ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ.

 Να πω κι εγώ κάτι όμορφο και σίγουρα παράξενο. Πριν ένα μήνα περίπου ήμουν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για ψώνια και βρέθηκα στην Ιπποδρομίου όπου υπάρχει ο ναός Αγίου Κωνσταντίνου. Εκεί που έπεσε η πολυκατοικία στον μεγάλο σεισμό για όσους ξέρουν. Λέω άντε να ανάψω ένα κεράκι, μπαίνω ανάβω, άδεια η εκκλησία εντελώς. Ούτε οι νεωκόροι δηλαδή, εντελώς άδεια, και μόλις πιάνω το πόμολο να φύγω αρχίζει ο εσπερινός. Λέω ντροπή να φύγεις και έκατσα σε ένα στασίδι. Σε όλη την διάρκεια της λειτουργίας δεν μπήκε κανένας στο ναό, εγώ ο παπάς και ο ψάλτης. Και μιλάμε για κεντρικό μέρος , ούτε κρύο είχε ούτε τίποτα, είχα εντυπωσιαστεί! Όταν τελείωσε η λειτουργία μπήκε η νεωκόρος μια γιαγιούλα και καθώς έφευγα της λέω που είναι όλος ο κόσμος λέω είναι δυνατόν; Ε μου λέει ποιος ξέρει, και της λέω ήμουν εντελώς μόνη μέσα ήταν πολύ παράξενο. Και απαντάει δεν ήσουν μόνη, ήταν μαζί σου οι Άγιοι.. και έμεινα λίγο σοκ γιατί δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Ήταν πολύ ωραίο πάντως και πρωτόγνωρο.