Η ιστορία είναι αληθινή.
Το Πάσχα εκείνο το έτος ήταν τον Απρίλιο - ακόμη και πριν από τη Νίκη. Υπήρχε μια φήμη στην πόλη ότι ο π. Ο Μιχαήλ Βασιλέφσκι (πατέρας του επιφανούς στρατάρχη) θα υπηρετήσει στις όχθες του Βόλγα, καθώς δεν υπήρχε ούτε μία εκκλησία που να λειτουργεί στο Kineshma. Μερικές φορές. Ο Μιχαήλ τέλεσε τη Λειτουργία στο μικρό του διαμέρισμα. (Ο στρατιωτικός μου φίλος, συνταγματάρχης, μου είπε ότι ο Στρατάρχης Βασιλέφσκι φέρεται να του είπε για τη συνομιλία του με τον Στάλιν. Το 1945, ο Στάλιν είπε απροσδόκητα στον Βασιλέφσκι: «Δεν σέβεσαι καλά τον πατέρα σου, γιατί δεν τον επισκέπτεσαι». έκρυψε προσεκτικά την «πνευματική του» καταγωγή και τρόμαξε. «Μη φοβάσαι, πήγαινε στον πατέρα σου», είπε ο Στάλιν.)
- Χριστός Ανέστη! - αναφώνησε ο Μιχαήλ.
- Αληθινά Ανέστη! απάντησε ο κόσμος.
Φαινόταν ότι όλοι οι κάτοικοι της πόλης ήταν στη πίστη
Είδα μια τέτοια ενότητα των ρωσικών καρδιών για πρώτη φορά. Ο ήλιος ανέτειλε και οι άνθρωποι συνέχιζαν να τραγουδούν και να τραγουδούν το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...» (A. Sventsitsky, «Were they the last?», Μόσχα, 1997)
Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς, κρυμμένοι από το σκοτάδι της νύχτας, μαζεύτηκαν όλοι στο Βόλγα, προσπαθώντας να είναι πιο κοντά στο μέρος όπου ο ιερέας θα έλεγε δυνατά τα λόγια προσευχής που όλοι ήθελαν να ακούσουν και ... φοβόντουσαν να ακούσουν σωστά εδώ, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, μπροστά σε όλους τους έντιμους ανθρώπους. Και πώς το άσμα του «Χριστός Ανέστη» έδιωξε τον φόβο, την κούραση, το φόβο της αναγνώρισης, πώς φούντωσε η ελπίδα για ένα γρήγορο τέλος του πολέμου και για την ευκαιρία να προσευχηθεί ανοιχτά, χωρίς κρυφά, και για το επιθυμητό βελτίωση στη ζωή.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα ενός ανιψιού, του Fr. Valentin Sventsitsky για το Πάσχα του 1945
Το Πάσχα εκείνο το έτος ήταν τον Απρίλιο - ακόμη και πριν από τη Νίκη. Υπήρχε μια φήμη στην πόλη ότι ο π. Ο Μιχαήλ Βασιλέφσκι (πατέρας του επιφανούς στρατάρχη) θα υπηρετήσει στις όχθες του Βόλγα, καθώς δεν υπήρχε ούτε μία εκκλησία που να λειτουργεί στο Kineshma. Μερικές φορές. Ο Μιχαήλ τέλεσε τη Λειτουργία στο μικρό του διαμέρισμα. (Ο στρατιωτικός μου φίλος, συνταγματάρχης, μου είπε ότι ο Στρατάρχης Βασιλέφσκι φέρεται να του είπε για τη συνομιλία του με τον Στάλιν. Το 1945, ο Στάλιν είπε απροσδόκητα στον Βασιλέφσκι: «Δεν σέβεσαι καλά τον πατέρα σου, γιατί δεν τον επισκέπτεσαι». έκρυψε προσεκτικά την «πνευματική του» καταγωγή και τρόμαξε. «Μη φοβάσαι, πήγαινε στον πατέρα σου», είπε ο Στάλιν.)
- Χριστός Ανέστη! - αναφώνησε ο Μιχαήλ.
- Αληθινά Ανέστη! απάντησε ο κόσμος.
Φαινόταν ότι όλοι οι κάτοικοι της πόλης ήταν στη πίστη
Είδα μια τέτοια ενότητα των ρωσικών καρδιών για πρώτη φορά. Ο ήλιος ανέτειλε και οι άνθρωποι συνέχιζαν να τραγουδούν και να τραγουδούν το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...» (A. Sventsitsky, «Were they the last?», Μόσχα, 1997)
Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς, κρυμμένοι από το σκοτάδι της νύχτας, μαζεύτηκαν όλοι στο Βόλγα, προσπαθώντας να είναι πιο κοντά στο μέρος όπου ο ιερέας θα έλεγε δυνατά τα λόγια προσευχής που όλοι ήθελαν να ακούσουν και ... φοβόντουσαν να ακούσουν σωστά εδώ, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, μπροστά σε όλους τους έντιμους ανθρώπους. Και πώς το άσμα του «Χριστός Ανέστη» έδιωξε τον φόβο, την κούραση, το φόβο της αναγνώρισης, πώς φούντωσε η ελπίδα για ένα γρήγορο τέλος του πολέμου και για την ευκαιρία να προσευχηθεί ανοιχτά, χωρίς κρυφά, και για το επιθυμητό βελτίωση στη ζωή.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα ενός ανιψιού, του Fr. Valentin Sventsitsky για το Πάσχα του 1945
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.