Συνάντησα για πρώτη φορά το γέροντα Ευσέβιο τόν διά Χριστόν Σαλό πριν από περίπου 20 χρόνια, όταν μετακομίσαμε στην Alba Iulia ως οικογένεια.

Συνάντησα για πρώτη φορά το  γέροντα Ευσέβιο τόν διά Χριστόν Σαλό πριν από περίπου 20 χρόνια, όταν μετακομίσαμε στην Alba Iulia ως οικογένεια.

 Πήγαινα συχνά στον καθεδρικό ναό της πόλης, όπου τον έβλεπα πάντα να περιβάλλεται από κάποιον.  Στην αυλή, μιλούσε στους ανθρώπους αρκετά δυνατά.  Είχε μια ευδιάκριτη φωνή, μερικές φορές βραχνή, τραχιά και μια ομιλία με γρήγορο ρυθμό.  Δεν ξεκουράστηκα πραγματικά όταν τον άκουσα.  Είχα μάθει ότι ήταν άνθρωπος με υψηλή προσευχή, αλλά η συμπεριφορά του, η φαινομενικά άτακτη στάση του, με μπέρδεψε.  Γι' αυτό δεν τον πλησίασα καν με ενδιαφέρον.

 Στην εκκλησία χτυπούσε αμέτρητες μετάνοιες συνοδευόμενα από θραύσματα προσευχής δυνατά.  Η φωνή του ακουγόταν ευδιάκριτα στα κοινά τραγούδια, άλλοτε κλιμακωτή, που άλλοτε με ενοχλούσε.  Αλλά προσπαθούσα να επικεντρωθώ στη δουλειά γενικά.  «Είναι μεγάλος…», τον δικαιολογούσα «με επιείκεια.

 Σε συναντήσεις με κοινούς φίλους, ο ευσεβής άνδρας τριγυρνούσε στην αυλή με ένα σπασμένο μπουκάλι μπύρας ή ένα ποτήρι κρασί, προφανώς για να κρύψει το πνευματικό του έργο και να τον θεωρήσει ο κόσμος «άνθρωπο των παθών».  Αλλά, ανείπωτα, όλοι ξέραμε ότι έπαιζε έναν αμαρτωλό άντρα.

 Έχουν περάσει πολλά χρόνια στα οποία έχουμε διασταυρωθεί αμέτρητες φορές.  Δεν μου μίλησε ποτέ, δεν του μίλησα ποτέ.  Μόλις είπα ένα γεια.  Δεν θυμάμαι να έχω απαντήσει ποτέ.  Τον ένιωσα να αποφεύγει το βλέμμα μου καθώς τον χαιρετούσα.

 Πριν από πεντέμισι χρόνια, μετά από εννιά χρόνια ταλαιπωρίας, ένα από τα κοριτσάκια μας πήγε στον Κύριο.  Έκανα αυτή την προσπάθεια μόνο με τη βοήθεια όλων των φίλων μου, ιερέων και λαϊκών, γνωστών και αγνώστων.  Λίγες εβδομάδες μετά από αυτή τη θλιβερή στιγμή, έλαβα μια πρόσκληση από φίλους στο σπίτι των οποίων πέρασα πολλές όμορφες στιγμές.  Τώρα είχε έρθει και ο Ευσεβής διά Χριστόν Σαλος.  Ο άντρας μου και εγώ καθίσαμε σε έναν καναπέ όπου καθίσαμε σιωπηλοί, προσπαθώντας να μην στενοχωρήσουμε κανέναν με τη θλίψη μας.  Ήταν η πρώτη φορά που ο Ευσεβής καθόταν μπροστά μας, με ευθεία προσφώνηση, μιλώντας ζεστά και χαμογελώντας τρυφερά.  Δεν ξέρω τι ακριβώς μας είπε, αλλά ακόμα νιώθω την τυλιγμένη φωνή που μας παρηγόρησε, όχι με συλλυπητήρια λόγια (δεν είχε πάει καν στην κηδεία του κοριτσιού), αλλά με τη στάση του γονιού να χαϊδεύει τα παιδιά του . 

 Aura Voda,

 Άλμπα Ιούλια