ΑΣΠΑΣΘΗΚΕ ΤΗΝ ΘΗΛΙΑ ΚΑΙ...
ΤΗΝ ΕΦΟΡΕΣΕ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ!
Ὡσάν ἄνθος ἐβλάστησεν, ὁ Ἅγιος Χατζη Θεόδωρος (30/1), ἐκ τῶν Πύργων Θερμῆς τῆς Ἁγιοτόκου Λέσβου, στόν πανεύοσμον «κῆπο» τῶν Νεομαρτύρων Ἁγιορειτῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Οὗτος ὁ μακάριος Θεόδωρος, ἔζησε κατά τόν 18ον αἰώνα, ἦτο Χριστιανός καί ὅταν ἔφθασεν εις ηλικίαν γάμου, νυμφεύθηκε κόρη σεμνή κι ενάρετη, με την οποίαν απέκτησε 2 τέκνα. Κατοικούσε με την οικογένειά του στην συνοικία των «Κάτω Πύργων» της Μυτιλήνης, εις την πατρικήν οικία του -ένα πυργόσπιτο- της οποίας διασώζονται ακόμη και σήμερα κάποια ερείπια. Ο Θεόδωρος ήτο τίμιος και εργατικός, διατηρούσε δε, στο Μπας-φανάρι (κεντρική αγορά της Μυτιλήνης), εργαστήριον υποδηματοποιίας. Όλα κυλούσαν ήρεμα και ομαλά στην ζωή της ευλογημένης οικογενείας, ώσπου μια μέρα, ο φθόνος του πονηρού έκανε τον Θεόδωρο να νικηθή υπό του πάθους της οργής, εξαιτίας κάποιου γεγονότος (δεν υπάρχουν πληροφορίες για το εν λόγω ζήτημα) και να γίνη εξωμότης της Ορθοδόξου Πίστεως!
Όταν κατάλαβε το μέγεθος των συνεπειών τῆς πράξεώς του, συντετριμμένος και πικρώς μετανοημένος, ανεχώρησεν εις το Άγιον Όρος, όπου αφού εξομολογήθηκε στον Πνευματικόν, έλαβε τον πρέποντα κανόνα, τον οποίον και τήρησεν ο Αθληφόρος Μάρτυς πιστώς, ραίνοντας καθημερινώς με τις ροές των δακρύων της μετανοίας του, την ευλογημένη γη του Άθωνος. Αφού πέρασεν αρκετός καιρός μέ νηστείες, προσευχή και αγρυπνίαν, ο Άγιος έλαβε την ευχή τοῦ Γέροντός του, ο οποίος τον εμύρωσε, τοῦ μετέδωσε τα Άχραντα Μυστήρια και τον ενίσχυσε για το Μαρτύριο της Ομολογίας του. Έτσι, οπλισμένος με τα θαυμαστά εφόδια τοῦ Χριστιανού, επανήλθεν εις την πατρώαν γην ο Θεόδωρος και με παρρησία παρουσιάσθηκε στον δικαστή, λεγοντάς του τα εξής: «Αν υποθέσουμε ότι κάποιος αδικηθεί ή εξαπατηθεί, μπορεί να λάβῃ πίσω το δίκιο του;». Ο κριτής τότε του απήντησε, πως βεβαίως θα μπορούσε να συμβῇ αυτό. «Τότε, άρχοντά μου», συνέχισε ο γενναίος Μάρτυς, «έχω να σου πω, ότι εγώ είχα την πίστη μου κι αφού σκοτίστηκε το μυαλό μου από τον διάβολον, την άφησα…». Τελειώνοντας την ομολογία του αυτήν, ο ἔνδοξος Αθλητής του Χριστού, φόρεσε μαύρον καλογερικόν σκούφον. Ο κριτής άναυδος παρακολουθούσε το θέαμα κι όταν μπόρεσε να αρθρώση λόγον, είπε στον Θεόδωρον: «Μπρε τρελλέ, τί κάνεις; Έχασες τα λογικά σου;». Ο Θεόδωρος με θάρρος του απήντησε, πως όχι μόνον τα λογικά του δεν είχε χάσει, αλλά καλύτερα θα έλεγε ότι μόλις τα είχε βρει!..
