Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον Ευσεβή Γεροντιο μερικές Κυριακές, συμμετέχοντας στη Θεία Λειτουργία στη Μονή Lupşa.

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τον Ευσεβή Γεροντιο μερικές Κυριακές, συμμετέχοντας στη Θεία Λειτουργία στη Μονή Lupşa.

 Θα μπορούσε να γίνει αισθητό ότι είχε επιλέξει μια μυστική, στοργική στάση απέναντι στους ανθρώπους αυτού του μοναστηριού.  Είπα ότι είχα την ευκαιρία να τον κοιτάξω, γιατί για μένα, εκείνη την ώρα, αρκούσε να τον κοιτάζω σιωπηλά για να λάβω μια πνευματική παρηγοριά και τη βεβαιότητα ότι η Χάρη του Κυρίου είναι ζωντανή μέσα του, σαν φωτιά που καταναλώνει με αγάπη κάθε αμφιβολία και φόβο που συνέτριβε την ψυχή μου.  Η παρουσία του ήταν πάντα αισθητή, γιατί απέπνεε μια χαρά, μια ανείπωτη γαλήνη.  Ο ευσεβής Γερόντιος ήταν πηγή χαράς που κυλούσε πάνω από τους παρευρισκόμενους.  Δεν μπορούσες παρά να χαμογελάσεις, να νιώσεις τη ζεστασιά με την οποία αγκάλιαζε τους πάντες στην προσευχή.  Το πρόσωπό του ήταν μια ζωντανή προσευχή!  Ήταν σαν να ντρεπόσουν για τον εαυτό σου, για το κενό της ψυχής, για την αδυναμία να αγαπήσεις αρκετά, όταν από το πλήθος των ανθρώπων έβλεπες χέρια υψωμένα και κατευθυνόμενα προς τον Παράδεισο, όταν μια αδύναμη και τρυφερή φωνή ρώτησε με δάκρυα, έλεος και συγχώρεση από τον Θεό για αυτόν τον κόσμο.

 Από τα παιδιά μέχρι τον ηγούμενο του μοναστηριού όλοι τον αγαπούσαν και επιζητούσαν να είναι κοντά του.  Ήταν ένας μαγνήτης που σε προέτρεπε να το ακολουθήσεις, να το ακούσεις!  Κάθισα δίπλα μου μια Κυριακή.  Ήταν σαν να χτυπούσε η καρδιά μου και να προσευχόταν ασταμάτητα!  Με είχε κυριεύσει μια πολύ δυνατή συγκίνηση και δάκρυα μετανοίας άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου.  Τον κοίταξα και δεν ένιωσα τίποτα.  Ωστόσο, έπαιρνα χαρά!  Μακάρι να μπορούσα να του μιλήσω.  Είχα τόσες πολλές σκέψεις, αλλά δεν ήξερα καν τι να τον ρωτήσω.  Απλώς επέλεξα να απολαύσω την παρουσία του.  Δεν ένιωθα άξιος να του μιλήσω.  Του ζήτησα στο μυαλό του να προσευχηθεί και για μένα.  Με κοίταξε και μου χαμογέλασε.  Ήταν αρκετό για να με κάνει να ακούσω τη φωνή της καρδιάς μου.

 Έφυγα εκείνη την Κυριακή, με μια ιδιαίτερη ηρεμία αλλά και με απορία: «Ποιος άλλος θα είναι αυτός ο γέρος;  Τι ζωή είχε;»  Ήταν σαν άγγελος ενσαρκωμένος στον άνθρωπο.  Τότε δεν προσπάθησα να βρω απαντήσεις.  Η απάντηση θα ερχόταν σε επτά χρόνια.

 Έπρεπε να δώσω μια εξέταση που ήταν πολύ σημαντική και καθοριστική για μένα.

 Είχα συσσωρεύσει πολλή κούραση και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω άλλο στη στιγμή που θα τον στήριζα.  Υπήρχε μεγάλη ένταση γύρω μου τότε και γινόταν όλο και πιο δύσκολο να συγκεντρωθώ.  Καθώς περνούσαν οι ώρες, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να αφομοιώσω όλα όσα είχα να διαβάσω.  Τα δάκρυά μου άρχισαν να κυλούν και δεν έδειχνα να έχω τη δύναμη να προσευχηθώ πια.

 Ζήτησα ολόψυχα τον Ευσεβή Γερόντιο να με βοηθήσει να περάσω εκείνη την εξέταση.  Αν και του ζήτησα βοήθεια, δεν πίστευα ότι θα συμβεί.  Πέρασα τις εξετάσεις, με μια ακατανόητη ψυχική ηρεμία και ανεξήγητα όμορφα και εύκολα θέματα.  Ήταν σαν να είχα μεγαλύτερη επιθυμία να απαντήσω.  Ένιωσα χαρά.  Μη φοβάσαι.  Όποιο σημείωμα κι αν έλαβα, δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα παρά μόνο χαρά και ικανοποίηση.  Πέρασα τίς βεξετάσεις με 9.

 Denisa Simion,

 Άλμπα Ιούλια