με ψυχικές ασθένειες.  Δεν τόλμησε να πάει στους συναδέλφους της.  Θεωρούσε όλους ανίκανους εκτός από τον Δόκτορα Σμιτ.  Δεν ήθελε καν να συνταγογραφήσει μια θεραπεία μόνη της.  Είχε ανάγκη να μιλήσει.  Ήξερε πολύ καλά ότι δεν μπορούσες να θεραπεύσεις την ψυχή με χάπια.

 Ανακοίνωσε ότι ήταν άρρωστη στη δουλειά και αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στο Ντίσελντορφ.  Περπατούσε και δεν ήξερε πού την πήγαιναν τα βήματά της.  Ένιωθε σαν να μην είχε πάει ποτέ εκεί, αν και είχε περάσει πολλές φορές από το κέντρο της πόλης.  Κάποια στιγμή είδε έναν καθεδρικό ναό στην είσοδο του οποίου υπήρχε μια πλάκα που έγραφε: Ρουμανική Ορθόδοξη Ενορία Ντίσελντορφ.  Είχε πάρει θάρρος και μπήκε στον καθεδρικό ναό.  Κατά σύμπτωση, ήταν ο πατέρας Mακαριος , ο οποίος μάζευε διάφορα πράγματα.

 «Τουλάχιστον εδώ είναι κάποιος με τον οποίο μπορώ να μιλήσω τη γλώσσα μου», σκέφτηκε η Ροξάνα.

 Κάθισε στον τελευταίο πάγκο.  Στον πάγκο, είδε ένα βιβλίο του πατέρα Παϊσιου Aγιορειτη. Το άνοιξε τυχαία και το βλέμμα του καρφώθηκε σε κάποιες λέξεις που την ξάφνιασαν: «Χωρίς καλούς κληρικούς, οι εκκλησίες αδειάζουν και οι ψυχίατροι, οι φυλακές και τα νοσοκομεία γεμίζουν».  Κάτι είχε αγγίξει την καρδιά της και την έκανε να σηκωθεί και να μιλήσει στον πατέρα Μακάριο στον οποίο αφηγήθηκε τις συνθήκες που περνούσε.  Ο πατέρας την άκουσε προσεκτικά και δεν έβγαλε λέξη.  Καθώς μιλούσε, η Ροξάνα ένιωθε καλύτερα, πιο απελευθερωμένη.  Αφού είπε όλα όσα είχε στο μυαλό του, ευχαρίστησε τον πατέρα  και του έδωσε μια επαγγελματική κάρτα.

 «Χαίρομαι που μπορούμε να μιλήσουμε ξανά».  «Θα ήθελα να έρθω ξανά, αν μπορώ», είπε εύθυμα η Ροξάνα.

 - Με μεγάλη χαρά, Δρ Πιντιλέσκου.  Τηλεφώνησέ με όταν νιώσεις την ανάγκη, απάντησε ο πατέρας.

 «Θα ήθελα να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο εδώ στην εκκλησία».  Με κάνει πολύ καλύτερο να σου μιλήσω από κοντά, απαντά η Ρωξάνα κουρασμένη από τα τηλέφωνα.

 - Με μεγάλη χαρά, αλλά όπως βλέπετε μαζεύουμε τα πράγματα, γιατί πρέπει να φύγουμε από αυτή την εκκλησία.

 «Γιατί πρέπει να φύγεις από αυτή την εκκλησία;»  αναρωτήθηκε η Ρωξάνα.  Είναι ένας εντυπωσιακός καθεδρικός ναός.

 - Αυτός ο καθεδρικός ναός όπου φιλοξενηθήκαμε θα κατεδαφιστεί.  Δυστυχώς δεν έχουμε πού να υπηρετήσουμε, απάντησε ο πατέρας, προδίδοντας τη θλίψη του.

 Η Ροξάνα δεν μπορούσε να το πιστέψει.  Πώς θα μπορούσε να κατεδαφιστεί ένας καθεδρικός ναός στον οποίο ένας άνθρωπος έκανε ένα τόσο σπουδαίο έργο;  Πώς θα μπορούσε να απολυθεί ένας άνθρωπος που του είχε φέρει τόση άνεση;  Πώς μπορεί να αποβληθεί ο μόνος άνθρωπος που έχει αφιερώσει χρόνο για να ακούσει τον πόνο του;  Ήταν έκπληκτη, αναστατωμένη, αγανακτισμένη…

 Ιωσήφ Κριστιάν