«Θα κριθώ ονειροπόλος μοναχός, απόγονος ίσως από μοναστικά ιδανικά, ή από παλιές παραβολές, και δεν βλέπω τις στάχτες των ημερών, το γεγονός ότι με τίς κακουχίες έχουν ξεχαστεί όλα τα χαμόγελα. Κι αν στα θλιμμένα πρόσωπα, θα υπάρχουν ακόμα ζοφερά πρόσωπα, θα γίνουμε πιο ψυχροί, ξένοι και απόμακροι. Το χαμόγελο μας βοηθάει να αναστηθούμε, να δούμε τη γεμάτη πλευρά του ποτηριού, να ντυθούμε φως, αποτελώντας ένα νέο δώρο στους γύρω μας».
Πρωτ. Hrisostom Filipescu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.