Όταν εορτάζουμε μια εορτή της ζωής του Χριστού, δεν είναι ένα τμήμα που γιορτάζουμε, ένα κομμάτι, αλλά όλον το Χριστό.

Όταν εορτάζουμε μια εορτή της ζωής του Χριστού, δεν είναι ένα τμήμα που γιορτάζουμε, ένα κομμάτι, αλλά όλον το Χριστό. Όλην αυτήν την κίνηση του Θεού 

που έκανε για μας, προκειμένου να γίνει άνθρωπος να σώσει τον άνθρωπο. 

Αυτό είναι σημαντικό γιατί έτσι μετέχουμε στον ίδιον τον Χριστό. Και η ζωή του Χριστού λειτουργεί για μας ως παρεκτική χάριτος. Είναι ημέρα μεγάλης χάρης αλλά ταυτοχρόνα -πρέπει να ξέρουμε- ότι είναι και ημέρες 

όπου μπορεί να περάσουμε και μεγάλους πειρασμούς. 

Γιατί και ο σατανάς θα μας κουρδίσει αυτές τις μέρες, είτε εμάς είτε τους άλλους, να δημιουργήσουμε διάφορα πράγματα. 

Είμαστε και απρόσεκτοι 

λόγω της αποχαύνωσης που παθαίνουμε λόγω των εορτών κλπ. και γίνονται πειρασμοί, τσακώματα, διαφωνίες, 

στεναχώριες, νεύρα, θυμοί και προβλήματα. Αυτά πρέπει να τα προσέξουμε όλα. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Παρά πολύ προσεκτικοί να μη μας κλέψει ο διάβολος αυτήν την ευκαιρία που μας δίνει ο Θεός. 

Γιατί ο Θεός μάς παραθέτει την τράπεζα, 

να φάμε και να εντρυφήσουμε 

όλοι σ'αυτήν την πνευματική τράπεζα, 

αλλά και ο διάβολος θα έρθει να προσπαθήσει, πάση θυσία, να μη μας αφήσει να γευθούμε την τράπεζα του Θεού. Θα μας δημιουργήσει.. έχει εκείνος 

πολλά και διάφορα να κάνει...

Ποιος όμως μπορεί να τα γλυτώσει αυτά; 

Ο ταπεινός άνθρωπος. Γιατί ο ταπεινός; 

Για δυο λόγους. Διότι ο ταπεινός άνθρωπος ελκύει τη χάρη του Θεού πάνω του. Τον σκεπάζει ο Θεός τον ταπεινό άνθρωπο. Ο ταπεινός άνθρωπος δεν δίνει λαβές εις τον πειρασμό. Δεν έχει εξογκώματα να τον πιάσει από κάπου, δεν πιάνεται εύκολα... Αλλά κι αν τον πιάσει από κάπου και τον ρίξει κάτω, 

ο ταπεινός άνθρωπος ξέρει την τέχνη να ξανασηκωθεί. Να πει: «Συγνώμη»,

«Να πει συγχώρεσέ με, Θεέ μου»,

«Συγνώμη αδερφέ μου, έκανα λάθος».

Να αποδεχθεί το λάθος του. Και το λάθος του εαυτού του ακόμα! Και τον εαυτό μας πρέπει να αποδεχθούμε και να αντιμετωπίσουμε την αμαρτία μας και τα πάθη μας και τις πτώσεις μας με μια σωστή στάση μετάνοιας. 

Όχι εκείνη την εγωπαθή, αρρωστημένη κατάσταση: «μα γιατί να το κάνω;» και «πως το έπαθα;», «και τώρα τι έγινε;»

και ξέρω γω.. Τίποτα απο όλα αυτά!

Εντάξει, έπεσες.. Ησύχασε! Ειρήνευε!

Σήκω! Ζήτα την βοήθεια του Θεού! 

Αποκατάστησε την σχέση σου με τον αδερφό σου, αν είναι δυνατόν, και συνέχισε τον αγώνα σου. Μη γίνεσαι θηρίο χειρότερο απ' ότι ήσουν προηγουμένως. 

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού