16 Ιανουαρίου - Πριν από 46 χρόνια, η ευλογημένη Natalia Vyritskaya πέθανε στον Κύριο / 1890 - 01/16/1976 /

 16 Ιανουαρίου - Πριν από 46 χρόνια, η ευλογημένη Natalia Vyritskaya πέθανε στον Κύριο / 1890 - 01/16/1976 / 

Οι παλιοί της Vyritskaya θυμούνται ακόμα πώς μια παράξενη γυναίκα περπατουσε από άκρη σε άκρη στους δρόμους του χωριού με ένα καλάθι στο οποίο είχε μια γάτα, έναν κόκορα και ένα μικρό σκυλάκι. 

Θυμήθηκαν ότι ο ίδιος ο Άγιος Σεραφείμ του Βυρίτσκι προέβλεψε την εμφάνισή της στη Βυρίτσα, λέγοντας ότι θα πήγαιναν κοντά της για βοήθεια και προσευχή, μίλησε για το πνευματικό της ύψος. 

Οι πληροφορίες για τη ζωή της είναι εξαιρετικά σπάνιες: όπως όλοι οι άγιοι σαλή για χάρη του Χριστού, η μητέρα έκρυψε την καταγωγή της και τις συνθήκες της ζωής της που οδήγησαν στο κατόρθωμα της ανοησίας. 

Όλοι όσοι τη συναντούσαν ήταν σίγουροι ότι προερχόταν από υψηλόβαθμη οικογένεια , αυτό φαινόταν από την αρχοντιά της εμφάνισης, του λόγου και των τρόπων της και το γεγονός ότι ήξερε άριστα γαλλικά. 

Η Matushka είπε ότι γεννήθηκε το 1890. Πιθανότατα πήρε μόρφωση στα νιάτα της. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, στα νιάτα της, η μητέρα της εργάστηκε στις μυστικές ερήμους στα βουνά του Καυκάσου, οι οποίες στη συνέχεια έκλεισαν από τους διώκτες. 

Το 1955, η μητέρα Ναταλία εμφανίστηκε στο Pechory και με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Γέροντα Συμεών του Pskov-Caves /+1960/, πήγε στη γη Βυρίτσα, όπου μέχρι το 1976 έφερε το κατόρθωμα της παρηγοριάς, της παραίνεσης και της προσευχής για τους ανθρώπους.

Όπως και άλλοι ασκητές της Βυρίτσας, η μητέρα Ναταλία πέρασε λίγο χρόνο περιπλανώμενη - χωρίς άδεια παραμονής, διώχθηκε από τις αρχές. 

Η μητέρα εγκαταστάθηκε σε ένα ερειπωμένο υπόστεγο με ρωγμές, στο οποίο το χιόνι έφραζε τον χειμώνα και ο αέρας φυσούσε. Η μητέρα όχι μόνο δεν είχε ζεστά ρούχα, αλλά πήγαινε και ξυπόλητη τον χειμώνα. Και συχνά, όταν οι επισκέπτες παραπονιόντουσαν για το κρύο στην καλύβα της, έπαιρνε τα παγωμένα χέρια τους στα δικά της και έτσι τα ζέσταινε. 

Στο ίδιο υπόστεγο ζούσαν με τη μητέρα  κατσίκες, γουρούνια, γάτες, σκύλοι και αρουραίοι, με τους οποίους η μητέρα μιλούσε σαν να ήταν λογικά όντα.

Η αγάπη της μητέρας για όλα τα έμβια όντα επεκτεινόταν ακόμη και στα έντομα, δεν έδιωχνε μύγες και κουνούπια, και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μάλιστα πήγε ειδικά στο δάσος και έδωσε τον εαυτό της να τη φάνε τα κουνούπια. Αυτός ο καθαρός αδυνατισμός της σάρκας ήταν συνέχεια του καθημερινού μαρτυρίου της. 

Πράγματι, όλη η ζωή της μακαρίας ήταν ένα συνεχές μαρτύριο - έζησε, μάλιστα, σε έναν αχυρώνα, καταδικασμένη σε κρύο, πείνα, άγρυπνες νύχτες και άλλα σωματικά μαρτύρια (για παράδειγμα, προσευχόταν κάθε μέρα, γονατισμένη σε κορμούς καυσόξυλα), αλλά το πιο σημαντικό - πήρε πάνω σου τα προβλήματα, τις κακουχίες και τις αμαρτίες άλλων ανθρώπων.

Τα ευγνώμονα πνευματικά παιδιά της μητέρας διατήρησαν μνήμες για το πώς, μέσω των προσευχών της, σώθηκαν από τον θάνατο, απελευθερώθηκαν από τρομερές ασθένειες (καρκίνος, φυματίωση, ισχιαλγία, παραφροσύνη), για το πώς η Mητερα βοήθησε στη δημιουργία οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. 

Σχεδόν καθένας από αυτούς που ήρθαν κοντά της, η μητέρα Νατάλια έκανε κάποια δώρα και όλα με νόημα: για κάποιον ένα κομμάτι ψωμί, ζάχαρη, πρόσφορα, για κάποιον κατσικίσιο γάλα ή κάτι άλλο. Ό,τι της έφερναν, το μοίραζε σε όσους ερχόντουσαν και πρόσθετε κι άλλα από τις προμήθειες της. 

Η σχέση της μητέρας Ναταλίας με τα ζώα και τα δώρα της - ήταν μια ιδιαίτερη γλώσσα που μόνο μετά από πολλά χρόνια επικοινωνίας έγινε κατανοητή. Δίδασκε τους ανθρώπους μέσω των ζώων.

Σε δύσκολες στιγμές της ζωής, ειδικά κατά τη διάρκεια του πνευματικού πολέμου, η μητέρα συχνά αποδείχτηκε ότι ήταν κοντά. Είδε με το πνευματικό της μάτι την κατάσταση ενός ανθρώπου και έσπευσε να βοηθήσει. Θα έρθει, θα φέρει ψωμί, αυγά - και η λύπη κάπου πάει, γίνεται ελαφριά και χαρούμενη. Ήταν το θαυμάσιο δώρο της να παρηγορεί έναν άνθρωπο με μικρά δώρα. Όταν όμως χρειαζόταν, εκείνη καθοδηγούσε. 

Πολύς κόσμος ήρθε στη μητέρα  για μια ευλογία να σπουδάσει, πριν φύγει για το στρατό, πριν από σημαντικά γεγονότα στην προσωπική του ζωή. Σε ποιον να βρει δουλειά, να πάει στο κολέγιο, με στέγαση, τη δυσκολία - απάντησε αμέσως πώς και τι πρέπει να γίνει και αν θα υπάρξει επιτυχία. 

Μαζί με την τρυφερότητα και την καλοσύνη, η πνευματική δύναμη ήταν πάντα αισθητή μέσα της. Καμία χαλάρωση, ήταν πάντα μαζεμένη, σαν πολεμίστρια στο πεδίο της μάχης.

Δεν έδειχνε τίποτα εξωτερικά, η μητέρα Νατάλια ήταν ένα βιβλίο προσευχής. Μια φορά, ένας παπάς που πέρασε τη νύχτα στο σπίτι της ξύπνησε τη νύχτα και δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Και όλο αυτό το διάστημα, μέχρι το πρωί, η μητέρα γονάτιζε και προσευχόταν. Προσευχόταν για όλους γνωστούς και άγνωστους, για όλους όσους έρχονταν κοντά της και επρόκειτο να έρθουν. Το βράδυ πήγε να προσευχηθεί στο παρεκκλήσι της μακαρίας Ξένιας. 

Ο Κύριος της έδωσε ένα καταπληκτικό δώρο διορατικότητας: γνώριζε τις σκέψεις των ανθρώπων. 

Πριν πεθάνει, η μητέρα Ναταλία είπε σε όσους ήταν δίπλα της: «Τα αιτήματα όσων έρχονται στον τάφο μου θα εκπληρωθούν!» 

Πριν από το θάνατο της μητέρας  της εμφανίστηκε ο Άγιος Νικόλαος, που της ανακοίνωσε την επικείμενη αναχώρησή της. Η μητέρα Νατάλια πέθανε στον Κύριο σε ηλικία ογδόντα έξι ετών. Συνέβη την παραμονή των Θεοφανείων το 1976. Τάφηκε στο νεκροταφείο Vyritsky την ίδια τη γιορτή των Θεοφανείων.

Μέχρι σήμερα, όσοι τη σεβάστηκαν όσο ζούσε, καθώς και όσοι την έμαθαν από βιβλία και από αυτόπτες μάρτυρες, πηγαίνουν στον τάφο της μητέρας μέχρι σήμερα. 

Τον Οκτώβριο του 2012, τα άφθαρτα λείψανα της Μητέρας Ναταλίας, μετά από μνημόσυνο, ενταφιάστηκαν από το νεκροταφείο του χωριού Vyritsky στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας της εικόνας του Καζάν της Μητέρας του Θεού.