Ἐάν χάσουμε τήν Ὀρθοδοξία θά χάσουμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας.

 

«Από τα πρώτα μου νιάτα με κυριεύει συχνά αύτη ή έμμονη ιδέα πώς, αν κλονίζεται ό τόπος μου, αν κινδυνεύει όλος αυτός ό κόσμος ό πνευματικός, ηθικός, συναισθηματικός, γλωσσικός, πού λέγεται Ελληισμός, εγώ εϊμαι υπεύθυνος, πού δεν αγωνίζομαι να τον σώσω. Πασχίζω τότε να κάμω κάτι.Ολη μου τη ζωή, νομίζω, θα προσπαθώ. Φυσικά, δεν γελιοϋμαι για τη σημασία πού μπορούνε να έχουν οι προσπάθειες μου. Ξέρω καλά τα όριά τους. Μα συλλογίζομαι πώς ή αδιάκοπη παρουσία κά­μποσων ανθρώπων πού έχουν τούτη τη λόξα της ευθύνης για τον τόπο, τη γλώσσα, τους νέους, ανθρώ-πων πού δεν διαλαλούν τη διάθεση τους σαν πατριδοκάπηλοι,μα δουλεύουν μοναχικά καί επίμονα, στερεώνοντας ολοένα ορισμένα κοτρώνια, ορισμένους ακρογωνιαίους λίθους της ελληνικής διάρκειας,ή ύπαρξη αυτής της  αθόρυβης Φιλικής Εταιρείας είναι ϊσως ή καλύτερη εγγύηση για κάποια μελλούμενα...».

 

«Μες στην Ευρώπη έχουμε την ιδιοτυπία μας καί τίς πνευματικές μας παραδόσεις, πού δίνουν αξία καί βάθος στην εθνική μας ύπαρξη. Οι παραδόσεις αυτές είναι ή κλασική ελληνική παιδεία,το φιλελεύθερο καί δημοκρατικό πνεύμα του Εικοσιένα, ή Όρθοδοξία...

 

Ή Όρθοδοξία, ως ή γνησιότερη καί θερμότερη έκφραση του χριστιανικού πνεύματος, συνυ­φάνθηκε τόσο πολύ με τη γλώσσα μας, με την  κλασική παιδεία μας καί με όλη την εθνική μας πορεία, ώστε, αν τη χάναμε ποτέ, θα χάναμε τον ϊδιο τον εαυτό μας...».