Ένα απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο για τον Κεφαλληνίας Γεράσιμο, επ' ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου

Ένα απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο για τον Κεφαλληνίας Γεράσιμο, επ' ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου

Σέ ἐκεῖνο τό ἱστορικό προσκύνημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στήν Καππαδοκία τόν Μάϊο τοῦ 2001 βρισκόταν κι ὁ π. Γεράσιμος

Ὅπως εἶπαν οἱ προσκυνητές πού ἦταν μαζί του, ἐκεῖνο τό «Φῶς

Ἱλαρόν» πού ἔψαλλε στό λεωφορεῖο, διασχίζοντας τή διψασμένη γιά «τό Ὕδωρ τό Ζῶν» μικρασιατική ἐνδοχώρα, ἦταν τό ὡραιότερο τῆς ζωῆς τους. Στήν ὑπαίθρια Θεία Λειτουργία στό Προκόπι, κατά τήν ἡμέρα ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Ρώσου, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶπε στόν π. Γεράσιμο νά ντυθεῖ καί νά λειτουργήσει μαζί του.

Ἦταν τόσο ταπεινός πού ἔνιωσε συστολή, τό ἔλεγε καί τό ξανάλεγε, ἦταν μεγάλη τιμή αὐτή. Δέν ὑπῆρχε εἰκόνα τοῦ ἁγίου στά χαλάσματα καί εἶχε μαζί του μιά δική του, τήν ὁποία ἔβαλε νά προσκυνήσει ὁ κόσμος. Αὐτή τήν εἰκόνα τή θεωροῦσε ἰδιαίτερα εὐλογημένη, ἀφοῦ βρέθηκε στόν τόπο τῆς ἄσκησης τοῦ ἁγίου καί τήν προσκυνούσαμε κι ἐμεῖς στίς ἀγρυπνίες μας στόν Ἅγιο Ἀνδρέα, πού πάντα γίνονταν τό βράδυ νά ξημερώνει τοῦ

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, στίς 27 Μαΐου.

Ἀπό νεαρός ὁ Γεράσιμος στήν καρδιά του διατηροῦσε θέση γιά τίς ἀλησμόνητες πατρίδες καί περιέβαλλε μέ ἀγάπη τούς ξεριζωμένους ἀνθρώπους των, πού βρῆκαν στήν Ἑλλάδα καταφύγιο. Μέ ἰδιαίτερη εὐαισθησία, πλησίαζε τούς πρόσφυγες πού εἶχαν ἐκδιωχθεῖ ἀπό χιλιόχρονες κοιτίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, καθώς γνώριζε τί κουβαλάει ἡ κουρασμένη, ἀλλά ἀδούλωτη ψυχή τους. Ἤξερε γιά τά

ἅγια Λείψανα, τίς θαυματουργές εἰκόνες, τά ἱερά κειμήλια πού ἔφεραν μαζί τους καί καθηγίασαν νέους τόπους. Ἀποθησαύριζε διηγήσεις γιά τά μαρτύριά τους, θαυμάζοντας τήν πίστη τους. Καί ἀπό τούς πνευματικούς δεσμούς πού ἀνέπτυξε μέ Κωνσταντινοπολίτες, Μικρασιάτες,Κύπριους, συχνά ἀντλοῦσε γεγονότα θαυμαστά, πού ὅταν τά διηγόταν οἱ ἀκροατές καθηλώνονταν.

Ζωντανεύουν τά λόγια του: 

Αὐτή ἡ Μικρά Ἀσία, αὐτή ἡ Καππαδοκία, τί θαυμασμός ἀναβλύζει ἀπό μέσα μας. Καί ἔστω κι ἄν νομίζουμε ὅτι δέν ὑπάρχει οὐδείς Ἕλληνας ἐκεῖ, καί ἔστω κι ἄν συλλογιζόμαστε ὅτι δέν ὑπάρχει καμμιά ἐκκλησιά ἀνοιχτή, κι ἔστω κι ἄν πιστεύουμε ὅτι δέν ἀνάβει κανένα καντήλι ἐκεῖ, ἀφοῦ ἔφυγαν ὅλοι, ἡ Μικρά Ἀσία συνεχίζει νά εἶναι τό λίκνο τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ὅσο προχωρεῖ ἡ σκαπάνη, τά εὑρήματα τόσο φωνάζουν Ἑλλάδα, τόσο βροντοφωνοῦν Χριστό ...