Ο δικαστής, μετά από επανειλημμένες προσπάθειες –που απέβησαν άκαρπες- να τον μεταπείση, διέταξεν οργισμένος να φυλακίσουν τον μακάριον Θεόδωρον και κατόπιν τούτου τον έστειλεν εις τον αγά του τόπου, Ναζίρ Ομέρ. Εκείνος, ήρξατο να «θωπεύῃ» τα αυτιά τοῦ Μάρτυρος με κολακείες και υποσχέσεις για δόξες, τιμές και αξιώματα, αλλά όταν είδε ότι ο Θεόδωρος ήτο αμετακίνητος εις την πατρώαν Πίστη του, τον παρέδωσε στους δημίους, οι οποίοι τον έδειραν δια ροπάλων, τον ετρύπησαν με μάχαιραν εις τον μηρό και τον κατακρήμνισαν από την σκάλα. Έπειτα, τον εσήκωσαν και τον οδήγησαν εις τον τόπο της εκτελέσεώς του (Παρμάκ Καπί), χωρίς εκείνος να προβάλῃ την παραμικράν αντίδρασιν. Αντιθέτως, το πρόσωπό του ήτο ιλαρό και συνομιλούσε με αὐτούς, σαν η ποινή του να μη ήτο γι’ αυτόν θάνατος, αλλά ζωή! Θέλοντας να κάμψουν το ηθικό του, τοῦ έδειξαν τό ἰκρίωμα τῆς ἀγχόνης, ωστόσο, ο πολύαθλος οπλίτης του Κυρίου, ψυχραίμως, τους ἠρώτησε: «Ποῦ εἶναι το σκοινί;»· Ἐκείνοι έκπληκτοι από αυτό που ἤκουσαν, του έδωσαν την θηλιά κι ο πιστός Θεόδωρος, αφού την ησπάσθη, την εφόρεσεν εις τον λαιμό του ως μαρτυρικόν Σταυρόν! Ύστερα, γύρισε προς το πλήθος, το οποίον είχε μαζευθεί για να παρακολουθήση την εκτέλεση και ζήτησε ταπεινῶς συγχώρηση απ’ όλους, έστρεψε τους οφθαλμούς του, με ελπίδα και καρτερία προς τον Ουράνιο Πατέρα κι αφού προσηυχήθη θερμώς, ανέβηκε σέ ψηλή πέτρα και παρέδωσε τον εαυτό του στον λυτρωτικόν θάνατον, λαμβάνοντας έτσι τον λαμπρόν στέφανον του Μαρτυρίου… Ήτο 30 Ιανουαρίου 1784.
Το άγιον λείψανο τοῦ πανευφήμου Θεοδώρου, ερρίφθη εις την θάλασσαν, ωστόσο η Πρόνοια του Θεού, μετά από λίγες ημέρες, το έβγαλεν εις την ακτήν, απ’ όπου και περισυνελλέγη από ευλαβείς Χριστιανούς, οι οποίοι αφού ζήτησαν άδεια, το ενταφίασαν εντός του Ιερού εξωκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στόν Μόθωνα. Την 4η Σεπτεμβρίου 1967, τα σεπτά λείψανα του Αγίου Θεοδώρου του Μυτιληναίου ή Χατζή, ήλθαν εις το φως, κατά την διάρκειαν ανακαινιστικών εργασιών τοῦ εξωκκλησίου. Ευρέθησαν δε, επί του δεξιού μέρους της εισόδου και κάτω από το δάπεδον. Εις το σημείον ταφής δεν υπήρχε κάποια πλάκα που να μαρτυρή περί του Αγίου, αλλά συμφώνως με το πόρισμα που απέστειλεν η συσταθείσα, υπό του Μητροπολίτου, επιτροπή προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, όλα μαρτυρούσαν ότι επρόκειτο περί των κρυφθέντων τιμίων λειψάνων του Νεομάρτυρος Θεοδώρου, του αποκαλουμένου Χατζή.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε…
Ἐκ Πύργων ἐβλάστησας καὶ ἐν Μυτιλήνῃ σαφῶς ἀθλήσας Θεόδωρε, ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἀξίως δεδόξασαι. Ὄθεν τά λείψανά σου, Νεομάρτυς εὑρόντες, χάριν ἐκ τούτων θείαν κομιζόμεθα πίστει, δοξάζοντες τόν Κύριον τόν Σέ στεφανώσαντα.
Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον…
Θεοδώρου σήμερον, ἐκλάμπει μνήμη, δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ἐγκωμιάσωμεν αὐτόν, χαίροις πανένδοξε κράζοντες, Χριστοῦ θερᾶπον, ὁπλῖτα ἀήττητε.
Ἐ μ μ α ν ο υ ή λ M ε λ ι ν ό ς
Θεολόγος Συγγραφεύς
Διευθυντής τῆς Bιβλιοθήκης
τῆς ῾Iερᾶς Συνόδου
τῆς ᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος
E-mail: ManolisMelinos@gmail.com
Http//: www.manolismelinos.com
