ΤΟ ΌΡΑΜΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΊΟΥ ΓΙΑ ΤΌ ΤΑΞΊΔΙ ΤΉΣ ΘΕΟΔΏΡΑΣ ΜΕΤΆ ΤΆ ΟΥΡΆΝΙΑ ΤΕΛΏΝΙΑ. 13

Η Θεοδώρα βρίσκεται μπροστά στο τελώνιο της ασπλαχνίας και της σκληροκαρδίας

 Κι ενώ μου έλεγαν αυτά, συναντάμε ακόμη ένα τελώνιο που έλεγαν πως είναι της ασπλαχνίας και της σκληροκαρδίας, στο οποίο όλοι οι ανελεήμονες, οι μικρόψυχοι, οι άσπλαχνοι, οι σκληρόκαρδοι, οι μισάδελφοι και μισάνθρωποι ερευνώνται και εξετάζονται ανελέητα, πικρά, άκαρδα και με σκληρότητα, όπως ακριβώς αυτοί, όταν ήταν στον κόσμο, φέρονταν στους συνανθρώπους και τους αδελφούς τους. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος τηρήσει όλες τις εντολές του Θεού, όμως μείνει άσπλαχνος και ανελεήμονας προς τον πλησίον

και συνάνθρωπό του και φθάσει αυτός στον θάνατο, η ψυχή του ανεμπόδιστα ανεβαίνει μέχρι σε εκείνο το τελώνιο. Όμως σαν φθάσει εκεί, αυτή αμέσως συλλαμβάνεται από τους σκληρούς και ανελεήμονες εκείνους υπασπιστές του τελωνίου. Κι επειδή ακριβώς ήταν άσπλαχνη και δεν έκανε ελεημοσύνη  τον χτυπούν και τη χαστουκίζουν, την πετούν

αυτάξης και τη φυλακίζουν στα σκοτεινά υπόγεια του Ἀδη μέχρι την κοινή ανάσταση όλων των ανθρώπων και ο Θεός δεν την ελεεί καθόλου (όπως αυτή νόμιζε,

για τις υπόλοιπες αρετές της) ούτε τη λυπάται, αλλά μᾶλλον νιώθει αποστροφή και απέχθεια, γιατί δεν έδωσε ποτέ σε φτωχό ένα κομμάτι ψωμί ούτε χρήματα

σὲ ἄπορο ούτε σε οδοιπόρο δροσερό νερό ούτε στέγη σε κάποιο ξενιτεμένο

 και δεν έντυσε με ένα παλιό

ρούχο γυμνό που είχε ρίγος και εξάντληση από τοβκρύο ούτε επισκέφθηκε κάποιον που ήταν άρρωστος ή κρατούμενος σε φυλακή ή βαρυνόταν με χρέη, και όλα

αυτά μάλιστα, ενώ είχε τη δυνατότητα να τα κάνει.

Και αν ίσως όλα αυτά δεν μπορούσε να τα κάνει με έργα, θα μπορούσε τουλάχιστον να δείξει τη συμπόνια του και τη καλοσύνη του με κάποιον καλό λόγο και με την καλή του πρόθεση. Επειδή όμως, όλα αυτά δεν

θέλησε να τα κάνει, γι' αυτό, όπως είπαμε, καθώς περνα από εκεί, επικρίνεται με μεγάλη αυστηρότητα.

Η Θεοδώρα είχε ζήσει μια ζωή γεμάτη από αγάπη στον συνάνθρωπο και περνά το τελώνιο, παρά την οργή των δαιμόνων

Ενώ λοιπόν οι φωτοφόροι εκείνοι και ωραίοι νέοι μου εξηγούσαν για εκείνο το τελώνιο, καθώς ανεβαίναμε στον δρόμο, το πλησιάσαμε και συναντήσαμε

τον άρχοντά του πολύ εξαγριωμένο και άκαμπτο. Ως αποτέλεσμα της υπερβολικής του ασπλαχνίας, φαινόταν να είναι αποστεωμένος από κάποια βαριά ασθένεια 

θρηνούσε από την κακία που φώλιαζε μέσα

του. Είχε τσαλακωμένο πρόσωπο και ζοφερή όψη.

Ακόμη, τα σχήματα και τα χαρακτηριστικά των παθών τα οποία κυβερνούσε, περιφέρονταν γύρω του (ο ίδιος καθόταν τελείως εξαγριωμένος) πνέοντας φωτιά ασπλαχνίας και όλους όσους περνούσαν από εκεί ήθελε

να τους καταβροχθίσει. Οι υπηρέτες του και σκληροί τελώνες ήταν πολύ αιμοβόροι και ανελεήμονες και έπεσαν πάνω μας σαν τα μυρμήγκια", μουγκρίζοντας

και τρίζοντας τα δόντια τους σε βάρος μου. Κρατούσαν στα χέρια τους πολλά έγγραφα και εξέταζαν, έψαχναν και πολυπραγμονούσαν εναντίον μου για το πώς και πού θα μπορέσουν να βρουν αυτά που τους χρειάζονταν για την ασπλαχνία, ώστε να με πετάξουν στα

