ΠΑΤΉΡ ΕΥΣΈΒΙΟΣ ΒΙΤΤΗΣ. ΟΙ ΑΤΈΛΕΙΕΣ.

Οἱ σχέσεις μου μέ τούς ἂλλους κουβαλοῦν τίς ἀτέλειες ὃλων μας. Δέν εἶναι σωστό γι'αὐτό νά βλέπω τίς ἀτέλειες τῶν ἂλλων(ἒστω κι ἂν ἐγώ ὑπό κάποια ἒποψη ὑπῆρξα ἂψογος σέ ὁρισμένα ζητήματα  ἢ ζῶ στήν ἒρημο), ὡς ξένες. Οἱ ἀτέλειες τῶν ἂλλων εἶναι καί δικές μου ἀτέλειες, ἀφοῦ ὃλοι μας ἀποτελοῦμε τό ἓνα σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γι'αὐτό καί ἡ αἲτηση συγγνώμης καί ἐλέους ἀπό τό Θεό δέν πρέπει νά γίνεται μέ ἑννοια ἑνική, ἀλλά πληθυντική, ἀντιπροσωπευτική, περιχωρητική. Τά καθαρά προσωπικά μου ἁμαρτήματα καί ἡ γι'αὐτά ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους εἶναι ἂλλο θέμα. Ἡ αἲτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ εἶναι αἲτηση ἐλέους ἐκ μέρους ὃλων γιά ὃλους, ἀφοῦ "οὐδείς ἀναμάρτητος". Ἂς θυμηθοῦμε τήν Κυριακή προσευχή, τό " Πάτερ ἡμῶν", πού λέμε καί κατά μόνας. Τό λέμε πάντα ὃπως εἶναι διατυπωμένο, πληθυντικά καί ὂχι σέ ἑνικό ἀριθμό... "Καί ἂφες ἡμῖν" λέμε καί ὂχι "ἂφες μοι". Ἒτσι ἡ Ἐκκλησία μας αὐτοκαθαίρεται, γιατί ἡ πλησμονή τῆς ἀγάπης μοιράζεται κατά μίμμησιν Χριστοῦ τό βάρος τῆς ἐνοχῆς. Φορτώνονται δηλαδή τήν ἐνοχή τῶν μέν οἱ δέ, πού δέν εἶναι ἒνοχοι σέ μιά περίπτωση, ἐπειδή εἶναι ἀδύνατο στήν ἀγάπη νά μένει ἀδιάφορη καί ξένη πρός τόν πόνο καί τό βάρος πού πιέζει τούς ἂλλους, ὃποιοι καί νά΄ναι αὐτοί. Ἒτσι ἡ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ὡς μιά ὂχι τυχαία συνάθροιση ἀνθρώπων πού βρίσκονται μαζεμένοι σ'ἓνα κονσέρτο ἢ σέ μιά ἐμποροπανήγυρη. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ πραγμάτωση τῆς τριγωνικῆς κοινωνίας ψυχῶν ἐγώ -Θεός -ἂλλος.

Ἱερομ. Εὐσεβίου, "ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ".