Προσευχή....

«Ο άνθρωπος είναι ένα ον που προσεύχεται.  Όσο ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, η προσευχή δεν θα εξαφανιστεί από τη γη.  (...) Γιατί?  Γιατί η προσευχή είναι η φυσική και ύψιστη εκδήλωση της ανθρωπιάς μας.  Μέσω αυτής γινόμαστε και είμαστε άνθρωποι, γιατί είμαστε άνθρωποι γιατί είμαστε σε κοινωνία με τον Θεό και είμαστε σε κοινωνία με τον Θεό επειδή προσευχόμαστε.  Η προσευχή δεν είναι φαινόμενο κοινωνικής μίμησης ή απλώς ένα έθιμο που επιβάλλεται από την κοινότητα, αλλά μια προσωπική πράξη, ένα εσωτερικό τίναγμα, είναι ο αέρας χωρίς τον οποίο χάνεται η ψυχή.

 «Πεινάω και διψάω» μπορεί να βρυχονται τα  βοοειδή, αλλά το «Πεινάω και διψάω για τον Θεό» δεν μπορεί παρά να φωνάξει ο άνθρωπος.  Η μοναδικότητα του ανθρώπου στο σύμπαν φαίνεται από το γεγονός ότι εισέρχεται σε ελεύθερη και συνειδητή κοινωνία με τον Θεό.  Με την προσευχή η ψυχή ανεβαίνει στον ουρανό και ο ουρανός στη γη.  (....)

  Η συνομιλία του ανθρώπου με τον Θεό μπορεί να είναι από «βάθη», από αναζητήσεις, από τα κύματα της ζωής, πνιγμένη, απλή, σκεπτόμενη ή μη, γεμάτη, βιαστική, ελεύθερη, γεμάτη ειλικρίνεια, μέχρι δράμα.  Περιλαμβάνει πολλούς τόνους: είναι χαρά και κλάμα, είναι δοξολογία και συγχώρεση, είναι θάρρος και γαλήνη, είναι αμφιβολία και βεβαιότητα, είναι στεναγμός και ευτυχία, είναι ανάταση και ταπείνωση.  Ο άνθρωπος χωρίς προσευχή είναι ανοησία, είναι σαν την άνοιξη χωρίς ήλιο, είναι μια θλιβερή ζωή.  Η προσευχή είναι επίσης ένα από το να ζεις όμορφα, και το να μην προσεύχεσαι είναι επίσης ένα από το να ζεις άσχημα... Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης λέει ότι «η προσευχή με μεταμορφώνει από αμαρτωλό άνθρωπο, που στενάζει κάτω από το βάρος των αμαρτιών του, σε άνθρωπο σάν τό  γιο του Θεού που αναπαύεται εν ειρήνη και χαίρεται στην αγκαλιά του Πατέρα του».

                 (Πατήρ Χρυσόστομος Φιλιπέσκου - «Λίγα λόγια, πολλή αγάπη...)