υπόγεια του Άδη. Όμως δεν βρήκαν, με τη χάρη του Θεού, κάτι απ' αυτά που έλπιζαν σε βάρος μου, αλλά

αντίθετα βρήκαν χρηστότητα προς όλους και επιείκεια

και συμπάθεια και απέραντη ελεημοσύνη. Όποτε λοι-λπόν έδωσα ένα κομμάτι ψωμί ή χρήματα ή ένα ποτήρι κρασί ή και νερού ή έβαλα ξένο μέσα στο κελί μου ή συλλυπήθηκα με αυτόν που λυπόταν ή πένθησα με αυτόν που πενθούσε ή επισκέφθηκα ασθενή ή πήγα σε φυλακή για να επισκεφτώ τους κρατούμενους αδελφούς τους, οποίους με παραινετικούς λόγους παρακάλεσα να δείξουν μακροθυμία στη δοκιμασία τους και, για να το πω απλά, αυτό που μπορούσα να κάνω με τη διάθεσή μου και τα χέρια μου, το έκανα και όλα αυτά τα υπέδειξαν σε αυτούς οι καλοί μου προστάτες και οδηγοί.

Αυτά λοιπόν, αφού τα είδαν οι αιμοβόροι εκείνοι και σκληρόκαρδοι Αιθίοπες, στο τέλος κυριολεκτικά καταντροπιάστηκαν και αφού μας άφησαν, εξαφανίστηκαν.

Οι άγγελοι και η Θεοδώρα διαβαίνουν την πύλη του ουρανού και μένουν έκπληκτοι από το μεγαλείο του θεάματος

Εμείς λοιπόν, αφού γεμίσαμε με χαρά, απομακρυνθήκαμε γρήγορα απ' αυτούς, ευτυχισμένοι, γιατί

δεν είχαμε την οποιαδήποτε ζημία κι έτσι χαρούμενοι διαβήκαμε στο εσωτερικό της πύλης του ουρανού. Ἐμοιαζε αυτή με ένα είδος λαμπερού κρυστάλλου, θαυμαστή και ωραία και τα έργα τέχνης πάνω στην πύλη

ήταν ξεχωριστά, φτιαγμένα από τη λαμπρότητα των

αστεριών και της φωτιάς, όπως η κίτρινη λάμψη του χρυσού, λαμπρά διακοσμημένα και όμορφα. Ένας νέος άντρας στεκόταν σε αυτήν την πύλη, ζωσμένος με

μία αστραπή και τα πόδια του έλαμπαν από την έντονη λάμψη της φωτιάς και η όψη του προσώπου του ήταν γλυκιά και πολύ ευχάριστη. Κι αυτός μας υποδέχθηκε με χαρά και ευφροσύνη, δοξάζοντας τον Θεό που ευδόκησε να περάσει ανώδυνα μια ψυχή τα πικρά

και φοβερά τελώνια του σκότους του αέρα. 

Και αφού μας ασπάσθηκε, μας άφησε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας. Κι ενώ πηγαίναμε μπροστά, μέσα στον ουρα-

νό, βρήκαμε νερό πάνω στον θόλο, το οποίο υποχωρούσε  όταν εμείς περνούσαμε, αυτό πάλι συγκεντρωνόταν από το βλέμμα μας και μας έδειχνε τον δρόμο και

στην αρχική του θέση. Αφού διαπέρασε την ένταση τού φοβερού και ακατάσχετου εκείνου νερού, φθάσαμε σε μία περιοχή αέρακαι ανερμήνευτη, που πάνω της

που ήταν εκπληκτική ήταν απλωμένο ένα λαμπερό δέρμα που απλωνόταν

πιο πέρα από το πλάτος του αέρα. Σε εκείνο το δέρμα υπήρχαν αμέτρητοι, εξαιρετικής ομορφιάς, νεαροί, ζωσμένοι στη φωτιά, που τα μαλλιά τους έλαμπαν σαν

τα πόδια τους ήταν λευκά σαν το γάλα

την αστραπή, και τα πρόσωπά τους σαν το χιόνι ή καλύτερα να

πούμε, πιο λαμπερά και από το φως. Αυτοί λοιπόν, καθώς έβλεπαν να με οδηγούν στα χέρια τους οι άγιοι εκείνοι και φωτοφόροι άγγελοι, σκιρτούσαν από χαράβγια τη σωτηρία μου, λέγοντας: «Να λοιπόν! Με την ευδοκία του Θεού η ψυχή αυτή θησαυρίστηκε στη βασιλεία των ουρανών». Και συμπορεύτηκαν μαζί μας

ψάλλοντας μια γλυκύτατη και ιδιαίτερα ευχάριστη μελωδία και μαζί τους προχωρούσαμε για να προσκυνήσουμε τον πυρίμορφο και θεσπέσιο θρόνο του Θεού.

Συνεχίζετε